ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η κοινοβουλευτική / αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, έτσι κι αλλιώς υστερεί σε σύγκριση με την άμεση Δημοκρατία, όπως αυτή εφαρμόστηκε στην Ελληνική Αρχαιότητα ή όπως εφαρμόζεται στα Ελβετικά Καντόνια και τον Αγ. Μαρίνο. Η μερική εκπροσώπηση όμως έχει παραχαραχθεί στο μέγιστο βαθμό, καθώς σε ανατολή και δύση, ισχύουν πλαφόν εισόδου στα εθνικά κοινοβούλια, στερώντας έτσι από εκπροσώπηση τις μειοψηφούσες πολιτικές δυνάμεις. Σε υπανάπτυκτες πολιτικά χώρες όπως η Τουρκία, απαιτείται το 10% για είσοδο στη Βουλή. Ακόμα όμως και στις πιο προηγμένες όπως η Ελλάδα, ισχύει το 3 % και δεν ισχύει η απλή αναλογική, σύμφωνα με την οποία θα αρκούσε το 0,333 % για είσοδο στην Βουλή των 300 Βουλευτών. Επιπλέον, τα κράτη τα κυβερνούν μειοψηφούντα κόμματα του 40%, έχοντας μάλιστα απόλυτη πλειοψηφία εδρών. Η αυτοδυναμία, τους επιτρέπει να μην ενδιαφέρονται για εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης στα μέτρα που λαμβάνουν.
Όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούνται αναλογικά, στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τόσο σε εθνικό, όσο και σε διακρατικό επίπεδο. Αλλά και ο απρόσωπος Λαός δικαιούται να αποφασίζει με δημοψηφίσματα για σημαντικά θέματα που Τον αφορούν και να μη μπορούν οι Κυβερνήσεις να αποφασίζουν ερήμην Του.
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, είναι πλέον επιτακτική ανάγκη. Η αναλογική εκπροσώπηση θα προκαλέσει Δημόσιο πολιτικό και κοινωνικό διάλογο, ο οποίος θα φέρει με τη σειρά του την κοινωνική και πολιτική ειρήνη. Έτσι οι εργαζόμενοι δε θα χρειάζεται να θυσιάζουν τον –ούτως ή άλλως πενιχρό- μισθό τους, απεργώντας, δεν θα θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές στο βωμό του επιχειρηματικού κέρδους και –το κυριότερο- θα μειωθούν και οι διεθνείς εντάσεις που σαν αποτέλεσμα έχουν τους πολέμους, την τρομοκρατία κλπ.
Άμεσα πρέπει να εφαρμοστεί η απλή αναλογική και να θεσμοθετηθεί η διεξαγωγή Δημοψηφισμάτων για τα σημαντικά θέματα που αφορούν τους πολίτες σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.