ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ & ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ,ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ & ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ,AΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ


Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρητικά, έχει τρεις κατευθύνσεις: Την δραστική μείωση των φόρων, τον ουσιαστικό περιορισμό των δραστηριοτήτων του κράτους, της δημόσιας γραφειοκρατίας και κατά συνέπεια την ελάττωση των δημοσίων δαπανών και τρίτον, την κατ’ αρχή αναζήτηση λύσεων σε κάθε πρόβλημα που αναφύεται σε δράσεις των ατόμων και της κοινωνίας κι όχι σε παρεμβάσεις του κράτους. Στα πλαίσια αυτά προωθούνται πολιτικές διάχυσης της δημόσιας ιδιοκτησίας σε φορείς του ιδιωτικού τομέα αλλά και συγκέντρωσης των παροχών του κράτους σε τομείς ουσιαστικών κοινωνικών υποδομών και προστασίας των πραγματικά κοινωνικά αδυνάτων λ.χ. στην παιδεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, πρόνοια) και τον πολιτισμό. Αντίθετα με τη θεωρία όμως, δεν είδαμε τέτοιες πολιτικές να διαπνέουν την κυβερνητική πολιτική των χωρών που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια τον νεοφιλελευθερισμό. Ή για την ακρίβεια, εφαρμόστηκαν μόνο οι πολιτικές που αφορούσαν τη διάλυση του κράτους, με το ξεπούλημα της περιουσίας του στους ιδιώτες.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ταυτίστηκε με τις αξίες της αδέσμευτης οικονομίας της αγοράς, προπαγάνδισε τα ανοικτά (μόνο για το κεφάλαιο) σύνορα και αγορές και υποστήριξε δίχως ενδοιασμούς την επιθετική διαμόρφωση μιας νέας κουλτούρας επιστήμης και τεχνολογίας, υπό τις αρχές μιας εμπορικά προσανατολισμένης κοινωνίας που δίνει έμφαση στην καθημερινή «ευημερία» και στην υπερκατανάλωση. Οι πιο πάνω πολιτικές επιλογές, ήταν και είναι «υψηλού κοινωνικού ρίσκου» και κυριολεκτικά διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και την παροχή κοινωνικών αγαθών. Στην κούρσα εφαρμογής τέτοιων πολιτικών, μπήκαν τα τελευταία χρόνια, εκτός των ανεπτυγμένων χωρών και πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου που αρχίζουν να κυριαρχούν στις διεθνείς αγορές διαμορφώνοντας νέες συνθήκες ανταγωνισμού για τις παλιές οικονομίες της Δύσης.
Ο καπιταλισμός δεν υπήρξε ένα πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό μοντέλο κοινωνικών αξιών, αλληλεγγύης, κοινωνικού κεφαλαίου, πολιτισμού, συναίνεσης και περιορισμού των ανισοτήτων. Ο καπιταλισμός έβαλε σε δεύτερο πλάνο την κοινωνική συνοχή δίνοντας έμφαση στα οικονομικά αποτελέσματα και στην εξασφάλιση ταχύτερης ευημερίας για τους οργανωτές του. Το κυνήγι του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, διέλυσε τις κοινωνίες και τις ανθρώπινες ζωές ενώ παράλληλα κατάστρεψε ανεπανόρθωτα τα οικοσυστήματα του πλανήτη.
Οι αγορές δεν είναι σε θέση να αυτορυθμισθούν & οι κυβερνητικές παρεμβάσεις, επιτείνουν την κατάρρευση του συστήματος. Όπως επισημαίνουν καπιταλιστές αναλυτές, το «κραχ» θα έλθει λόγω και των κρατικών «ενισχύσεων» καθώς τα κονδύλια αυτά θα πλημμυρίσουν την αγορά, θα αυξήσουν τον πληθωρισμό, θα οδηγήσουν τα επιτόκια στα ύψη, θα πέσει η παραγωγή και θα αυξηθεί η ανεργία. Η οικονομική κάμψη θα μεταφερθεί σε όλο τον κόσμο (μείωση αμερικανικών εισαγωγών θα διαλύσει τις οικονομίες της Ασίας ενώ η Ευρώπη θα δει τις εξαγωγές να συρρικνώνονται και την ανεργία να αυξάνει). Τελικά, στον καπιταλισμό της πραγματικότητας, το κέρδος είναι αποδεκτό. Όχι όμως και οι χρεοκοπίες. Για το λόγο αυτό, όταν τα κέρδη είναι μεγάλα, τα καρπώνονται μόνο οι επιχειρηματίες. Όταν είναι μεγάλες οι ζημιές όμως, τα κράτη αναλαμβάνουν να στηρίξουν τους ζημιωμένους, ζημιώνοντας περισσότερο τον απλό λαό.
Στον μεταπολεμικό καπιταλισμό, το κράτος ήταν ο μοχλός για την υπαγωγή κάθε οικονομικής αλλά και κοινωνικής δράσης κάτω από τον κεντρικό κυβερνητικό σχεδιασμό, για λογαριασμό βέβαια των λίγων. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 το μοντέλο έδειξε να κλονίζεται. Ο πληθωρισμός και η ανεργία χτύπησε τις οικονομίες της Δύσης. Τότε, ο δημόσιος τομέας αντιμετωπίστηκε σαν μέρος του προβλήματος αντί για μηχανισμός της λύσης. Ο Θατσερισμός (έλεγχος κυκλοφορίας του νομίσματος, μείωση δημοσίων δαπανών, λιγότεροι φόροι στους πλούσιους, ιδιωτικοποιήσεις) και τα Ρεηγκανόμικς (οικονομικά της προσφοράς, πρωτοβουλίες απορρύθμισης των αγορών, περικοπές στις οικονομικές και κοινωνικές παρεμβάσεις του δημόσιου τομέα) οδήγησαν προσωρινά τις δυτικές οικονομίες σε επίπεδα ταχύτατης οικονομικής ανάπτυξης, με τους λαούς όμως στο περιθώριο, τόσο της λήψης αποφάσεων, όσο και της βελτίωσης του βιοτικού τους επιπέδου. Η παγκοσμιοποίηση είχε θεαματικά οικονομικά αποτελέσματα φέρνοντας στο προσκήνιο περιφερειακές οικονομίες και πλουτίζοντας τους «τοπάρχες». Αλλά από τη δεκαετία του ’90 ζούμε μια παρατεταμένη κρίση. Επιχειρηματικοί γίγαντες, εταιρίες κολοσσοί στην κατηγορία δράσης τους όπως οι Enron, WorldCom, Digital Equipment Corp., Prime Computer και Data General, χρεοκόπησαν και ανασυντάχθηκαν η εξαφανίσθηκαν. Αντίθετα με τη θεωρία της «δημιουργικής καταστροφής» του Schumpeter, η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ και το «ντόμινο» της Ισλανδίας, Ουγγαρίας και σειράς άλλων χωρών, έδειξε πως δεν υπάρχει δυναμική καπιταλιστική εξέλιξη μέσα από τις κρίσεις. Απλά, οι ασύδοτοι και φιλάργυροι καπιταλιστές, παίρνουν μια ανάσα από τις κρατικές ενισχύσεις και συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο. Ακόμα και οι καπιταλιστές σήμερα μιλάνε για διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα των κρατικών επιχειρήσεων, για πάταξη της εισφοροδιαφυγής και ενίσχυση των αδύνατων οικονομικών στρωμάτων. Αναγκάζονται δηλαδή κάτω από την πίεση της κοινωνίας, να υιοθετήσουν στοιχεία του Σοσιαλισμού. Το έκαναν πάντα άλλωστε. Ο Στάλιν χρησιμοποίησε τις Σοσιαλιστικές ιδέες για να δημιουργήσει ένα αυταρχικό απάνθρωπο κράτος, οι ακροδεξιοί εφεύραν τον εθνικοσοσιαλισμό για να δώσουν ένα κοινωνικό κάλυμμα στις πολιτικές τους, μεταπολεμικά στις δυτικές κοινωνίες δημιούργησαν το ιδεολόγημα της σοσιαλδημοκρατίας ώστε να χαλιναγωγήσουν τους λαούς που ζητούσαν αλλαγές και πιο πρόσφατα επινόησαν τον «εκσυγχρονισμό» για να βγάλουν πια τις σοσιαλιστικές ιδέες από τα μυαλά των πολιτών. Όλα αυτά όμως, απλά επιβεβαίωσαν την ιδεολογική υπεροχή του σοσιαλισμού. Ο Καπιταλισμός, από τον πρώιμο μέχρι τον νεοφιλελεύθερο, απέτυχε να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις του για συλλογική ευημερία. Ο λόγος ήταν το ότι δεν σκόπευε να κάνει κάτι τέτοιο. Το σύνθημα των λαών: «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» δείχνει καθαρά το λόγο της αποτυχίας του. Σήμερα λοιπόν , ο Σοσιαλισμός με τα μηνύματά του για κοινωνική δικαιοσύνη, παιδεία πολιτισμό, υγεία και ποιότητα ζωής, με σεβασμό στη φύση και στον παραδοσιακό τρόπο ζωής, δεν είναι μόνο επίκαιρος μα είναι περισσότερο από ποτέ, επιτακτικός ως ανάγκη. Αυτό που χρειάζονται οι σύγχρονες κοινωνίες για να ανασάνουν, είναι ο ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.