Απόφαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, 18 και 19 Φεβρουαρίου 2012

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και η εναλλακτική πρόταση εξουσίας
Αυτές τις μέρες, και μετά από δύο χρόνια πρωτοφανούς λιτότητας, ένας δοτός πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση χωρίς καμιά νομιμοποίηση, σε αγαστή συνεργασία με την τρόικα (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ), πήραν αποφάσεις που οδηγούν τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας της χώρας μας σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση, αποφάσεις που μετατρέπουν τη βαθιά και πολλαπλή κρίση της κοινωνίας σε κοινωνικό ολοκαύτωμα. Έχει γίνει πια σαφές στους πάντες ότι το «κούρεμα» και η νέα δανειακή σύμβαση μόνο δεινά θα φέρουν στο σύνολο των εργαζομένων, συνταξιούχων, ανέργων, επαγγελματιών, αγροτών και νέων που ζουν σε τούτη τη χώρα.
Ωστόσο, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού-τραπεζίτη, δηλώνει αποφασισμένη να συνεχίσει το έργο της, προς όφελος μόνο των πλούσιων, των τοκογλύφων και των τραπεζών. Είναι ολοφάνερο πια ότι η σημερινή σύνθεση της βουλής δεν βρίσκεται σε αντιστοιχία με τις διαθέσεις του ελληνικού λαού, ότι η κυβέρνηση αυτή δεν έχει καμία λαϊκή νομιμοποίηση.
Η πολιτική αυτή δεν πρέπει να εφαρμοστεί.
Η εκτροπή αυτή πρέπει να σταματήσει.
Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να ανατραπεί.
Τώρα είναι η ώρα να μιλήσει ο λαός.
Καθώς η παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος γίνεται κάθε μέρα και πιο βαθιά, τίθεται με μεγαλύτερη οξύτητα το ερώτημα ποιος θα πληρώσει την κρίση: ο κόσμος της εργασίας ή το κεφάλαιο. Η φανερή πια αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς αμοιβές και συνθήκες εργασίας, αλλά και παροχές δημόσιας υγείας και παιδείας, κάνει επιτακτική αλλά και επίκαιρη τη σοσιαλιστική προοπτική. Μπροστά στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ, οι τράπεζες, οι «αγορές», το κεφάλαιο ενάντια στον κόσμο της εργασίας, η Αριστερά οφείλει να αντιπαραβάλει μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στην κρίση και μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.
Ήδη από την 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψή του, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει την πρόταση για τη δημιουργία ενός αριστερού, προοδευτικού αντιμνημονιακού-αντινεοφιλελεύθερου μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, το οποίο θα εκφράσει την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων της Αριστεράς, των δυνάμεων της ριζοσπαστικής οικολογίας και των δυνάμεων που απομακρύνονται οριστικά από τις επιλογές και την πολιτική της κυβέρνησης και των κομμάτων του δικομματισμού. Ενός μετώπου που θα μπορέσει να διατυπώσει με τον πιο αξιόπιστο τρόπο αυτή την εναλλακτική πρόταση και να προωθήσει τη συγκρότηση μιας νέας λαϊκής πλειοψηφίας, ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, με πυρήνα τη ριζοσπαστική Αριστερά.
Η πρόταση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ αφορά τόσο το πολιτικό όσο και το κοινωνικό επίπεδο. Είναι σε ευθεία αντίθεση με παρωχημένα «κεντροαριστερά σενάρια» που επιχειρούν να αναστήσουν, υπό νέες συνθήκες, ένα παρελθόν υπεύθυνο για τη σημερινή κατάσταση. Απαντά με επιθετικό τρόπο στην προσπάθεια να στηθεί ένα διπολικό μνημονιακό σύστημα που θα αντικαταστήσει τον δικομματισμό με συμμαχίες είτε προς τα «δεξιά» είτε προς τα «αριστερά». Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όπου αυτά ζουν και δίνουν τους αγώνες τους, στις γειτονιές, στα συνδικάτα, στα κινήματα, σε όλες τις ενωτικές επιτροπές και πρωτοβουλίες, παλεύουν για την υλοποίηση της ενωτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ στη βάση.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αφορά όλη την περίοδο αυτής της μάχης ενάντια στον «μονόδρομο» των μνημονίων. Είναι, δηλαδή, μια πρόταση που αφορά την περίοδο μέχρι τις εκλογές, τις ίδιες τις εκλογές, αλλά και τη μετεκλογική περίοδο.
Άλλωστε, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι μια Αριστερά συσπειρωμένη σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο είναι σε θέση να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό. Γι’ αυτό και η συσπείρωση της Αριστεράς είναι αίτημα της κοινωνίας και οι ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθούν σε αυτό το αίτημα της κοινωνίας.
Στην κατεύθυνση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τους κεντρικούς προγραμματικούς άξονες μιας ριζοσπαστικής πολιτικής που απαιτεί αλλαγές στους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, την οποία θα μπορούσε να εφαρμόσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, στηριγμένη σε ένα ενωτικό, αγωνιστικό, μαχητικό κίνημα. Οι κύριοι άξονες της προγραμματικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι εξής:

1. Άμεση απεμπλοκή από το μνημόνιο, ανατροπή της πολιτικής που μας βυθίζει στην ύφεση και οδηγεί την κοινωνία στην καταστροφή. Ακύρωση του Μνημονίου και των μέτρων που απορρέουν από αυτό.
Η τρόικα πρέπει να απομακρυνθεί από τη χώρα. Ένας νέος συνασπισμός εξουσίας με ισχυρή λαϊκή εντολή θα καταγγείλει το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, θα καταργήσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που απορρέουν από αυτά, καθώς και τις δανειακές συμβάσεις και τις δεσμεύσεις τους.

2. Ανατροπή της νέας δανειακής σύμβασης και των μέτρων που τη συνοδεύουν.

3. Ανατροπή της λιτότητας – αναδιανομή του πλούτου – εξεύρεση νέων πόρων. Για την κρίση να πληρώσουν οι πλούσιοι και αυτοί που τη δημιούργησαν.
Φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, του πλούτου, της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, κατάργηση των προκλητικών φοροαπαλλαγών υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Δημιουργία περιουσιολογίου. Δήμευση περιουσίας σε περιπτώσεις διαφθοράς, διαπλοκής, ψευδούς δήλωσης περιουσίας και μαύρου χρήματος. Ειδική εισφορά στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές. Πάταξη φοροδιαφυγής/φοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής/εισφοροκλοπής. Άρση του τραπεζικού και εμπορικού απορρήτου και έλεγχός τους από δημοκρατικούς δημόσιους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Ριζική μείωση των στρατιωτικών δαπανών, ξεκινώντας από τις νατοϊκές δαπάνες. Διαχωρισμός κράτους-Εκκλησίας, κρατικοποίηση της μεγάλης εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, κανονική φορολόγηση της Εκκλησίας. Συγκεκριμένα μέτρα φορολόγησης των εφοπλιστών, των μεγάλων επιχειρήσεων και της μεγάλης ακίνητης και κινητής περιουσίας. Διεκδίκηση του γερμανικού κατοχικού δανείου, των επανορθώσεων και αποζημιώσεων για τα θύματα της κατοχής.
Άμεσα μέτρα επιβίωσης του λαού. Αύξηση μισθών και συντάξεων. Μέτρα για την ανεργία και τους/τις άνεργους/ες. Κανένας άνεργος χωρίς επίδομα ανεργίας. Αποκατάσταση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση όλης της αντεργατικής νομοθεσίας των τελευταίων χρόνων, κατάργηση των άτυπων, μερικών και ελαστικών σχέσεων εργασίας. Μείωση των έμμεσων φόρων, κατάργηση των χαρατσιών, μείωση της φορολόγησης των χαμηλών εισοδημάτων. Κατάργηση του Φ.Π.Α. στα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης. Έλεγχος της ακρίβειας και των ολιγοπωλιακών πρακτικών στην αγορά. Προστασία των δανειζομένων (εργαζομένων, συνταξιούχων, μικρομεσαίων και αγροτών) από τις τράπεζες.
Ισότητα αμοιβής για τα δύο φύλα. Καμία διάκριση στους χώρους εργασίας ανάμεσα στα δύο φύλα. Απαγόρευση των ομαδικών απολύσεων, καθώς και των μεμονωμένων σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης και της έννοιας της παράνομης-καταχρηστικής απεργίας. Κατάργηση του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα. Δέσμευση υπέρ των εργαζομένων της προσωπικής περιουσίας εργοδοτών που δεν καταβάλλουν τους μισθούς.


4. Προτεραιότητα για την Αριστερά είναι η κοινωνία και οι ανάγκες της.
Η κρίση χρέους χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης χάριν των συμφερόντων του κεφαλαίου. Είναι οι ίδιες οικονομικές-πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την ευρωζώνη που, ενώ σε ρητορικό επίπεδο θέτουν ως προτεραιότητα την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, στην πραγματικότητα η κύρια προτεραιότητά τους είναι η δραματική μείωση εισοδημάτων (μισθών, συντάξεων κ.λπ.) και η κατεδάφιση των εργασιακών κατακτήσεων και κοινωνικών δικαιωμάτων. Επομένως, οι θυσίες που ζητούν με αφορμή το χρέος δεν αφορούν ούτε τη σωτηρία της χώρας ούτε τη διάσωση του ευρώ ούτε τη βιωσιμότητα του χρέους. Οι θυσίες απαιτούνται για να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου και η εξουσία πάνω στην εργασία.
Καμία θυσία για τα κέρδη του κεφαλαίου, καμία θυσία για το ευρώ, καμία υποταγή στα ψεύτικα διλήμματα μνημόνιο ή χρεοκοπία, ευρώ ή καταστροφή. Σήμερα που ολόκληρη η ευρωζώνη κλονίζεται και οι νέες συμφωνίες οδηγούν την Ε.Ε. σε όλο και σε πιο αυταρχική κατεύθυνση, γίνεται προφανές ότι αυτή η νεοφιλελεύθερη δομή, λειτουργία και πολιτική της Ε.Ε. πρέπει να ανατραπεί. Εργαζόμαστε, σε ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε., για την οικοδόμηση ενός πανευρωπαϊκού μετώπου που θα παλέψει για μια άλλη Ευρώπη, μια Ευρώπη της ειρήνης, της εργασίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων, της ισότητας ανάμεσα στα φύλα, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, μια Ευρώπη σοσιαλιστική.

5. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους χωρίς μνημόνια λιτότητας και εκποίησης του δημόσιου πλούτου.
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας έχει ταξικό χαρακτήρα, είναι προϊόν τοκογλυφικών πρακτικών και δεν είναι διαχειρίσιμο, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί έκφραση των ανισότιμων σχέσεων που έχουν διαμορφωθεί εντός της ευρωζώνης. Αξιοποιείται για την επιβολή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων λιτότητας που με τη σειρά τους βαθαίνουν την ύφεση, διογκώνοντας ξανά το χρέος και λειτουργώντας σαν ένας φαύλος κύκλος, καθώς απορροφά μεγάλο μέρος του παραγόμενου πλούτου και των αλλεπάλληλων δανείων με κύριο στόχο τον πλουτισμό των τραπεζών. Είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Αμφισβητούμε το χρέος ως χρέος των εργαζομένων.
Η θέση μας είναι ότι κοινωνική ανάγκη και δίκαιη λύση είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, χωρίς μνημόνια λιτότητας, ανεργίας και εκποίησης του δημόσιου πλούτου, χωρίς αντικοινωνικές δανειακές συμβάσεις, και η εξυπηρέτηση του υπόλοιπου με ευνοϊκότερους όρους και ρήτρα ανάπτυξης της χώρας. Σε αυτή την κατεύθυνση, πρέπει να αξιοποιηθούν όλα τα όπλα επιθετικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, τα οποία δίνουν χρόνο για να εξελιχθεί ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της οικονομίας της χώρας. Στη θέση της αδιέξοδης και καταστροφικής διαδικασίας του PSI, αντιπροτείναμε αναστολή πληρωμών προς τους πιστωτές για εύλογο χρονικό διάστημα. Αν αυτό το διάστημα ήταν, π.χ., τρία χρόνια, θα υπήρχε εξοικονόμηση άνω των 50 δις. μόνο από τόκους, τα οποία, σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα αναδιανομής του πλούτου, θα έκαναν εφικτή τη δυνατότητα χρηματοδότησης των κοινωνικών αναγκών, της απασχόλησης και της ανάπτυξης, ενώ ταυτόχρονα θα υπήρχε και χρόνος για μια αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Αν οι διεθνείς τοκογλύφοι, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ε.Ε. δεν αποδεχτούν αυτή την κατεύθυνση, η μονομερής αναστολή πληρωμών χωρίς τη συναίνεση των πιστωτών, που θα συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα αντίστασης και επιβίωσης της κοινωνίας, είναι η αναγκαία εξέλιξη, στον βαθμό που για μας η απάντηση στο δίλημμα «λεφτά για μισθούς, συντάξεις και κοινωνική προστασία ή για τους πιστωτές» είναι δεδομένη: προτεραιότητα για μας είναι οι ανάγκες της κοινωνίας.
Το θέμα του χρέους και η κρίση στην ευρωζώνη είναι ζητήματα που βρίσκονται σε διαρκή εξέλιξη, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να παρακολουθεί κάθε στιγμή και να τοποθετείται αναλόγως.
Το χρέος δεν είναι ελληνική ιδιομορφία. Είναι στοιχείο της καπιταλιστικής κρίσης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς, τα συνδικάτα και τα κινήματα, θα αγωνιστεί για τη διεκδίκηση μιας δίκαιης λύσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

6. Δημόσιο χρηματοπιστωτικό σύστημα υπό κοινωνικό-δημοκρατικό έλεγχο. Εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών.
Εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών με δημοκρατικό, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και ριζική αλλαγή των όρων, των κριτηρίων και του τρόπου λειτουργίας τους. Επιστροφή στο Δημόσιο των Δημόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισμών που έχουν μερικά ή ολικά ιδιωτικοποιηθεί (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, Μέσα Μεταφοράς) και προώθηση της λειτουργίας τους με δημόσιο, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο. Διατήρηση ή επιστροφή στον έλεγχο και την ευθύνη του Δημοσίου βασικών παραγωγικών μονάδων, κρίσιμων για την ανάπτυξη της οικονομίας του τόπου (π.χ. λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, ναυπηγεία, ορυκτός και ενεργειακός πλούτος κ.ά.) και δημοκρατική ανασυγκρότησή τους με δημόσιο, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο.

7. Μέτρα για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας και για ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο, στη βάση των αναγκών της κοινωνίας και της προστασίας του περιβάλλοντος
Ανασυγκρότηση της παραγωγής με γνώμονα όχι τα κέρδη των ιδιωτών αλλά την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας, με όρους δημοσίων αγαθών και οικολογικής ισορροπίας. Ανασχεδιασμός της λειτουργίας των δημοσίων επιχειρήσεων με κοινωνικά-αναπτυξιακά κριτήρια και όχι με ιδιωτικοοικονομικά και πελατειακά.
Ανάπτυξη νέων μορφών οικονομικής δράσης: Δημοκρατικά οργανωμένοι συνεταιρισμοί, δομές αλληλέγγυας και κοινωνικής οικονομίας, δυνατότητα εργαζομένων να αναλαμβάνουν οι ίδιοι τη λειτουργία επιχειρήσεων που κλείνουν.
Μέτρα για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, με μοχλό τον δημόσιο και κοινωνικό τομέα, στο πλαίσιο ενός συνολικού διαφορετικού μοντέλου για την οικονομία και την κοινωνία. Γνώμονας, όχι τα κέρδη των ιδιωτών, αλλά η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.
Αξιοποίηση δυνατοτήτων σε κρίσιμους τομείς της μεταποίησης.
Ιδιαίτερη φροντίδα και ένα διαφορετικό αναπτυξιακό μοντέλο για περιοχές που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα, όπως τα νησιά.
Πολιτικές και μέτρα για τον οικολογικό μετασχηματισμό της παραγωγής και της κατανάλωσης, με στόχο την ταυτόχρονη αντιμετώπιση της οικονομικής και περιβαλλοντικής κρίσης: Ριζική στροφή σε δραστηριότητες στους τομείς της εξοικονόμησης ενέργειας στα κτήρια, της ανακύκλωσης των αστικών αποβλήτων, των αποκεντρωμένων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας μικρής κλίμακας, των ήπιων τουριστικών εκμεταλλεύσεων, δηλαδή σε δραστηριότητες που δημιουργούν ποιοτικές θέσεις εργασίας και αποφέρουν πολλαπλά θετικά αποτελέσματα για τις τοπικές κοινωνίες και τα οικοσυστήματα. Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στην αναζωογόνηση της υπαίθρου και την ανόρθωση του πρωτογενή τομέα και της αγροτικής οικονομίας, με ριζική αλλαγή στα παραγωγικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά πρότυπα.
Στο καθεστώς του Μνημονίου, το περιβάλλον της χώρας απειλείται από τις εντονότερες πιέσεις του μεγάλου κεφαλαίου και της αγοράς. Οι κυρίαρχοι κύκλοι θέτουν το ψευδεπίγραφο δίλημμα «προστασία του περιβάλλοντος ή ανάπτυξη» και προωθούν με αυταρχισμό μια πολιτική καταστροφική για τους συλλογικούς φυσικούς πόρους.
Για την Αριστερά και τη ριζοσπαστική οικολογία, το περιβάλλον και η φύση είναι αναπαλλοτρίωτος συλλογικός πόρος της κοινωνίας και κρίσιμος παράγοντας για την ευημερία των ανθρώπων αλλά και για τη μακροχρόνια βιωσιμότητα της οικονομίας.

8. Υπεράσπιση δημόσιων αγαθών Υγείας – Παιδείας – Κοινωνικής Ασφάλισης.
Υπεράσπιση του δημόσιου, καθολικού, αναδιανεμητικού και κοινωνικού χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και μέτρα κοινωνικής προστασίας των ανθρώπων με χαμηλό εισόδημα, των ανέργων και των άστεγων. Δέσμευση των κενών κτηρίων που ανήκουν στο Δημόσιο, στις τράπεζες, στους ΟΤΑ και στην Εκκλησία για τη στέγαση αστέγων. Υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου, δωρεάν και κοινωνικού χαρακτήρα της Εκπαίδευσης και δωρεάν δημόσια Υγεία για όλους/ες όσοι/ες κατοικούν σε αυτή τη χώρα. Επαναφορά των υπηρεσιών υγείας που έχουν περικοπεί. Προσλήψεις στον χώρο της υγείας.

9. Υπεράσπιση της δημοκρατίας.
Το πρώτο θύμα στην περίοδο του μνημονίου είναι η ίδια η δημοκρατία. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, σε συνθήκες κρίσης, ανακατάταξης στους κοινωνικούς συσχετισμούς και ταξικής επίθεσης, αλλάζει ριζικά τους όρους της αστικής πολιτικής δημοκρατίας, εγκαθιστώντας το καθεστώς της «εξαίρεσης» και το κράτος «έκτακτης ανάγκης». Η πρωτοφανής ένταση της αστυνομικής βίας το τελευταίο διάστημα, με δεκάδες προληπτικές συλλήψεις και χιλιάδες δακρυγόνα, είναι ενδεικτική. Με αυτή την έννοια, η απόκρουση της καταστολής και του αυταρχισμού, του ρατσισμού και του εθνικισμού, η υπεράσπιση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η αντίσταση στην άνοδο της ακροδεξιάς, η δημοκρατική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος με εισαγωγή μορφών άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας και κοινωνικού ελέγχου, η διεκδίκηση νομιμοποίησης και ίσων δικαιωμάτων για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, η απλή αναλογική, η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε δημοκρατική, ενωτική και ταξικά μαχητική βάση, αποκτούν απόλυτη πολιτική προτεραιότητα και την ίδια στιγμή ενώνουν την πολιτική Αριστερά με τα αιτήματα των πλατειών, των κινημάτων ανυπακοής και αντίστασης και με το μαχόμενο συνδικαλιστικό κίνημα.

10. Λαϊκή κυριαρχία, ανεξαρτησία.
Αποφασιστική αντιμετώπιση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή μας, στη βάση της αλληλεγγύης, του διεθνισμού, της υπεράσπισης της λαϊκής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της χώρας. Ριζικός αναπροσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής, απεγκλωβισμός από το ΝΑΤΟ και τον επικίνδυνο άξονα στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ. Να φύγουν οι νατοϊκές βάσεις. Να υποστηριχτούν οι πρόσφυγες πολέμου, που αποτελούν «παράπλευρες απώλειες» των νατοϊκών επεμβάσεων. Να επιστρέψουν οι στρατιωτικές μονάδες που βρίσκονται στο εξωτερικό. Υιοθέτηση μιας νέας, πολυδιάστατης και ενεργητικής, εξωτερικής πολιτικής με στόχο την ειρήνη, τη σταθερότητα και τη συνεργασία των λαών.

Η κρίση αυτή είναι πολλαπλή, αγγίζει όλα τα πεδία της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής. Η Αριστερά πρέπει να είναι πρωταγωνίστρια στους αγώνες που θα δοθούν σε όλα αυτά τα μέτωπα.
Μπροστά σε αυτή την καπιταλιστική κρίση, είναι πιο απαραίτητη από ποτέ η συγκρότηση ενός νέου ισχυρού πόλου, ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μιας νέας λαϊκής πλειοψηφίας που θα ανατρέψει αυτές τις κυβερνήσεις και την πολιτική τους. Στον πυρήνα αυτού του μετώπου πρέπει να είναι η Αριστερά, η Αριστερά που παλεύει για να ανατρέψει αυτό το άδικο σύστημα, η Αριστερά που ανοίγει νέους δρόμους προς τον σοσιαλισμό. Γιατί, σε όλους αυτούς τους αγώνες η Αριστερά πρέπει να αφήνει το οραματικό της αποτύπωμα για μια άλλη κοινωνία, να πλάθει το αυριανό, σοσιαλιστικό, αντιπαράδειγμα στον καπιταλισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει την ενωτική του πρόταση γιατί πιστεύει πως απέναντι στον μύθο των νεοφιλελεύθερων μονόδρομων υπάρχει και άλλος δρόμος. Ο δρόμος της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, ο δρόμος της Αριστεράς.