Πόλεις επισκεπτών http://ecosocialists.webs.com
α/α Πόλη Χώρα
1. Brisbane Australia
2. Rockhampton Australia
3. Sydney Australia
4. Brasilia Brazil
5. Moji Das Cruzes Brazil
6. Wolfville Canada
7. Kemptville Canada
8. Vancouver Canada
9. Toronto Canada
10. Beamsville Canada
11. Waterloo Canada
12. Regina Canada
13. Valdivia Chile
14. Langeskov Denmark
15. Cairo Egypt
16. Helsinki Finland
17. Bangolet France
18. Montpellier France
19. Marseille France
20. Alençon France
21. Mainz Germany
22. Aachen Germany
23. Morelia Mexico
24. Mexico Mexico
25. Hokitika New Zealand
26. Christchurch New Zealand
27. Oslo Norway
28. Manila Philippines
29. Makati Philippines
30. Lisbon Portugal
31. San Juan Puerto Rico
32. Moscow Russia
33. Hellin Spain
34. Linköping Sweden
35. Sundsvall Sweden
36. Gland Switzerland
37. Istanbul Turkey
38. Ankara Turkey
39. Balikesir Turkey
40. Bursa Turkey
41. Southend on sea UK
42. Yeovil UK
43. London UK
44. Manchester UK
45. Mansfield UK
46. Dorchester UK
47. Thatcham UK
48. Nikopol Ukraine
49. Apple Valley, CA USA
50. New York, NY USA
51. New Paltz, NY USA
52. West Chester, PA USA
53. Mountain View, CA USA
54. Memphis, TN USA
55. Αθήνα Ελλάδα
56. Θεσσαλονίκη Ελλάδα
57. Κέρκυρα Ελλάδα
58. Αγρίνιο Ελλάδα
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ
.JPG)
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, προκήρυξε τετράωρη στάση εργασίας για τους ΟΤΑ της Νομαρχίας Πειραιά, καταγγέλλοντας την προσπάθεια πολλών αιρετών να προχωρήσουν σε εκχώρηση της αρμοδιότητας της καθαριότητας σε ιδιώτες.
Τελευταία κρούσματα:
• Η Ομόφωνη απόφαση του ΔΣ της ΚΕΔΚΕ για την προώθηση από την κυβέρνηση νομοθετικής ρύθμισης με σκοπό την ανάθεση σε ιδιώτες της διαχείρισης των απορριμμάτων.
• Η διοργάνωση ΗΜΕΡΙΔΑΣ από το Δήμο Πειραιά (Δήμαρχος Παναγιώτης Φασούλας – ΠΑΣΟΚ) για τη διαχείριση των ΣΤΕΡΕΩΝ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ με ομιλητές όλους τους εκπροσώπους των εταιρειών που προωθούν λύσεις έξω από τον Περιφερειακό σχεδιασμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των συλλογικών φορέων της (ΕΣΔΚΝΑ κλπ).
• Η προσπάθεια από το Δήμαρχο Περάματος (Γιάννης Γλύκας – ΠΑΣΟΚ) να αναθέσει σε Δημοτική Επιχείρηση κομμάτι της αποκομιδής των απορριμμάτων.
Αποτελεί υποκρισία του κου Φασούλα προς το Λαό του Πειραιά, τη στιγμή που καταγγέλλει την κυβέρνηση για την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, να πρωτοστατεί στο μεθοδευμένο σχέδιο ιδιωτικοποίησης της καθαριότητας. Όσο για την προσπάθεια του Δημάρχου Περάματος (Γιάννης Γλύκας – ΠΑΣΟΚ) να αναθέσει σε Δημοτική Επιχείρηση κομμάτι της αποκομιδής των απορριμμάτων, αποτράπηκε με τη δυναμική παρέμβαση των εργαζομένων στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου και οδήγησε στην καταψήφιση της πρότασης από την πλειοψηφία των Δημοτικών Συμβούλων.
Το πρόβλημα της εκχώρησης της καθαριότητας σε ιδιώτες, αλλά και του τρόπου διαχείρισης της ανακύκλωσης, είναι πάρα πολύ σοβαρό και πρέπει όλοι να στηρίξουμε τις προσπάθειες των συνδικαλιστών με στόχο τη συνολική διαχείριση των στερεών αποβλήτων από τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και την κατάργηση της σύμβασης της ΚΕΔΚΕ με την ΕΕΑΑ ΑΕ
Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την προσπάθεια της ΠΟΕ-ΟΤΑ και υιοθετούμε το σύνθημά τους:
ΟΤΑ για τους Δημότες και όχι για τους ιδιώτες
20 Νοεμβρίου 2008
Η Εκτελεστική Επιτροπή των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας»
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ «ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗ»
.JPG)
Στο δεύτερο φύλλο του «Οικοσιαλιστή» διαβάστε:
• Η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, θα οδηγήσει στην κατάρρευση του Ιμπεριαλισμού – του Τάσου Πανταζίδη
• Υπάρχουν πολύ απλές λύσεις για το ασφαλιστικό: Η περιουσία της Εκκλησίας
• Η μη νομιμοποίηση των μεταναστών πλήττει και τα ασφαλιστικά ταμεία, τους περιθωριοποιεί & αδυνατίζει τη συνδικαλιστική συνοχή – του Mohammed Es Sabiani, προέδρου Ένωσης Μεταναστών
• Η πυρηνική ενέργεια δεν είναι «πράσινη»
• Η περιβαλλοντική υποβάθμιση απειλεί τον τουρισμό. Παράδειγμα αποκατάστασης η Κάλβια (Μαγιόρκα) της Ισπανίας
• Δραματική η έλλειψη του νερού στην Εύβοια
• Ακραία καπιταλιστικά φαινόμενα – του Νίκου Μπουζάνη, Συντονιστή Πολιτικού Συμβουλίου ΔΗΚΚΙ
• Αντί για αναβολικά, φρούτα και λαχανικά – του Δημήτρη Γεωργά, προέδρου Φυσιολατρικού και Κοινωνικού Κινήματος Κρίκος του Λαού
• Οι θαλάσσιες συγκοινωνίες & μεταφορές ρυπαίνουν περισσότερο από την αεροπλοϊα
• Η ιστορία (αυτοκαταστροφής) της Νήσου του Πάσχα
• Τρία χρόνια χωρίς τον Χρήστο. Πως η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση μπορεί να στοιχίσει τη ζωή αθώων ανθρώπων
• Εγκώμιο χορτοφαγίας – Βασίλης Καφαταρίδης, υποψ. Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Β΄Θεσσαλονίκης
• Ενεργειακή πρωτοπορία από τα νησιά του Αιγαίου
• Το ολοκαύτωμα των ομοφυλόφιλων από τους Ναζί στη Γερμανία
• Τοπική αυτοδιοίκηση & περιβάλλον. Σκηνικό υποβάθμισης
• Ασωπός. Το έγκλημα συνεχίζεται – του Κώστα Γιαννακάκη, ιδρυτικού μέλους της επιτροπής σωτηρίας του Ασωπού
• Και επίσημα συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας»
• Οι διαδοχικές κρίσεις του Καπιταλισμού & οι συνέπειες στις ζωές μας, αποδεικνύουν την ιδεολογική υπεροχή του Σοσιαλισμού
• Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ
• Από 52 πόλεις όλου του κόσμου, οι επισκέπτες της ιστοσελίδας μας
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
.JPG)
Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008
ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ & ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ,ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ & ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ,AΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρητικά, έχει τρεις κατευθύνσεις: Την δραστική μείωση των φόρων, τον ουσιαστικό περιορισμό των δραστηριοτήτων του κράτους, της δημόσιας γραφειοκρατίας και κατά συνέπεια την ελάττωση των δημοσίων δαπανών και τρίτον, την κατ’ αρχή αναζήτηση λύσεων σε κάθε πρόβλημα που αναφύεται σε δράσεις των ατόμων και της κοινωνίας κι όχι σε παρεμβάσεις του κράτους. Στα πλαίσια αυτά προωθούνται πολιτικές διάχυσης της δημόσιας ιδιοκτησίας σε φορείς του ιδιωτικού τομέα αλλά και συγκέντρωσης των παροχών του κράτους σε τομείς ουσιαστικών κοινωνικών υποδομών και προστασίας των πραγματικά κοινωνικά αδυνάτων λ.χ. στην παιδεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, πρόνοια) και τον πολιτισμό. Αντίθετα με τη θεωρία όμως, δεν είδαμε τέτοιες πολιτικές να διαπνέουν την κυβερνητική πολιτική των χωρών που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια τον νεοφιλελευθερισμό. Ή για την ακρίβεια, εφαρμόστηκαν μόνο οι πολιτικές που αφορούσαν τη διάλυση του κράτους, με το ξεπούλημα της περιουσίας του στους ιδιώτες.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ταυτίστηκε με τις αξίες της αδέσμευτης οικονομίας της αγοράς, προπαγάνδισε τα ανοικτά (μόνο για το κεφάλαιο) σύνορα και αγορές και υποστήριξε δίχως ενδοιασμούς την επιθετική διαμόρφωση μιας νέας κουλτούρας επιστήμης και τεχνολογίας, υπό τις αρχές μιας εμπορικά προσανατολισμένης κοινωνίας που δίνει έμφαση στην καθημερινή «ευημερία» και στην υπερκατανάλωση. Οι πιο πάνω πολιτικές επιλογές, ήταν και είναι «υψηλού κοινωνικού ρίσκου» και κυριολεκτικά διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και την παροχή κοινωνικών αγαθών. Στην κούρσα εφαρμογής τέτοιων πολιτικών, μπήκαν τα τελευταία χρόνια, εκτός των ανεπτυγμένων χωρών και πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου που αρχίζουν να κυριαρχούν στις διεθνείς αγορές διαμορφώνοντας νέες συνθήκες ανταγωνισμού για τις παλιές οικονομίες της Δύσης.
Ο καπιταλισμός δεν υπήρξε ένα πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό μοντέλο κοινωνικών αξιών, αλληλεγγύης, κοινωνικού κεφαλαίου, πολιτισμού, συναίνεσης και περιορισμού των ανισοτήτων. Ο καπιταλισμός έβαλε σε δεύτερο πλάνο την κοινωνική συνοχή δίνοντας έμφαση στα οικονομικά αποτελέσματα και στην εξασφάλιση ταχύτερης ευημερίας για τους οργανωτές του. Το κυνήγι του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, διέλυσε τις κοινωνίες και τις ανθρώπινες ζωές ενώ παράλληλα κατάστρεψε ανεπανόρθωτα τα οικοσυστήματα του πλανήτη.
Οι αγορές δεν είναι σε θέση να αυτορυθμισθούν & οι κυβερνητικές παρεμβάσεις, επιτείνουν την κατάρρευση του συστήματος. Όπως επισημαίνουν καπιταλιστές αναλυτές, το «κραχ» θα έλθει λόγω και των κρατικών «ενισχύσεων» καθώς τα κονδύλια αυτά θα πλημμυρίσουν την αγορά, θα αυξήσουν τον πληθωρισμό, θα οδηγήσουν τα επιτόκια στα ύψη, θα πέσει η παραγωγή και θα αυξηθεί η ανεργία. Η οικονομική κάμψη θα μεταφερθεί σε όλο τον κόσμο (μείωση αμερικανικών εισαγωγών θα διαλύσει τις οικονομίες της Ασίας ενώ η Ευρώπη θα δει τις εξαγωγές να συρρικνώνονται και την ανεργία να αυξάνει). Τελικά, στον καπιταλισμό της πραγματικότητας, το κέρδος είναι αποδεκτό. Όχι όμως και οι χρεοκοπίες. Για το λόγο αυτό, όταν τα κέρδη είναι μεγάλα, τα καρπώνονται μόνο οι επιχειρηματίες. Όταν είναι μεγάλες οι ζημιές όμως, τα κράτη αναλαμβάνουν να στηρίξουν τους ζημιωμένους, ζημιώνοντας περισσότερο τον απλό λαό.
Στον μεταπολεμικό καπιταλισμό, το κράτος ήταν ο μοχλός για την υπαγωγή κάθε οικονομικής αλλά και κοινωνικής δράσης κάτω από τον κεντρικό κυβερνητικό σχεδιασμό, για λογαριασμό βέβαια των λίγων. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 το μοντέλο έδειξε να κλονίζεται. Ο πληθωρισμός και η ανεργία χτύπησε τις οικονομίες της Δύσης. Τότε, ο δημόσιος τομέας αντιμετωπίστηκε σαν μέρος του προβλήματος αντί για μηχανισμός της λύσης. Ο Θατσερισμός (έλεγχος κυκλοφορίας του νομίσματος, μείωση δημοσίων δαπανών, λιγότεροι φόροι στους πλούσιους, ιδιωτικοποιήσεις) και τα Ρεηγκανόμικς (οικονομικά της προσφοράς, πρωτοβουλίες απορρύθμισης των αγορών, περικοπές στις οικονομικές και κοινωνικές παρεμβάσεις του δημόσιου τομέα) οδήγησαν προσωρινά τις δυτικές οικονομίες σε επίπεδα ταχύτατης οικονομικής ανάπτυξης, με τους λαούς όμως στο περιθώριο, τόσο της λήψης αποφάσεων, όσο και της βελτίωσης του βιοτικού τους επιπέδου. Η παγκοσμιοποίηση είχε θεαματικά οικονομικά αποτελέσματα φέρνοντας στο προσκήνιο περιφερειακές οικονομίες και πλουτίζοντας τους «τοπάρχες». Αλλά από τη δεκαετία του ’90 ζούμε μια παρατεταμένη κρίση. Επιχειρηματικοί γίγαντες, εταιρίες κολοσσοί στην κατηγορία δράσης τους όπως οι Enron, WorldCom, Digital Equipment Corp., Prime Computer και Data General, χρεοκόπησαν και ανασυντάχθηκαν η εξαφανίσθηκαν. Αντίθετα με τη θεωρία της «δημιουργικής καταστροφής» του Schumpeter, η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ και το «ντόμινο» της Ισλανδίας, Ουγγαρίας και σειράς άλλων χωρών, έδειξε πως δεν υπάρχει δυναμική καπιταλιστική εξέλιξη μέσα από τις κρίσεις. Απλά, οι ασύδοτοι και φιλάργυροι καπιταλιστές, παίρνουν μια ανάσα από τις κρατικές ενισχύσεις και συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο. Ακόμα και οι καπιταλιστές σήμερα μιλάνε για διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα των κρατικών επιχειρήσεων, για πάταξη της εισφοροδιαφυγής και ενίσχυση των αδύνατων οικονομικών στρωμάτων. Αναγκάζονται δηλαδή κάτω από την πίεση της κοινωνίας, να υιοθετήσουν στοιχεία του Σοσιαλισμού. Το έκαναν πάντα άλλωστε. Ο Στάλιν χρησιμοποίησε τις Σοσιαλιστικές ιδέες για να δημιουργήσει ένα αυταρχικό απάνθρωπο κράτος, οι ακροδεξιοί εφεύραν τον εθνικοσοσιαλισμό για να δώσουν ένα κοινωνικό κάλυμμα στις πολιτικές τους, μεταπολεμικά στις δυτικές κοινωνίες δημιούργησαν το ιδεολόγημα της σοσιαλδημοκρατίας ώστε να χαλιναγωγήσουν τους λαούς που ζητούσαν αλλαγές και πιο πρόσφατα επινόησαν τον «εκσυγχρονισμό» για να βγάλουν πια τις σοσιαλιστικές ιδέες από τα μυαλά των πολιτών. Όλα αυτά όμως, απλά επιβεβαίωσαν την ιδεολογική υπεροχή του σοσιαλισμού. Ο Καπιταλισμός, από τον πρώιμο μέχρι τον νεοφιλελεύθερο, απέτυχε να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις του για συλλογική ευημερία. Ο λόγος ήταν το ότι δεν σκόπευε να κάνει κάτι τέτοιο. Το σύνθημα των λαών: «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» δείχνει καθαρά το λόγο της αποτυχίας του. Σήμερα λοιπόν , ο Σοσιαλισμός με τα μηνύματά του για κοινωνική δικαιοσύνη, παιδεία πολιτισμό, υγεία και ποιότητα ζωής, με σεβασμό στη φύση και στον παραδοσιακό τρόπο ζωής, δεν είναι μόνο επίκαιρος μα είναι περισσότερο από ποτέ, επιτακτικός ως ανάγκη. Αυτό που χρειάζονται οι σύγχρονες κοινωνίες για να ανασάνουν, είναι ο ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρητικά, έχει τρεις κατευθύνσεις: Την δραστική μείωση των φόρων, τον ουσιαστικό περιορισμό των δραστηριοτήτων του κράτους, της δημόσιας γραφειοκρατίας και κατά συνέπεια την ελάττωση των δημοσίων δαπανών και τρίτον, την κατ’ αρχή αναζήτηση λύσεων σε κάθε πρόβλημα που αναφύεται σε δράσεις των ατόμων και της κοινωνίας κι όχι σε παρεμβάσεις του κράτους. Στα πλαίσια αυτά προωθούνται πολιτικές διάχυσης της δημόσιας ιδιοκτησίας σε φορείς του ιδιωτικού τομέα αλλά και συγκέντρωσης των παροχών του κράτους σε τομείς ουσιαστικών κοινωνικών υποδομών και προστασίας των πραγματικά κοινωνικά αδυνάτων λ.χ. στην παιδεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, πρόνοια) και τον πολιτισμό. Αντίθετα με τη θεωρία όμως, δεν είδαμε τέτοιες πολιτικές να διαπνέουν την κυβερνητική πολιτική των χωρών που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια τον νεοφιλελευθερισμό. Ή για την ακρίβεια, εφαρμόστηκαν μόνο οι πολιτικές που αφορούσαν τη διάλυση του κράτους, με το ξεπούλημα της περιουσίας του στους ιδιώτες.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ταυτίστηκε με τις αξίες της αδέσμευτης οικονομίας της αγοράς, προπαγάνδισε τα ανοικτά (μόνο για το κεφάλαιο) σύνορα και αγορές και υποστήριξε δίχως ενδοιασμούς την επιθετική διαμόρφωση μιας νέας κουλτούρας επιστήμης και τεχνολογίας, υπό τις αρχές μιας εμπορικά προσανατολισμένης κοινωνίας που δίνει έμφαση στην καθημερινή «ευημερία» και στην υπερκατανάλωση. Οι πιο πάνω πολιτικές επιλογές, ήταν και είναι «υψηλού κοινωνικού ρίσκου» και κυριολεκτικά διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και την παροχή κοινωνικών αγαθών. Στην κούρσα εφαρμογής τέτοιων πολιτικών, μπήκαν τα τελευταία χρόνια, εκτός των ανεπτυγμένων χωρών και πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου που αρχίζουν να κυριαρχούν στις διεθνείς αγορές διαμορφώνοντας νέες συνθήκες ανταγωνισμού για τις παλιές οικονομίες της Δύσης.
Ο καπιταλισμός δεν υπήρξε ένα πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό μοντέλο κοινωνικών αξιών, αλληλεγγύης, κοινωνικού κεφαλαίου, πολιτισμού, συναίνεσης και περιορισμού των ανισοτήτων. Ο καπιταλισμός έβαλε σε δεύτερο πλάνο την κοινωνική συνοχή δίνοντας έμφαση στα οικονομικά αποτελέσματα και στην εξασφάλιση ταχύτερης ευημερίας για τους οργανωτές του. Το κυνήγι του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, διέλυσε τις κοινωνίες και τις ανθρώπινες ζωές ενώ παράλληλα κατάστρεψε ανεπανόρθωτα τα οικοσυστήματα του πλανήτη.
Οι αγορές δεν είναι σε θέση να αυτορυθμισθούν & οι κυβερνητικές παρεμβάσεις, επιτείνουν την κατάρρευση του συστήματος. Όπως επισημαίνουν καπιταλιστές αναλυτές, το «κραχ» θα έλθει λόγω και των κρατικών «ενισχύσεων» καθώς τα κονδύλια αυτά θα πλημμυρίσουν την αγορά, θα αυξήσουν τον πληθωρισμό, θα οδηγήσουν τα επιτόκια στα ύψη, θα πέσει η παραγωγή και θα αυξηθεί η ανεργία. Η οικονομική κάμψη θα μεταφερθεί σε όλο τον κόσμο (μείωση αμερικανικών εισαγωγών θα διαλύσει τις οικονομίες της Ασίας ενώ η Ευρώπη θα δει τις εξαγωγές να συρρικνώνονται και την ανεργία να αυξάνει). Τελικά, στον καπιταλισμό της πραγματικότητας, το κέρδος είναι αποδεκτό. Όχι όμως και οι χρεοκοπίες. Για το λόγο αυτό, όταν τα κέρδη είναι μεγάλα, τα καρπώνονται μόνο οι επιχειρηματίες. Όταν είναι μεγάλες οι ζημιές όμως, τα κράτη αναλαμβάνουν να στηρίξουν τους ζημιωμένους, ζημιώνοντας περισσότερο τον απλό λαό.
Στον μεταπολεμικό καπιταλισμό, το κράτος ήταν ο μοχλός για την υπαγωγή κάθε οικονομικής αλλά και κοινωνικής δράσης κάτω από τον κεντρικό κυβερνητικό σχεδιασμό, για λογαριασμό βέβαια των λίγων. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 το μοντέλο έδειξε να κλονίζεται. Ο πληθωρισμός και η ανεργία χτύπησε τις οικονομίες της Δύσης. Τότε, ο δημόσιος τομέας αντιμετωπίστηκε σαν μέρος του προβλήματος αντί για μηχανισμός της λύσης. Ο Θατσερισμός (έλεγχος κυκλοφορίας του νομίσματος, μείωση δημοσίων δαπανών, λιγότεροι φόροι στους πλούσιους, ιδιωτικοποιήσεις) και τα Ρεηγκανόμικς (οικονομικά της προσφοράς, πρωτοβουλίες απορρύθμισης των αγορών, περικοπές στις οικονομικές και κοινωνικές παρεμβάσεις του δημόσιου τομέα) οδήγησαν προσωρινά τις δυτικές οικονομίες σε επίπεδα ταχύτατης οικονομικής ανάπτυξης, με τους λαούς όμως στο περιθώριο, τόσο της λήψης αποφάσεων, όσο και της βελτίωσης του βιοτικού τους επιπέδου. Η παγκοσμιοποίηση είχε θεαματικά οικονομικά αποτελέσματα φέρνοντας στο προσκήνιο περιφερειακές οικονομίες και πλουτίζοντας τους «τοπάρχες». Αλλά από τη δεκαετία του ’90 ζούμε μια παρατεταμένη κρίση. Επιχειρηματικοί γίγαντες, εταιρίες κολοσσοί στην κατηγορία δράσης τους όπως οι Enron, WorldCom, Digital Equipment Corp., Prime Computer και Data General, χρεοκόπησαν και ανασυντάχθηκαν η εξαφανίσθηκαν. Αντίθετα με τη θεωρία της «δημιουργικής καταστροφής» του Schumpeter, η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ και το «ντόμινο» της Ισλανδίας, Ουγγαρίας και σειράς άλλων χωρών, έδειξε πως δεν υπάρχει δυναμική καπιταλιστική εξέλιξη μέσα από τις κρίσεις. Απλά, οι ασύδοτοι και φιλάργυροι καπιταλιστές, παίρνουν μια ανάσα από τις κρατικές ενισχύσεις και συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο. Ακόμα και οι καπιταλιστές σήμερα μιλάνε για διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα των κρατικών επιχειρήσεων, για πάταξη της εισφοροδιαφυγής και ενίσχυση των αδύνατων οικονομικών στρωμάτων. Αναγκάζονται δηλαδή κάτω από την πίεση της κοινωνίας, να υιοθετήσουν στοιχεία του Σοσιαλισμού. Το έκαναν πάντα άλλωστε. Ο Στάλιν χρησιμοποίησε τις Σοσιαλιστικές ιδέες για να δημιουργήσει ένα αυταρχικό απάνθρωπο κράτος, οι ακροδεξιοί εφεύραν τον εθνικοσοσιαλισμό για να δώσουν ένα κοινωνικό κάλυμμα στις πολιτικές τους, μεταπολεμικά στις δυτικές κοινωνίες δημιούργησαν το ιδεολόγημα της σοσιαλδημοκρατίας ώστε να χαλιναγωγήσουν τους λαούς που ζητούσαν αλλαγές και πιο πρόσφατα επινόησαν τον «εκσυγχρονισμό» για να βγάλουν πια τις σοσιαλιστικές ιδέες από τα μυαλά των πολιτών. Όλα αυτά όμως, απλά επιβεβαίωσαν την ιδεολογική υπεροχή του σοσιαλισμού. Ο Καπιταλισμός, από τον πρώιμο μέχρι τον νεοφιλελεύθερο, απέτυχε να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις του για συλλογική ευημερία. Ο λόγος ήταν το ότι δεν σκόπευε να κάνει κάτι τέτοιο. Το σύνθημα των λαών: «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» δείχνει καθαρά το λόγο της αποτυχίας του. Σήμερα λοιπόν , ο Σοσιαλισμός με τα μηνύματά του για κοινωνική δικαιοσύνη, παιδεία πολιτισμό, υγεία και ποιότητα ζωής, με σεβασμό στη φύση και στον παραδοσιακό τρόπο ζωής, δεν είναι μόνο επίκαιρος μα είναι περισσότερο από ποτέ, επιτακτικός ως ανάγκη. Αυτό που χρειάζονται οι σύγχρονες κοινωνίες για να ανασάνουν, είναι ο ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
