( Με αφορμή το ότι για πρώτη φορά πραγματοποιούνται ξεχωριστές εκδηλώσεις για την επέτειο του «Μπλόκου της Κοκκινιάς»).
Για πρώτη φορά, φέτος πραγματοποιήθηκαν δυο ξεχωριστές εκδηλώσεις για την επέτειο του μπλόκου της Κοκκινιάς.
Στις 17 Αυγούστου 1944, χιλιάδες πατριώτες της Κοκκινιάς (Νίκαια) σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν και περίπου 1800 από αυτούς στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Ναζιστικού καθεστώτος, ως απάντηση στην αντιστασιακή δράση των Κοκκινιωτών.
Κάθε χρόνο, οι αντιστασιακοί φορείς, σε συνεργασία με τον Δήμο Νίκαιας, διοργανώνουν εκδηλώσεις τιμής για την επέτειο της θυσίας.
Κάθε χρόνο εκτός από φέτος!
Το ΚΚΕ και οι ελεγχόμενες από αυτό αντιστασιακές Οργανώσεις, αποφάσισαν πλέον το διαχωρισμό.
Στις 17 Αυγούστου 2011, ο Δήμος Νίκαιας-Ρέντη, πραγματοποίησε εκδηλώσεις τιμής σε διάφορα σημεία της πόλης, όπου δηλαδή έγιναν εκτελέσεις. Στις εκδηλώσεις αυτές συμμετείχαν όλες οι Δημοτικές Παρατάξεις και εκπρόσωποί τους κατέθεσαν στεφάνια. Όλες εκτός από τη «Λαϊκή Συσπείρωση» του ΚΚΕ.
Το ανοσιούργημα αυτό είναι καινοφανές καθώς ανέκαθεν, οι αντιστασιακοί, το ΚΚΕ και οι Οργανώσεις του, συμμετείχαν στις ΚΟΙΝΕΣ εκδηλώσεις. Όχι μόνο στις περιόδους που Δήμαρχος ήταν του ΚΚΕ, αλλά και κατά την οκταετία που ο Δήμαρχος προερχόταν από το ΠΑΣΟΚ.
Αντίθετα λοιπόν με την παράδοση των κοινών τιμητικών εκδηλώσεων, φέτος η ΠΕΑΕΑ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης), η «Λαϊκή Συσπέιρωση» και το ΚΚΕ, κάλεσαν σε ξεχωριστή εκδήλωση στις 21 Αυγούστου.
Οι σύγχρονες επιλογές του ΚΚΕ, είναι αυτές της απόλυτης και οριστικής διάσπασης των πολιτών, του λαϊκού κινήματος αντίστασης και αμφισβήτησης, των αγωνιζόμενων συλλογικοτήτων και οργανώσεων. Στις μέρες μας που οι πολίτες αναζητούν διαφυγή από τον αυτοεγκλωβισμό τους στους μηχανισμούς του δικομματισμού, σε μια περίοδο που ο κόσμος κατέκλυσε (και θα ξανακατακλύσει) τις πλατείες διαμαρτυρόμενος για την κλοπή του δημόσιου πλούτου και την επίθεση σε θεσμούς, δικαιώματα και κατακτήσεις, τώρα που οι πολίτες διεκδικούν μια καλύτερη ζωή και ψάχνουν εργαλεία διεξόδου από την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση, το ΚΚΕ και οι συνεργάτες του, επιλέγουν τη διάσπαση ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ.
Είναι πρόδηλο πως η ηγεσία του ΚΚΕ, αντιμέτωπη με την πίεση που δέχεται από τα μέλη και τους ψηφοφόρους του, για συνεργασία και κοινό μέτωπο με όσους αντιστέκονται στην κρίση και με τα πολιτικά σχήματα που παλεύουν επίσης, αντιμέτωπη με τη δημοσκοπική άνοδο των κομμάτων της Αριστεράς και μπροστά στο ενδεχόμενο να υπάρξει ένα εκλογικό «μέτωπο» του 20 – 25 %, αποτέλεσμα που θα κάνει τον κόσμο να απαιτήσει συνεργασίες, ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ. Προσπαθεί να αποφύγει οποιαδήποτε σχέση με όλους. Προσπαθεί να διαχωρίσει το ΚΚΕ από την κοινωνία, από τους συλλογικούς αγώνες και να «κατοχυρώσει» την ιστορία, την αντίσταση και την επαναστατικότητα ως ιδιοκτησία του.
Στις κρίσιμες ώρες, το ΚΚΕ παραμένει πιστό στην ιστορική του διαδρομή: για μια ακόμα φορά, γκρεμίζει αυτό που χτίζει ή θέλει να χτίσει ο Λαός, υπερασπιζόμενο το τομάρι του. Ξεχνά πως χιλιάδες αγωνιστές, πατριώτες, μέλη ή όχι του ΚΚΕ, σε όλους τους αγώνες του Λαού μας, θυσίασαν το δικό τους τομάρι, στο όνομα των Λαϊκών αγώνων, της συλλογικής ανάτασης, της Ανόρθωσης του Λαού. Για μια ακόμα φορά, θυσιάζει τις συλλογικές νίκες, στο βωμό της κομματικής διάσωσης.
Τα κόμματα όμως υπάρχουν για να υπηρετούν το Λαό και όχι για να υπηρετεί ο Λαός τα κόμματα. Αν δεν το καταλάβατε ακόμα αυτό σύντροφοι του ΚΚΕ, σε τί διαφέρετε από το ΠΑΣΟΚ και τους συνεταίρους του;
Καλούμε όλο το Λαό να γυρίσει την πλάτη σε τέτοιες πρακτικές. Καλούμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο ΚΚΕ να πιέσουν για την αλλαγή της γραμμής του. Καλούμε τέλος, όλους τους πολίτες, εργαζόμενους, συνταξιούχους, άνεργους, σπουδαστές, νοικοκυρές, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, έλληνες και μετανάστες, νέους και γέρους, γυναίκες και άντρες, να συνεχίσουν να αγωνίζονται ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, για την ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης, για τη δικαιοσύνη, για την κατάκτηση μιας ανθρώπινης ζωής, για την απόκτηση όσων δικαιούμαστε, γιατί όπως λέει και ένα σύνθημα στον τοίχο:
«Δεν φταίει η ανεργία, δεν φταίνε οι μισθοί, φταίει που τόσα χρόνια μας κλέβουν τη ζωή».
Αθήνα, 21 Αυγούστου 2011
Η Εκτελεστική Επιτροπή των Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας
Σάββατο 20 Αυγούστου 2011
Τρίτη 16 Αυγούστου 2011
Κι ο Θησέας τζαμπατζής;
Αναδημοσίευση από το http://epitropesdiodiastop.blogspot.com/2011/08/blog-post_17.html?spref=fb
Μια ευρηματική αλληγορία με πρωταγωνιστές τον Θησέα κι έναν άρχοντα που ΡΕΠΕΙ προς τον κυνισμό, την ΚΟΙΝ/ΞΙΑ ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΚΑΙ ΥΙΟΙ, τη ζεύξη του Αχέροντα και το νέο ΣΠΑ του Προκρούστη, που προσφέρει "ειδική περιποίηση" άνω και κάτω άκρων στους διαβάτες.
Ένα αιχμηρό κείμενο για τα διόδια που "σφάζει" κυβέρνηση κι εργολάβους με το βαμβάκι.
Κάθε ομοιότητα με τη σημερινή πραγματικότητα είναι απλώς σοκαριστική.
Προοίμιο
Τελικά, ενίοτε η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ως φάρσα, όπως έλεγε ο φιλόσοφος ή ως τραγωδία στην περίπτωσή μας. Ας είναι καλά μερικοί καλοθελητές και προπαντός «πατριώτες» (μην ξεχνιόμαστε) αξιωματούχοι (πρώην και νυν), οι οποίοι μετά από τόσες χιλιετίες κατάφεραν να αναιρέσουν τους άθλους του Θησέα και να μας γυρίσουν πίσω σε σκοτεινές εποχές. Ποιοι ήταν λοιπόν αυτοί οι άθλοι του Θησέα και τι σχέση μπορεί να έχουν με τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα;
Όπως ίσως έχετε ακούσει, ο νεαρός Θησέας αποφάσισε να πάει στην Αθήνα από την Τροιζήνα όπου κατοικούσε για να συναντήσει τον πατέρα του τον βασιλιά Αιγέα. Αν και η μητέρα του επέμενε να πάρει το πλοίο, αυτός προτίμησε να πάει οδικώς και να αντιμετωπίσει τους τρομερούς ληστές που λυμαίνονταν τη διαδρομή ως την Αθήνα.
Συνολικά, τη διαδρομή λυμαίνονταν πέντε (!) ληστές, που σταματούσαν τους διαβάτες στην Επίδαυρο, τον Ισθμό της Κορίνθου, την Κακιά Σκάλα, την Ελευσίνα και τον Κηφισό. Σατανικό, ε; Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Ας υπενθυμίσουμε εν συντομία την επίσημη ιστορία, και μετά ας εξετάσουμε μια εναλλακτική της αφήγηση.
Ο μύθος
Κοντά στην Επίδαυρο, είχε το λημέρι του ο ληστής Περιφήτης, γιος του Ηφαίστου, ο οποίος σκότωνε τα θύματά του με ένα ορειχάλκινο ρόπαλο. Ύστερα από μονομαχία, ο Θησέας τον σκότωσε με το ίδιο του το ρόπαλο.
Στον Ισθμό της Κορίνθου ενέδρευε ο Σίνης ο Πιτυοκάμπτης, γιος του Ποσειδώνα. Αυτός έδενε τους διαβάτες στην κορυφή δυο λυγισμένων δένδρων, τα οποία άφηνε ελεύθερα, με αποτέλεσμα έναν φριχτό διαμελισμό. Ο Θησέας τον πλήρωσε με το ίδιο «νόμισμα». (Δεν είχε φαίνεται e-pass).
Σειρά είχε ο Σκίρωνας, γιος του Κορίνθου και εγγονός του Πέλοπα, γνωστός και ως μάστιγα των διαβατών που δρούσε στο στενό πέρασμα της Κακιάς Σκάλας. Υποχρέωνε τους περαστικούς να του πλένουν τα πόδια και, καθώς έσκυβαν, τους πετούσε με μια κλωτσιά στη θάλασσα, όπου τους κατασπάραζε μια τεράστια χελώνα. Ο Θησέας άρπαξε τον Σκίρωνα από τα πόδια και τον έστειλε να συναντήσει τα θύματά του. Στη συνέχεια σκότωσε και τη χελώνα και την έκανε ασπίδα.
Στην Ελευσίνα αντιμετώπισε τον Κερκύονα, γιο του Ποσειδώνα και άριστο πυγμάχο, ο οποίος προκαλούσε τους διαβάτες σε μάχη μέχρι θανάτου και τους συνέθλιβε με τα στιβαρά του μπράτσα. Ο Θησέας, σήκωσε τον Κερκύονα ψηλά και τον εκσφενδόνισε με δύναμη στο έδαφος.
Τελευταίος παραμόνευε ο Προκρούστης στις όχθες του Κηφισού, γιος του Ποσειδώνα κι αυτός. Υποδυόταν τον ξενοδόχο και είχε στήσει δυο κρεβάτια, ένα κοντό κι ένα μακρύ στο δρόμο που οδηγούσε στην Αθήνα όπου και προσκαλούσε τους ταλαιπωρημένους οδοιπόρους να ξεκουραστούν. Ο «φιλόξενος» Προκρούστης πρόσφερε το κοντό κρεβάτι στους ψηλούς και το ψηλό στους κοντούς και στη συνέχεια αποκαθιστούσε τις ισορροπίες τραβώντας τους κοντούς ή ακρωτηριάζοντας τους ψηλούς. Ο Προκρούστης γνώρισε τον θάνατο από τον Θησέα πάνω σε ένα από τα κρεβάτια του.
Έτσι, ο Θησέας μπήκε στην Αθήνα, γνώρισε τον πατέρα του, και, αφού γύρισε από την Κρήτη όπου σκότωσε τον Μινώταυρο, έγινε βασιλιάς και προχώρησε στη συνένωση των Δήμων της Αθήνας και σε αληθινές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Η αλληγορία
Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή του μύθου του Θησέα. Σας φαίνεται αληθοφανής; Εμένα πάντως όχι, γι’ αυτό ας επιχειρήσουμε μια εναλλακτική προσέγγιση του μύθου κάνοντας μερικούς παραλληλισμούς και υποθέσεις.
Για την οικονομία της αφήγησης, και προς αποφυγήν τυχόν παρανοήσεων, οι λέξεις «λημέρι», «ενέδρα», κλπ., στην περίπτωσή μας αντιστοιχούν με τον όρο «σταθμός διοδίων ιδιωτικής εταιρείας» και μπορούν να χρησιμοποιούνται εναλλακτικά. Το ίδιο ισχύει και για τους όρους «ληστές», «κακοποιοί», «νταβατζήδες», «μάστιγα» κλπ., με τους όρους «διαχειριστές των οδών», «παραχωρησιούχοι», κλπ., καθώς και για τους όρους «συμμορία», «μαφία», «ληστοσυμμορίτες», κλπ., με τον όρο «κοινοπραξία» και μέλη αυτής. Εμπιστεύομαι την αντίληψή σας για τον εντοπισμό και την ερμηνεία των περαιτέρω αναλογιών που θα συναντήσουμε στο κείμενο.
Οι ληστές στον μύθο παρουσιάζονται ως αιμοβόροι ψυχοπαθείς ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε παραπάνω από αυτό που λέει το όνομά τους, δηλαδή κοινοί ληστές, οι οποίοι εισέπρατταν ακριβά διόδια από τους διαβάτες. Βέβαια, ο μύθος δεν διευκρινίζει αν είχε ψηφισθεί κάποια ειδική τροπολογία που να υποχρέωνε τους κακοποιούς, συγγνώμη, ήθελα να πω τους διαχειριστές των οδών, να επιβάλλουν στους παραβάτες τις ποινές που περιγράφησαν παραπάνω, δηλαδή χτύπημα με ρόπαλο, διαμελισμό, γκρέμισμα, σύνθλιψη ή ακρωτηριασμό, ή αν τέλος πάντων οι ποινές προβλέπονταν στην αρχική σύμβαση παραχώρησης, η οποία όπως ακουγόταν ήταν σιβυλλική και διάτρητη και ούτε οι ικανότεροι μάντεις δεν είχαν καταφέρει να την ερμηνεύσουν με ακρίβεια. Μένει να διερευνηθεί λοιπόν αν οι διαχειριστές των οδών δρούσαν βάσει των δικών τους βάρβαρων ενστίκτων ή απλώς εφάρμοζαν τον νόμο.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι κανείς από τους παραχωρησιούχους των αρχαίων οδών δεν ήταν τυχαίος θνητός, όλοι τους ήταν από σπουδαία γενιά, γιοι θεών και ηρώων. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Μήπως σας θυμίζει αυτό κάτι σε σχέση με τους σημερινούς διαπλεκόμενους «νταβατζήδες» των εθνικών μας οδών; Και μην μου πείτε ότι το γεγονός ότι οι τρεις από τους πέντε παραχωρησιούχους ήταν γιοι του Ποσειδώνα, δεν παραπέμπει σε ανάθεση έργου σε κοινοπραξία και δη οικογενειακή επιχείρηση; Αν η ανάθεση έγινε απευθείας ή με διαγωνισμό λίγη σημασία έχει. Άλλωστε ποιος μπορεί να ανταγωνιστεί έναν Θεό, όταν προσπαθεί να βολέψει τα βλαστάρια του; Αν αναρωτιέστε από πού προέρχεται η σημερινή φαυλότητα της οικογενειοκρατίας, ιδού. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά αν ο Θησέας δεν ήταν από βασιλική γενιά, κι αν δεν το ’λεγε κι η καρδούλα του βέβαια, ίσως μέχρι τις μέρες μας τα διόδια να εκμεταλλευόταν ακόμα η ΚΟΙΝ/ΞΙΑ ΠΟΣΕΙΔΩΝ και ΥΙΟΙ και ο ίδιος να είχε μείνει στην ιστορία ως «Θησέας, ο τζαμπατζής».
Τον Θησέα λοιπόν τον έσωσε η βασιλική του καταγωγή και η εξουσία και η φήμη που απέκτησε στη συνέχεια ώστε να επιβάλει τη δική του εκδοχή των πραγμάτων. Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ αν κατά την είσοδό του στην Αθήνα τον υποχρέωσαν να πληρώσει τα σχετικά πρόστιμα, κι αν τον οδήγησαν ενώπιον των δικαστών και των αρχόντων για να λογοδοτήσει για τις ασεβείς του πράξεις. Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη και απολαύστε μαζί μου αυτόν τον φανταστικό διάλογο ανάμεσα στον δημόσιο άρχοντα της πόλης, υπεύθυνο για τις υποδομές και τις μεταφορές και τον Θησέα. Αν ο ο δημόσιος άρχων σας φανεί να ΡΕΠΕΙ προς τον κυνισμό, η ιδέα σας θα ‘ναι.
ΑΡΧ. Θησέα, γνωρίζεις φαντάζομαι ότι με τη αναρχική συμπεριφορά σου ζημιώνεις την πόλη, προκαλείς την οργή των θεών και δημιουργείς κοινωνική αναταραχή, προτρέποντας κι άλλους πολίτες στην ανυπακοή και την παρανομία.
ΘΗΣ. Μα, αυτοί οι άνθρωποι, οι ληστές δηλαδή, λυμαίνονταν τις συγκοινωνίες, ζητούσαν υπέρογκα ποσά για να επιτρέψουν τη διέλευση και τελικά είχαν παραλύσει τις μετακινήσεις.
ΑΡΧ. Υπερβάλλεις Θησέα, τι είναι δυο μισθοί τον χρόνο για να μπορείς να ταξιδεύεις άνετα και πολιτισμένα; Όποιος δεν έχει να πληρώσει, ας κάτσει σπίτι του να κάνει οικονομία, που θέλει και βόλτες. Τώρα δηλαδή είναι καλύτερα που οι πλούσιοι περνάνε τζάμπα και επιδεικτικά με τα πολυτελή τους τέθριππα και δεν συνεισφέρουν για το κοινό καλό;
ΘΗΣ. Αφήστε τα αυτά. Δεν ξέρω αν σας είναι τόσο δύσκολο να το κατανοήσετε, αν παριστάνετε τον μ____κα ή αν είστε τελικά, αλλά το πρόβλημα που συζητάμε δεν είναι οι πλούσιοι. Το πρόβλημα το έχουν όλοι οι υπόλοιποι πολίτες που δεν μπορούν να μετακινηθούν. Από τους πλούσιους πρέπει να τα πάρετε χοντρά αλλού, εκεί που τα βγάζουν, όχι στα διόδια.
ΑΡΧ. Πάντως, οι διαχειριστές, νομιμοποιούνταν να ζητούν διόδια, είχαν συμβάσεις υπογεγραμμένες με τον Δήμο, εντάξει παραδέχομαι ότι δεν ήταν κι οι καλύτερες δυνατές, θα μπορούσαμε να τις βελτιώσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Άλλωστε, στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν και οι πέντε (!) παραχωρησιούχοι (Περιφήτης, Σίνης, Σκίρωνας, Κερκύονας, Προκρούστης) όταν έμαθαν ότι πλησίαζες, είχαν δηλώσει ότι είναι διατεθειμένοι να μειώσουν ελαφρά το αντίτιμο και να εκσυγχρονίσουν λίγο τις μεθόδους τους, αρκεί να σε συλλαμβάναμε. Τώρα πες μου, ποιος θα κατασκευάσει τους δρόμους;
ΘΗΣ. Όλες οι συμβάσεις τους ήταν έωλες, το ξέρεις καλά άρχοντα. Ας έφτιαχναν πρώτα τους δρόμους και μετά να ζητούσαν διόδια. Αυτοί ζητούσαν ακριβά διόδια για δρόμους που ίσα ίσα χωράνε να περάσουν δυο μουλάρια αντικριστά ή για δρόμους που δεν έχουν κατασκευάσει καν οι ίδιοι.
ΑΡΧ. Εντάξει, υπάρχουν κάποια προβληματάκια, το ξέρουμε εδώ και κάποια χρόνια, αλλά θα τα λύναμε συν τω χρόνω. Πώς κάνεις έτσι;
ΘΗΣ. Και τι άλλο έμαθα απ' τους ληστές. Είναι λέει μέλη συμμοριών, συγγνώμη, κοινοπραξιών, που λυμαίνονται και άλλες περιοχές της Ελλάδας και τα λεφτά που έπαιρναν απ’ το ένα μέρος τα μοιράζονταν μεταξύ τους για να κατασκευάσουν δρόμους και γεφύρια σε άλλα μέρη μακρινά, στην άλλη άκρη της Ελλάδας.
Συγκεκριμένα, ο Σίνης στον Ισθμό, όταν διαμέλιζε τον προηγούμενο διαβάτη από μένα, του τόνισε σε έντονο ύφος ότι αυτά τα παθαίνει επειδή αρνείται να χρηματοδοτήσει το μεγάλο έργο της ζεύξης του Αχέροντα ποταμού. Όταν ο πολίτης του αντέτεινε ότι το μόνο που ήθελε ήταν να πάει στο σπίτι του, ότι ούτε ήξερε πού πέφτει ο Αχέροντας ούτε ενδιαφερόταν να μάθει, πολύ περισσότερο δε να χρηματοδοτήσει τη ζεύξη του, ο ληστής του είπε χαιρέκακα ότι πολύ γρήγορα θα βρισκόταν στην όχθη του παρέα με τον συνεταίρο του τον Χάροντα. Βέβαια, όταν τα έλεγε αυτά ο Σίνης δεν ήξερε ότι πολύ σύντομα θα πήγαινε κι ο ίδιος να τους συναντήσει και τους δύο: πολίτη και συνεταίρο. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να ρωτήσω αν στον Αχέροντα δέχονται e-pass.
ΑΡΧ. Κι άλλος τζαμπατζής, θεέ μου, να δω πως θα πληρώσει τον οβολό για να διασχίσει τον Αχέροντα. Αν πάψουν κι εκεί να πληρώνουν θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα γιατί πολύ φοβάμαι ότι η τροπολογία μου δεν έχει ισχύ στον άλλο κόσμο. Τέλος πάντων. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες θα διευθετηθούν εν ευθέτω χρόνω. Το έχουμε τονίσει τόσες φορές πια τα τελευταία χρόνια ότι θα επιληφθούμε προσωπικά του θέματος. Γιατί τόση βιασύνη πια;
ΘΗΣ. Είναι και το άλλο, άρχοντα. Στην Κακιά Σκάλα, ο Σκίρωνας πήγε κι έστησε το λημέρι του ανάμεσα στο χωριό και τα χωράφια. Έτσι οι πολίτες είναι αποκλεισμένοι και δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους. Ένας πολίτης μπροστά μου διαμαρτυρόταν ότι του έπλυνε τα πόδια 20 φορές την τελευταία εβδομάδα κι άλλες τόσες η γυναίκα του και ότι δεν άντεχε άλλο αυτήν την κατάσταση.
ΑΡΧ. Κι ο φίλτατος Σκίρων τι του απάντησε;
ΘΗΣ. Ότι η χελώνα πεινούσε...
ΑΡΧ. Είδες που βιάζεσαι βρε Θησέα! Αν μου το είχες πει νωρίτερα, πριν χμμμ... καταργήσεις τον Σκίρωνα, θα τον είχα συμβουλέψει να αποσυρθεί προσωρινά από τον σταθμό είσπραξης για να ανοίξει ένα μονοπάτι πάνω απ’ το βουνό, ώστε κανείς να μην υποχρεούται πλέον να του πλένει τα πόδια αν δεν το θέλει.
ΘΗΣ. Μα ξέρεις καλά ότι το βουνό είναι πολύ δύσβατο και επικίνδυνο και η παράκαμψη θα είναι τεράστια.
ΑΡΧ. Ώχου, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας ντε. Μην είμαστε κι αχάριστοι. Κι οι λήσταρχοι, ε συγγνώμη, οι μεγαλοεργολάβοι πρέπει να ζήσουν. Αυτούς δεν τους σκέφτεσαι καθόλου; Αν δεν εκμεταλλευθούν τους πολίτες πώς θα επιβιώσουν; Όπως ξέρεις, παλαιότερα εκβίαζαν απευθείας τον Δήμο, με την απειλή θρυλούμενων κακών μαντάτων που θα έφερνε ο φτερωτός Ερμής, και ο Δήμος τους έκανε όλα τα χατίρια. Όταν όμως ο Δήμος ξέμεινε από δουλειές κι από λεφτά, τους άφησε να διαλέξουν το λημέρι τους και να απομυζούν ανενόχλητοι, συγγνώμη, να υπηρετούν ήθελα να πω, τους πολίτες. Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίσαμε τουλάχιστον την κατασκευή των νέων δρόμων, καθώς και την άψογη και πολιτισμένη εξυπηρέτηση των χρηστών των υπαρχόντων δρόμων.
ΘΗΣ. Για ποια κατασκευή και άψογη εξυπηρέτηση μιλάς;
ΑΡΧ. Να, απ’ ό,τι ξέρω ο Σκίρων, πριν τον καθαρίσεις δηλαδή, δούλευε πυρετωδώς για τη διάνοιξη των σηράγγων στην Κακιά Σκάλα.
ΘΗΣ. Α, γι’ αυτό είχε μάλλον εκείνη την οδοντόβουρτσα δίπλα στη λεκάνη για τα ποδόλουτρα. Τον είδα να ξύνει τον βράχο με την οδοντόβουρτσα όσο περίμενε να φανούν οι επόμενοι διαβάτες. Μ’ αυτόν τον ρυθμό θα του έπαιρνε περίπου 3.000 χρόνια να ολοκληρώσει το έργο. Αλλά τι τον νοιάζει; Μήπως βιαζόταν; Είχε όλο τον χρόνο μπροστά του. Ήταν αθάνατος όπως και οι εταιρείες άλλωστε. Αλίμονο στους πολίτες, γενεές δεκατέσσερις να του πλένουν τα πόδια, φαντάζεστε πόσο γυαλιστερά θα γίνονταν μετά από τόσο πλύσιμο; Τιτάνιο έργο πραγματικά, μάλλον θα έπρεπε να πάρει και το όνομά του στο τέλος. Ή μήπως το πήρε ήδη;
ΑΡΧ. Κι ο Προκρούστης απ’ ό,τι μαθαίνω ολοκλήρωσε τον πρώτο υπερσύγχρονο ΣΕΑ κλπ. (Σταθμό Εξυπηρέτησης Αρμάτων Και Λοιπών Περαστικών) στην έξοδο της Αθήνας, που εκτός των άλλων περιλαμβάνει δίκλινες σουίτες για όλους τους διαβάτες και ΣΠΑ που προσφέρει ειδική περιποίηση άνω και κάτω άκρων, μανικιούρ, πεντικιούρ και τα σχετικά.
ΘΗΣ. Μανικιούρ!!!! Πεντικιούρ!!!! Ξέχασες την προσθετική... ύψους. Έχετε φτάσει τον ευφημισμό σε δυσθεώρητα ύψη. Ο άνθρωπος εξαρθρώνει και κόβει χέρια και πόδια, και αυτό το λέτε περιποίηση άνω και κάτω άκρων;
ΑΡΧ. Κοίταξε Θησέα, ο Προκρούστης είναι ένας νέος και πολλά υποσχόμενος επιχειρηματίας, ο οποίος προχώρησε σε μια πολύ σοβαρή επένδυση, που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη της περιοχής και θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Γνωρίζω ότι δεν διαθέτει ακόμη την απαιτούμενη εμπειρία και έτσι είναι λογικό να παρουσιάζονται κάποιες παραλείψεις και παράπλευρες απώλειες, οι οποίες ελπίζουμε ότι θα διορθωθούν με τον καιρό. Πάντως θέλω να τονίσω σε όλους τους τόνους ότι επιθυμούμε να προσελκύσουμε περισσότερες επενδύσεις σαν του Προκρούστη στον Δήμο μας και ότι θα αντιμετωπίσουμε σθεναρά όσους στέκονται εμπόδιο σε ανάλογες προσπάθειες, σαν και λόγου σου, με όλα τα μέσα που διαθέτουμε, νομικά, κατασταλτικά, κλπ. γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε πατριώτες και θα υπερασπιστούμε μέχρις εσχάτων το δημόσιο συμφέρον και τα συμφέροντα του απλού πολίτη και του κυρίαρχου λαού.
ΘΗΣ. !!!!!!!
Κάπως έτσι αγαπητοί μου θα μπορούσε να έχει διαμειφθεί ο διάλογος ανάμεσα στον ληστοκτόνο (ή δεν πληρώνω, δεν πληρώνω) Θησέα και τον άρχοντα υποδομών και μεταφορών που ΕΡΡΕΠΕ προς τον κυνισμό. Κάποια υπόκωφα ΜΑΓΚΡΗΤΑ ή κάποια ψελλίσματα που ακούστηκαν στην ακρόαση από άλλες παρατάξεις υπέρ της «τάξης» και της «νομιμοφροσύνης» ή περί του κινδύνου απώλειας της φερεγγυότητας των ληστών και συμμοριτών, απέναντι στους Πέρσες δανειστές, είναι ανάξια ακόμη και αναφοράς.
Ηθικό Δίδαγμα
Αγαπητοί μου, ήρθε η ώρα να πετάξουμε τον βράχο που μας φόρτωσαν στην πλάτη, να φορέσουμε τα σανδάλια μας, να σηκώσουμε το πατρογονικό σπαθί και να πάμε να καθαρίσουμε τους δρόμους από τους σύγχρονους ληστές. Θα σας πουν ότι το άνοιγμα των δρόμων είναι δράση αποσπασματική και σπασμωδική και ότι δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην ανομία και εντέλει στην αναρχία. Πέστε τους ότι κι ο Θησέας απ’ τους δρόμους ξεκίνησε, πήρε την εξουσία και αναμόρφωσε την πόλη του. Στην ουσία επανίδρυσε την Αθήνα. Μην υποτιμάτε τους δρόμους. Γιατί, όπως λέει κι ο ποιητής: ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία...
Επιμύθιο
Όνειρα; Μπορεί, αλλά εγώ προσωπικά κάθε φορά που ακούω τον κ. Ρέππα και τον κ. Πάγκαλο να με δουλεύουν κανονικότατα και να με βρίζουν κι από πάνω, νιώθω ότι κάτι πρέπει να κάνω, κάπως πρέπει να αντιδράσω. Κι αυτό το κείμενο είναι ένα μικρό βήμα. Ας συντονίσουμε όλοι μαζί τα βήματά μας, να τραντάξουμε τη γη και να τους κάνουμε να χάσουν τον ύπνο τους.
Γιούριααααααααα!!!!!
Δικός σας,
Αργοναύτης
ΥΓ. Η αλληγορία που μόλις διαβάσατε σφηνώθηκε επίμονα στο μυαλό του γράφοντος κατά το τελευταίο του ταξίδι από την Τρίπολη στην Αθήνα, και η συγγραφή και δημοσιοποίησή της του έγινε επιτακτική ανάγκη -και έμμονη ιδέα-, ως και αιτία δημιουργίας αυτού του blog, καθώς παρακολουθούσε τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τη συνέντευξη των εργολάβων, την κατάθεση και την ψήφιση της γνωστής πλέον τροπολογίας και τις διάφορες θλιβερές και εξοργιστικές δηλώσεις του Υπουργού και άλλων ποικιλόχρωμων πτηνών.
Μια ευρηματική αλληγορία με πρωταγωνιστές τον Θησέα κι έναν άρχοντα που ΡΕΠΕΙ προς τον κυνισμό, την ΚΟΙΝ/ΞΙΑ ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΚΑΙ ΥΙΟΙ, τη ζεύξη του Αχέροντα και το νέο ΣΠΑ του Προκρούστη, που προσφέρει "ειδική περιποίηση" άνω και κάτω άκρων στους διαβάτες.
Ένα αιχμηρό κείμενο για τα διόδια που "σφάζει" κυβέρνηση κι εργολάβους με το βαμβάκι.
Κάθε ομοιότητα με τη σημερινή πραγματικότητα είναι απλώς σοκαριστική.
Προοίμιο
Τελικά, ενίοτε η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ως φάρσα, όπως έλεγε ο φιλόσοφος ή ως τραγωδία στην περίπτωσή μας. Ας είναι καλά μερικοί καλοθελητές και προπαντός «πατριώτες» (μην ξεχνιόμαστε) αξιωματούχοι (πρώην και νυν), οι οποίοι μετά από τόσες χιλιετίες κατάφεραν να αναιρέσουν τους άθλους του Θησέα και να μας γυρίσουν πίσω σε σκοτεινές εποχές. Ποιοι ήταν λοιπόν αυτοί οι άθλοι του Θησέα και τι σχέση μπορεί να έχουν με τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα;
Όπως ίσως έχετε ακούσει, ο νεαρός Θησέας αποφάσισε να πάει στην Αθήνα από την Τροιζήνα όπου κατοικούσε για να συναντήσει τον πατέρα του τον βασιλιά Αιγέα. Αν και η μητέρα του επέμενε να πάρει το πλοίο, αυτός προτίμησε να πάει οδικώς και να αντιμετωπίσει τους τρομερούς ληστές που λυμαίνονταν τη διαδρομή ως την Αθήνα.
Συνολικά, τη διαδρομή λυμαίνονταν πέντε (!) ληστές, που σταματούσαν τους διαβάτες στην Επίδαυρο, τον Ισθμό της Κορίνθου, την Κακιά Σκάλα, την Ελευσίνα και τον Κηφισό. Σατανικό, ε; Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Ας υπενθυμίσουμε εν συντομία την επίσημη ιστορία, και μετά ας εξετάσουμε μια εναλλακτική της αφήγηση.
Ο μύθος
Κοντά στην Επίδαυρο, είχε το λημέρι του ο ληστής Περιφήτης, γιος του Ηφαίστου, ο οποίος σκότωνε τα θύματά του με ένα ορειχάλκινο ρόπαλο. Ύστερα από μονομαχία, ο Θησέας τον σκότωσε με το ίδιο του το ρόπαλο.
Στον Ισθμό της Κορίνθου ενέδρευε ο Σίνης ο Πιτυοκάμπτης, γιος του Ποσειδώνα. Αυτός έδενε τους διαβάτες στην κορυφή δυο λυγισμένων δένδρων, τα οποία άφηνε ελεύθερα, με αποτέλεσμα έναν φριχτό διαμελισμό. Ο Θησέας τον πλήρωσε με το ίδιο «νόμισμα». (Δεν είχε φαίνεται e-pass).
Σειρά είχε ο Σκίρωνας, γιος του Κορίνθου και εγγονός του Πέλοπα, γνωστός και ως μάστιγα των διαβατών που δρούσε στο στενό πέρασμα της Κακιάς Σκάλας. Υποχρέωνε τους περαστικούς να του πλένουν τα πόδια και, καθώς έσκυβαν, τους πετούσε με μια κλωτσιά στη θάλασσα, όπου τους κατασπάραζε μια τεράστια χελώνα. Ο Θησέας άρπαξε τον Σκίρωνα από τα πόδια και τον έστειλε να συναντήσει τα θύματά του. Στη συνέχεια σκότωσε και τη χελώνα και την έκανε ασπίδα.
Στην Ελευσίνα αντιμετώπισε τον Κερκύονα, γιο του Ποσειδώνα και άριστο πυγμάχο, ο οποίος προκαλούσε τους διαβάτες σε μάχη μέχρι θανάτου και τους συνέθλιβε με τα στιβαρά του μπράτσα. Ο Θησέας, σήκωσε τον Κερκύονα ψηλά και τον εκσφενδόνισε με δύναμη στο έδαφος.
Τελευταίος παραμόνευε ο Προκρούστης στις όχθες του Κηφισού, γιος του Ποσειδώνα κι αυτός. Υποδυόταν τον ξενοδόχο και είχε στήσει δυο κρεβάτια, ένα κοντό κι ένα μακρύ στο δρόμο που οδηγούσε στην Αθήνα όπου και προσκαλούσε τους ταλαιπωρημένους οδοιπόρους να ξεκουραστούν. Ο «φιλόξενος» Προκρούστης πρόσφερε το κοντό κρεβάτι στους ψηλούς και το ψηλό στους κοντούς και στη συνέχεια αποκαθιστούσε τις ισορροπίες τραβώντας τους κοντούς ή ακρωτηριάζοντας τους ψηλούς. Ο Προκρούστης γνώρισε τον θάνατο από τον Θησέα πάνω σε ένα από τα κρεβάτια του.
Έτσι, ο Θησέας μπήκε στην Αθήνα, γνώρισε τον πατέρα του, και, αφού γύρισε από την Κρήτη όπου σκότωσε τον Μινώταυρο, έγινε βασιλιάς και προχώρησε στη συνένωση των Δήμων της Αθήνας και σε αληθινές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Η αλληγορία
Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή του μύθου του Θησέα. Σας φαίνεται αληθοφανής; Εμένα πάντως όχι, γι’ αυτό ας επιχειρήσουμε μια εναλλακτική προσέγγιση του μύθου κάνοντας μερικούς παραλληλισμούς και υποθέσεις.
Για την οικονομία της αφήγησης, και προς αποφυγήν τυχόν παρανοήσεων, οι λέξεις «λημέρι», «ενέδρα», κλπ., στην περίπτωσή μας αντιστοιχούν με τον όρο «σταθμός διοδίων ιδιωτικής εταιρείας» και μπορούν να χρησιμοποιούνται εναλλακτικά. Το ίδιο ισχύει και για τους όρους «ληστές», «κακοποιοί», «νταβατζήδες», «μάστιγα» κλπ., με τους όρους «διαχειριστές των οδών», «παραχωρησιούχοι», κλπ., καθώς και για τους όρους «συμμορία», «μαφία», «ληστοσυμμορίτες», κλπ., με τον όρο «κοινοπραξία» και μέλη αυτής. Εμπιστεύομαι την αντίληψή σας για τον εντοπισμό και την ερμηνεία των περαιτέρω αναλογιών που θα συναντήσουμε στο κείμενο.
Οι ληστές στον μύθο παρουσιάζονται ως αιμοβόροι ψυχοπαθείς ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε παραπάνω από αυτό που λέει το όνομά τους, δηλαδή κοινοί ληστές, οι οποίοι εισέπρατταν ακριβά διόδια από τους διαβάτες. Βέβαια, ο μύθος δεν διευκρινίζει αν είχε ψηφισθεί κάποια ειδική τροπολογία που να υποχρέωνε τους κακοποιούς, συγγνώμη, ήθελα να πω τους διαχειριστές των οδών, να επιβάλλουν στους παραβάτες τις ποινές που περιγράφησαν παραπάνω, δηλαδή χτύπημα με ρόπαλο, διαμελισμό, γκρέμισμα, σύνθλιψη ή ακρωτηριασμό, ή αν τέλος πάντων οι ποινές προβλέπονταν στην αρχική σύμβαση παραχώρησης, η οποία όπως ακουγόταν ήταν σιβυλλική και διάτρητη και ούτε οι ικανότεροι μάντεις δεν είχαν καταφέρει να την ερμηνεύσουν με ακρίβεια. Μένει να διερευνηθεί λοιπόν αν οι διαχειριστές των οδών δρούσαν βάσει των δικών τους βάρβαρων ενστίκτων ή απλώς εφάρμοζαν τον νόμο.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι κανείς από τους παραχωρησιούχους των αρχαίων οδών δεν ήταν τυχαίος θνητός, όλοι τους ήταν από σπουδαία γενιά, γιοι θεών και ηρώων. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Μήπως σας θυμίζει αυτό κάτι σε σχέση με τους σημερινούς διαπλεκόμενους «νταβατζήδες» των εθνικών μας οδών; Και μην μου πείτε ότι το γεγονός ότι οι τρεις από τους πέντε παραχωρησιούχους ήταν γιοι του Ποσειδώνα, δεν παραπέμπει σε ανάθεση έργου σε κοινοπραξία και δη οικογενειακή επιχείρηση; Αν η ανάθεση έγινε απευθείας ή με διαγωνισμό λίγη σημασία έχει. Άλλωστε ποιος μπορεί να ανταγωνιστεί έναν Θεό, όταν προσπαθεί να βολέψει τα βλαστάρια του; Αν αναρωτιέστε από πού προέρχεται η σημερινή φαυλότητα της οικογενειοκρατίας, ιδού. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά αν ο Θησέας δεν ήταν από βασιλική γενιά, κι αν δεν το ’λεγε κι η καρδούλα του βέβαια, ίσως μέχρι τις μέρες μας τα διόδια να εκμεταλλευόταν ακόμα η ΚΟΙΝ/ΞΙΑ ΠΟΣΕΙΔΩΝ και ΥΙΟΙ και ο ίδιος να είχε μείνει στην ιστορία ως «Θησέας, ο τζαμπατζής».
Τον Θησέα λοιπόν τον έσωσε η βασιλική του καταγωγή και η εξουσία και η φήμη που απέκτησε στη συνέχεια ώστε να επιβάλει τη δική του εκδοχή των πραγμάτων. Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ αν κατά την είσοδό του στην Αθήνα τον υποχρέωσαν να πληρώσει τα σχετικά πρόστιμα, κι αν τον οδήγησαν ενώπιον των δικαστών και των αρχόντων για να λογοδοτήσει για τις ασεβείς του πράξεις. Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη και απολαύστε μαζί μου αυτόν τον φανταστικό διάλογο ανάμεσα στον δημόσιο άρχοντα της πόλης, υπεύθυνο για τις υποδομές και τις μεταφορές και τον Θησέα. Αν ο ο δημόσιος άρχων σας φανεί να ΡΕΠΕΙ προς τον κυνισμό, η ιδέα σας θα ‘ναι.
ΑΡΧ. Θησέα, γνωρίζεις φαντάζομαι ότι με τη αναρχική συμπεριφορά σου ζημιώνεις την πόλη, προκαλείς την οργή των θεών και δημιουργείς κοινωνική αναταραχή, προτρέποντας κι άλλους πολίτες στην ανυπακοή και την παρανομία.
ΘΗΣ. Μα, αυτοί οι άνθρωποι, οι ληστές δηλαδή, λυμαίνονταν τις συγκοινωνίες, ζητούσαν υπέρογκα ποσά για να επιτρέψουν τη διέλευση και τελικά είχαν παραλύσει τις μετακινήσεις.
ΑΡΧ. Υπερβάλλεις Θησέα, τι είναι δυο μισθοί τον χρόνο για να μπορείς να ταξιδεύεις άνετα και πολιτισμένα; Όποιος δεν έχει να πληρώσει, ας κάτσει σπίτι του να κάνει οικονομία, που θέλει και βόλτες. Τώρα δηλαδή είναι καλύτερα που οι πλούσιοι περνάνε τζάμπα και επιδεικτικά με τα πολυτελή τους τέθριππα και δεν συνεισφέρουν για το κοινό καλό;
ΘΗΣ. Αφήστε τα αυτά. Δεν ξέρω αν σας είναι τόσο δύσκολο να το κατανοήσετε, αν παριστάνετε τον μ____κα ή αν είστε τελικά, αλλά το πρόβλημα που συζητάμε δεν είναι οι πλούσιοι. Το πρόβλημα το έχουν όλοι οι υπόλοιποι πολίτες που δεν μπορούν να μετακινηθούν. Από τους πλούσιους πρέπει να τα πάρετε χοντρά αλλού, εκεί που τα βγάζουν, όχι στα διόδια.
ΑΡΧ. Πάντως, οι διαχειριστές, νομιμοποιούνταν να ζητούν διόδια, είχαν συμβάσεις υπογεγραμμένες με τον Δήμο, εντάξει παραδέχομαι ότι δεν ήταν κι οι καλύτερες δυνατές, θα μπορούσαμε να τις βελτιώσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Άλλωστε, στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν και οι πέντε (!) παραχωρησιούχοι (Περιφήτης, Σίνης, Σκίρωνας, Κερκύονας, Προκρούστης) όταν έμαθαν ότι πλησίαζες, είχαν δηλώσει ότι είναι διατεθειμένοι να μειώσουν ελαφρά το αντίτιμο και να εκσυγχρονίσουν λίγο τις μεθόδους τους, αρκεί να σε συλλαμβάναμε. Τώρα πες μου, ποιος θα κατασκευάσει τους δρόμους;
ΘΗΣ. Όλες οι συμβάσεις τους ήταν έωλες, το ξέρεις καλά άρχοντα. Ας έφτιαχναν πρώτα τους δρόμους και μετά να ζητούσαν διόδια. Αυτοί ζητούσαν ακριβά διόδια για δρόμους που ίσα ίσα χωράνε να περάσουν δυο μουλάρια αντικριστά ή για δρόμους που δεν έχουν κατασκευάσει καν οι ίδιοι.
ΑΡΧ. Εντάξει, υπάρχουν κάποια προβληματάκια, το ξέρουμε εδώ και κάποια χρόνια, αλλά θα τα λύναμε συν τω χρόνω. Πώς κάνεις έτσι;
ΘΗΣ. Και τι άλλο έμαθα απ' τους ληστές. Είναι λέει μέλη συμμοριών, συγγνώμη, κοινοπραξιών, που λυμαίνονται και άλλες περιοχές της Ελλάδας και τα λεφτά που έπαιρναν απ’ το ένα μέρος τα μοιράζονταν μεταξύ τους για να κατασκευάσουν δρόμους και γεφύρια σε άλλα μέρη μακρινά, στην άλλη άκρη της Ελλάδας.
Συγκεκριμένα, ο Σίνης στον Ισθμό, όταν διαμέλιζε τον προηγούμενο διαβάτη από μένα, του τόνισε σε έντονο ύφος ότι αυτά τα παθαίνει επειδή αρνείται να χρηματοδοτήσει το μεγάλο έργο της ζεύξης του Αχέροντα ποταμού. Όταν ο πολίτης του αντέτεινε ότι το μόνο που ήθελε ήταν να πάει στο σπίτι του, ότι ούτε ήξερε πού πέφτει ο Αχέροντας ούτε ενδιαφερόταν να μάθει, πολύ περισσότερο δε να χρηματοδοτήσει τη ζεύξη του, ο ληστής του είπε χαιρέκακα ότι πολύ γρήγορα θα βρισκόταν στην όχθη του παρέα με τον συνεταίρο του τον Χάροντα. Βέβαια, όταν τα έλεγε αυτά ο Σίνης δεν ήξερε ότι πολύ σύντομα θα πήγαινε κι ο ίδιος να τους συναντήσει και τους δύο: πολίτη και συνεταίρο. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να ρωτήσω αν στον Αχέροντα δέχονται e-pass.
ΑΡΧ. Κι άλλος τζαμπατζής, θεέ μου, να δω πως θα πληρώσει τον οβολό για να διασχίσει τον Αχέροντα. Αν πάψουν κι εκεί να πληρώνουν θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα γιατί πολύ φοβάμαι ότι η τροπολογία μου δεν έχει ισχύ στον άλλο κόσμο. Τέλος πάντων. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες θα διευθετηθούν εν ευθέτω χρόνω. Το έχουμε τονίσει τόσες φορές πια τα τελευταία χρόνια ότι θα επιληφθούμε προσωπικά του θέματος. Γιατί τόση βιασύνη πια;
ΘΗΣ. Είναι και το άλλο, άρχοντα. Στην Κακιά Σκάλα, ο Σκίρωνας πήγε κι έστησε το λημέρι του ανάμεσα στο χωριό και τα χωράφια. Έτσι οι πολίτες είναι αποκλεισμένοι και δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους. Ένας πολίτης μπροστά μου διαμαρτυρόταν ότι του έπλυνε τα πόδια 20 φορές την τελευταία εβδομάδα κι άλλες τόσες η γυναίκα του και ότι δεν άντεχε άλλο αυτήν την κατάσταση.
ΑΡΧ. Κι ο φίλτατος Σκίρων τι του απάντησε;
ΘΗΣ. Ότι η χελώνα πεινούσε...
ΑΡΧ. Είδες που βιάζεσαι βρε Θησέα! Αν μου το είχες πει νωρίτερα, πριν χμμμ... καταργήσεις τον Σκίρωνα, θα τον είχα συμβουλέψει να αποσυρθεί προσωρινά από τον σταθμό είσπραξης για να ανοίξει ένα μονοπάτι πάνω απ’ το βουνό, ώστε κανείς να μην υποχρεούται πλέον να του πλένει τα πόδια αν δεν το θέλει.
ΘΗΣ. Μα ξέρεις καλά ότι το βουνό είναι πολύ δύσβατο και επικίνδυνο και η παράκαμψη θα είναι τεράστια.
ΑΡΧ. Ώχου, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας ντε. Μην είμαστε κι αχάριστοι. Κι οι λήσταρχοι, ε συγγνώμη, οι μεγαλοεργολάβοι πρέπει να ζήσουν. Αυτούς δεν τους σκέφτεσαι καθόλου; Αν δεν εκμεταλλευθούν τους πολίτες πώς θα επιβιώσουν; Όπως ξέρεις, παλαιότερα εκβίαζαν απευθείας τον Δήμο, με την απειλή θρυλούμενων κακών μαντάτων που θα έφερνε ο φτερωτός Ερμής, και ο Δήμος τους έκανε όλα τα χατίρια. Όταν όμως ο Δήμος ξέμεινε από δουλειές κι από λεφτά, τους άφησε να διαλέξουν το λημέρι τους και να απομυζούν ανενόχλητοι, συγγνώμη, να υπηρετούν ήθελα να πω, τους πολίτες. Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίσαμε τουλάχιστον την κατασκευή των νέων δρόμων, καθώς και την άψογη και πολιτισμένη εξυπηρέτηση των χρηστών των υπαρχόντων δρόμων.
ΘΗΣ. Για ποια κατασκευή και άψογη εξυπηρέτηση μιλάς;
ΑΡΧ. Να, απ’ ό,τι ξέρω ο Σκίρων, πριν τον καθαρίσεις δηλαδή, δούλευε πυρετωδώς για τη διάνοιξη των σηράγγων στην Κακιά Σκάλα.
ΘΗΣ. Α, γι’ αυτό είχε μάλλον εκείνη την οδοντόβουρτσα δίπλα στη λεκάνη για τα ποδόλουτρα. Τον είδα να ξύνει τον βράχο με την οδοντόβουρτσα όσο περίμενε να φανούν οι επόμενοι διαβάτες. Μ’ αυτόν τον ρυθμό θα του έπαιρνε περίπου 3.000 χρόνια να ολοκληρώσει το έργο. Αλλά τι τον νοιάζει; Μήπως βιαζόταν; Είχε όλο τον χρόνο μπροστά του. Ήταν αθάνατος όπως και οι εταιρείες άλλωστε. Αλίμονο στους πολίτες, γενεές δεκατέσσερις να του πλένουν τα πόδια, φαντάζεστε πόσο γυαλιστερά θα γίνονταν μετά από τόσο πλύσιμο; Τιτάνιο έργο πραγματικά, μάλλον θα έπρεπε να πάρει και το όνομά του στο τέλος. Ή μήπως το πήρε ήδη;
ΑΡΧ. Κι ο Προκρούστης απ’ ό,τι μαθαίνω ολοκλήρωσε τον πρώτο υπερσύγχρονο ΣΕΑ κλπ. (Σταθμό Εξυπηρέτησης Αρμάτων Και Λοιπών Περαστικών) στην έξοδο της Αθήνας, που εκτός των άλλων περιλαμβάνει δίκλινες σουίτες για όλους τους διαβάτες και ΣΠΑ που προσφέρει ειδική περιποίηση άνω και κάτω άκρων, μανικιούρ, πεντικιούρ και τα σχετικά.
ΘΗΣ. Μανικιούρ!!!! Πεντικιούρ!!!! Ξέχασες την προσθετική... ύψους. Έχετε φτάσει τον ευφημισμό σε δυσθεώρητα ύψη. Ο άνθρωπος εξαρθρώνει και κόβει χέρια και πόδια, και αυτό το λέτε περιποίηση άνω και κάτω άκρων;
ΑΡΧ. Κοίταξε Θησέα, ο Προκρούστης είναι ένας νέος και πολλά υποσχόμενος επιχειρηματίας, ο οποίος προχώρησε σε μια πολύ σοβαρή επένδυση, που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη της περιοχής και θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Γνωρίζω ότι δεν διαθέτει ακόμη την απαιτούμενη εμπειρία και έτσι είναι λογικό να παρουσιάζονται κάποιες παραλείψεις και παράπλευρες απώλειες, οι οποίες ελπίζουμε ότι θα διορθωθούν με τον καιρό. Πάντως θέλω να τονίσω σε όλους τους τόνους ότι επιθυμούμε να προσελκύσουμε περισσότερες επενδύσεις σαν του Προκρούστη στον Δήμο μας και ότι θα αντιμετωπίσουμε σθεναρά όσους στέκονται εμπόδιο σε ανάλογες προσπάθειες, σαν και λόγου σου, με όλα τα μέσα που διαθέτουμε, νομικά, κατασταλτικά, κλπ. γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε πατριώτες και θα υπερασπιστούμε μέχρις εσχάτων το δημόσιο συμφέρον και τα συμφέροντα του απλού πολίτη και του κυρίαρχου λαού.
ΘΗΣ. !!!!!!!
Κάπως έτσι αγαπητοί μου θα μπορούσε να έχει διαμειφθεί ο διάλογος ανάμεσα στον ληστοκτόνο (ή δεν πληρώνω, δεν πληρώνω) Θησέα και τον άρχοντα υποδομών και μεταφορών που ΕΡΡΕΠΕ προς τον κυνισμό. Κάποια υπόκωφα ΜΑΓΚΡΗΤΑ ή κάποια ψελλίσματα που ακούστηκαν στην ακρόαση από άλλες παρατάξεις υπέρ της «τάξης» και της «νομιμοφροσύνης» ή περί του κινδύνου απώλειας της φερεγγυότητας των ληστών και συμμοριτών, απέναντι στους Πέρσες δανειστές, είναι ανάξια ακόμη και αναφοράς.
Ηθικό Δίδαγμα
Αγαπητοί μου, ήρθε η ώρα να πετάξουμε τον βράχο που μας φόρτωσαν στην πλάτη, να φορέσουμε τα σανδάλια μας, να σηκώσουμε το πατρογονικό σπαθί και να πάμε να καθαρίσουμε τους δρόμους από τους σύγχρονους ληστές. Θα σας πουν ότι το άνοιγμα των δρόμων είναι δράση αποσπασματική και σπασμωδική και ότι δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην ανομία και εντέλει στην αναρχία. Πέστε τους ότι κι ο Θησέας απ’ τους δρόμους ξεκίνησε, πήρε την εξουσία και αναμόρφωσε την πόλη του. Στην ουσία επανίδρυσε την Αθήνα. Μην υποτιμάτε τους δρόμους. Γιατί, όπως λέει κι ο ποιητής: ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία...
Επιμύθιο
Όνειρα; Μπορεί, αλλά εγώ προσωπικά κάθε φορά που ακούω τον κ. Ρέππα και τον κ. Πάγκαλο να με δουλεύουν κανονικότατα και να με βρίζουν κι από πάνω, νιώθω ότι κάτι πρέπει να κάνω, κάπως πρέπει να αντιδράσω. Κι αυτό το κείμενο είναι ένα μικρό βήμα. Ας συντονίσουμε όλοι μαζί τα βήματά μας, να τραντάξουμε τη γη και να τους κάνουμε να χάσουν τον ύπνο τους.
Γιούριααααααααα!!!!!
Δικός σας,
Αργοναύτης
ΥΓ. Η αλληγορία που μόλις διαβάσατε σφηνώθηκε επίμονα στο μυαλό του γράφοντος κατά το τελευταίο του ταξίδι από την Τρίπολη στην Αθήνα, και η συγγραφή και δημοσιοποίησή της του έγινε επιτακτική ανάγκη -και έμμονη ιδέα-, ως και αιτία δημιουργίας αυτού του blog, καθώς παρακολουθούσε τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τη συνέντευξη των εργολάβων, την κατάθεση και την ψήφιση της γνωστής πλέον τροπολογίας και τις διάφορες θλιβερές και εξοργιστικές δηλώσεις του Υπουργού και άλλων ποικιλόχρωμων πτηνών.
Τρίτη 2 Αυγούστου 2011
ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ
Αναδημοσίευση από το http://www.epaggelmatiesoaee.net/Blog/ViewPost.aspx?pageid=0&ItemID=10&mid=1
Γράμμα- ποταμός, ενός πατέρα που οδηγείται στη φυλακή για χρέη στο ΤΕΒΕ!
Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Φέρες 10 Ιουνίου 2010
Κύριε Υπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.
Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.
Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!
Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.
Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.
Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!
Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.
Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.
Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.
Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.
Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!
Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.
Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.
Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.
Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.
Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.
Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).
Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;
Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.
Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.
Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.
Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;
Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!
Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.
Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.
Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.
Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλλημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;
Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!
Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.
Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.
Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.
Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.
Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.
Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;
Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;
Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.
Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.
Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.
Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος
Γράμμα- ποταμός, ενός πατέρα που οδηγείται στη φυλακή για χρέη στο ΤΕΒΕ!
Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Φέρες 10 Ιουνίου 2010
Κύριε Υπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.
Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.
Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!
Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.
Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.
Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!
Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.
Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.
Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.
Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.
Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!
Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.
Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.
Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.
Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.
Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.
Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).
Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;
Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.
Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.
Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.
Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;
Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!
Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.
Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.
Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.
Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλλημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;
Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!
Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.
Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.
Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.
Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.
Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.
Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;
Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;
Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.
Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.
Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.
Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
