Ο Νίκος είναι ο τρίτος σύντροφος - μέλος της Γραμματείας που χάνουμε (μετά τον Γιώργο Μαύρο και τον Γιάννη Μπανιά). Ο εκπρόσωπος του ΔΗΚΚΙ - Σοσιαλιστική Αριστερά στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, ξεχώριζε για τον τίμιο και ειλικρινή χαρακτήρα του. Σταθερά προσηλωμένος στην ιδέα του Σοσιαλισμού, υπήρξε ακούραστος εργάτης στην υπόθεση της Αριστεράς.
Καλό του ταξίδι.
.JPG)
Δήλωση Τάσου Πανταζίδη, Γραμματέα της Ε.Ε. των Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας.
Ο θάνατος του Νίκου Μπουζάνη, ήταν πραγματικό σοκ!
Σε μια περίοδο που η συγκρότηση του ενιαίου χώρου είναι σε εξέλιξη, η ξεχωριστή φωνή, οι ιδέες της σοσιαλιστικής αριστεράς που εξέφραζε, η ιδιαίτερη αριστερή πατριωτική στάση του, θα μας λείψουν.
Πέρα από το πολιτικό όμως, σε προσωπικό επίπεδο ο σύντροφος Νίκος θα μου λείψει πραγματικά. Η ανάμνηση των συζητήσεών μας αλλά και της συμπαράστασής του σε πολιτικό επίπεδο, αυξάνει τη λύπη μου. Ο Νίκος ήταν ένας από τους πιο συμπαθείς συντρόφους στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και μοιραζόμασταν κοινά οράματα για το μέλλον της Αριστεράς. Ποτέ δεν κυνήγησε "καρέκλες", ήταν πάντα ανιδιοτελής, προσηνής, ξεχωριστός. Μιλούσε καθαρά, με ειλικρίνεια στη ματιά και την ψυχή του. Αγαπούσε την ιδιαίτερη πατρίδα του και μιλούσε γι'αυτή. Αγαπούσε πολύ και τη γειτονιά του στο κέντρο της Αθήνας και εργαζόταν για την ανάδειξή της και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Απευθύνω στους οικείους του τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια και ελπίζω να μιμηθούμε όλα τα θετικά του.
Αντίο Σύντροφε!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΔΗΚΚΙ-Σοσιαλιστική Αριστερά.
Έφυγε χθες βράδυ από κοντά μας
με απρόσμενο τρόπο και σε ηλικία 58 ετών ο αγωνιστής της δημοκρατίας,
γραμματέας του Πολιτικού Συμβουλίου του ΔΗΚΚΙ και μέλος της Γραμματείας του
ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Νίκος Μπουζάνης.
Το ΔΗΚΚΙ, ο σοσιαλιστικός -
πατριωτικός χώρος, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά η οικογένειά του είναι
συγκλονισμένοι και δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το σοκ των πρώτων ωρών από το
συμβάν. Λίγες ώρες πριν τον αιφνίδιο θάνατό του ο σύντροφος Νίκος είχε ανεβάσει
σε αυτό το site το τελευταίο άρθρο του που ανέλυε το νομοσχέδιο
φοροεπιδρομής της συγκυβέρνησης (το οποίο βρίσκεται δύο θέσεις κάτω από αυτήν
την ανάρτηση) ενώ λίγο πριν από το θάνατό του συμμετείχε σε διαδικασία του
ΣΥΡΙΖΑ.
Ο σύντροφος Νίκος έφυγε
κυριολεκτικά όρθιος όπως όρθιος στάθηκε σε όλη την πορεία του από τα τελευταία
λημέρια του Άρη στα Τζουμέρκα της Άρτας από όπου καταγόταν στη Βιομηχανική όπου
σπούδασε και στους μεγάλους αγώνες εκείνης της περιόδου για δημοκρατία, εθνική
ανεξαρτησία και σοσιαλισμό, μέχρι σήμερα.
Τίμησε τη γενιά του - τη γενιά
του Πολυτεχνείου - όντας από τις εξαιρέσεις που ενώ από πολύ νωρίς διακρίθηκαν
στον πολιτικό στίβο και «είχαν όλες τις ευκαιρίες» δεν ενέδωσαν, δεν επεδίωξαν
και δεν καταδέχθηκαν να ανταλλάξουν την πορεία τους με οφίτσια και δώρα της
εξουσίας, η δε καταξίωση τόσο στον πολιτικό όσο και στον επαγγελματικό του χώρο
παρέμενε συνειδητά και «από πεποίθηση» γειωμένη στο προφίλ του «ανθρώπου της
διπλανής πόρτας» του αυθεντικού λαϊκού αγωνιστή - μαχητή της συνοικίας του, του
Μεταξουργείου που τόσο αγάπησε και βοήθησε.
Όσες δυνατότητες κι αν κέρδισε, όσο κι αν εξειδικεύθηκε σε ζητήματα όπως της
πολιτικής οικονομίας και των δημοσιονομικών, και όσο κι αν συμμετείχε ενεργά στη κεντρική πολιτική
δράση κινήθηκε πάντα με τον καθαρό αέρα και το μέταλλο των βουνών της Ηπείρου
που τον γέννησαν, παρέμεινε το «παιδί από την Άρτα» που ήρθε στην Αθήνα για
«σπουδές και για δουλειά» και ένοιωσε τον παλμό εκείνων των χρόνων και του
κόσμου τους. Συνδέθηκε μια για πάντα με τις αγωνίες και τους αγώνες αυτού του
τόπου για λευτεριά και προκοπή.
Ωστόσο, όσο κι αν απεχθανόταν
τις διακρίσεις, ο Νίκος μας, καταγράφεται ξεχωριστά. Ξεχωρίζει με το έργο του
ανάμεσα στους λιγοστούς οι οποίοι - σε καιρούς δύσκολους όπου το ρεύμα άλλα
απαιτούσε - με πολιτική τόλμη και με επάρκεια είχαν προβλέψει και είχαν
επισημάνει στο δημόσιο λόγο και στις αναλύσεις τους για τα Ευρωπαϊκά και
Ελληνικά δρώμενα την πορεία της χώρας προς την ξένη κατοχή και τη
νεοφιλελεύθερη γενοκτονία, θέτοντας παράλληλα και επιμένοντας στην πρόταση της
δημιουργίας ενός παλλαϊκού μετώπου αναστροφής και ξεσηκωμού για μια νέα -
ριζικά διαφορετική - εξουσία.
Καταγράφεται σαν ένα σπάνιο στους καιρούς μας πρότυπο
αδιάλλακτου λαϊκού αγωνιστή και συγχρόνως διανοούμενου και συγγραφέα- πολιτικού
στοχαστή, ικανού, λόγω αυτού του δύσκολου συνδυασμού, να παράγει πρωτοπόρο
πολιτικό έργο. Σε αυτό το έργο, όλοι όσοι βρεθήκαμε δίπλα του, έχουμε χρέος να
σταθούμε και θα σταθούμε πιο εμπεριστατωμένα ως μια μικρή αλλά «ακριβή» και
επίκαιρη κατά τη γνώμη μας συμβολή στον αγώνα για εθνική και κοινωνική
απελευθέρωση και στις μέρες που πάλεψε για νάρθουν. Στις μέρες που - όπως
πίστευε - δε θα αργήσουν. Σε αυτές τις μέρες Νίκο θα ξαναβρεθούμε. Δεν σε
αποχαιρετάμε. Θάσαι εκεί, όπως πάντα. Μπροστά στους αγώνες μας!
Στην οικογένειά του, στη σύζυγο
και τα δύο παιδιά του που διακρίνονται στο εξωτερικό σε μεταπτυχιακές σπουδές
«στα χνάρια του πατέρα τους», στους συμπατριώτες του, σε όλους τους
συναγωνιστές και τους αμέτρητους φίλους
του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
