ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε. ΤΩΡΑ

Τον Μάιο του 1999, ο Χανς Όλαφ Χένκελ, πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, έδωσε συνέντευξη στη γαλλική Λε Μόντ. Ανάμεσα σε άλλα, είπε πως «κύρια ευεργετική συνέπεια του Ευρώ, είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά Εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα». Η πιο πάνω δήλωση, είναι δείγμα μόνο της αντίληψης που μας επέβαλε το ευρώ. Μπορεί στη χώρα μας με την ασταθή οικονομία και τις συνεχείς υποτιμήσεις, η είσοδος στην Ο.Ν.Ε. να παρουσιάστηκε ως σωτήρια, μπορούμε όμως τώρα που πέρασαν τα χρόνια να δούμε τα «ευεργετικά αποτελέσματα». Οι εξαγωγές της χώρας δεν αυξήθηκαν, ούτε βελτιώθηκε το εμπορικό ισοζύγιο. Οι μισθοί και οι συντάξεις καθηλώθηκαν τύποις – μειώθηκαν κατ’ουσία. Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων παίρνει διαρκώς την κατιούσα. Ο πληθωρισμός, δεν έδειξε να φοβάται το νέο νόμισμα. Η κερδοσκοπία έγινε ο κανόνας στις εμπορικές συναλλαγές και στην παροχή υπηρεσιών (το μεγάλο πανηγύρι βέβαια το ζήσαμε όλοι την εποχή της μετάβασης στο νέο νόμισμα). Όσο για τους οικονομικούς δείκτες, τείνουν μα μας ξεπεράσουν και οι νέες χώρες της Ένωσης, αυτές δηλαδή της Ανατολικής Ευρώπης.
Όταν λέμε έξω από την ΟΝΕ, σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε πως η κεντρική οικονομική πολιτική της ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει θετικά για τον μέσο πολίτη της Ελλάδας αλλά και των άλλων χωρών. Όχι οτι εμπιστευόμαστε μια «εθνική» οικονομική πολιτική στα χέρια ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Το ότι όμως θα τους στερήσουμε την κάλυψη από το ότι τα οικονομικά μέτρα «τα επιβάλει η ΕΕ», θα μας επιτρέψει να δώσουμε τη μάχη μας για άλλης μορφής οικονομία, κάτω από άλλες πολιτικές συνθήκες.
Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς ευρώ. Ειδικά μάλιστα όταν το ενιαίο νόμισμα συνδέεται με κεντρικές πολιτικές και οικονομικές επιλογές.
Σίγουρα όμως δεν μπορούμε να ζήσουμε με πενιχρούς μισθούς, ακρίβεια, διαρκή λιτότητα και άδικους φόρους.