ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

94η επέτειος της γενοκτονίας των Αρμενίων

94η επέτειος της γενοκτονίας των Αρμενίων

Οι Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας τιμούν τη γενοκτονία των Αρμενίων και τα θύματά της. Θα ήθελαν να αποθέσουν μερικές κόκκινες τουλίπες και λευκά γαρίφαλα στη φλόγα που καίει στη μνήμη των θυμάτων της γενοκτονίας του 1915 από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Όπως δήλωσε και ο Αρμένιος πρόεδρος Σερζ Σαρκισιάν, «Καθένα από τα αθώα θύματά μας έχει όνομα, οικογένεια, ιστορία» και «η αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας δεν στρέφεται κατά του τουρκικού λαού». Αποτελεί όμως αναγνώριση ως αρνητικών, παρόμοιων πολιτικών που συντελούνται μέχρι και σήμερα.

Γενοκτονία των Αρμενίων

Ακολουθούν πληροφορίες που προέρχονται από άλλες ιστοσελίδες:


Γενοκτονία των Αρμενίων

Την 24η Απριλίου του 1915, 300 άτομα της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας των Αρμενίων συγκεντρώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια οδηγήθηκαν στο θάνατο. Αυτό ήταν ο προπομπός όσων ακολούθησαν στα χρόνια μέχρι το 1923, όταν ο αριθμός των νεκρών της.
Η Γενοκτονία των Αρμενίων, η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.
91 χρόνια μετά, η Τουρκία διεκδικεί την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να έχει αναγνωρίσει το έγκλημα που έχει διαπράξει. Ο Τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, που σε έργο του αναφέρει τη Γενοκτονία, σύρεται στα δικαστήρια και τα βιβλία του καίγονται. Ο πρωθυπουργός της χώρας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, υπεκφεύγει λέγοντας «να αφεθεί το θέμα στους ιστορικούς»...
Θα ακολουθήσουν λίγες αφηγήσεις όσων επέζησαν.
Αραξή Μιχιταριάν
Γεννημένη το 1908 στη Σμύρνη, εξιστορεί την δικιά της ιστορία. Μια ιστορία που πολύ ίσως από εμάς γνωρίζουμε, είτε επειδή την έχουμε ακούσει είτε επειδή την έχουμε ...ζήσει.
Το πώς θάψανε τους άντρες της οικογένειάς της.
Πώς τα γυναικόπαιδα είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο σε ένα ξενοδοχείο στην αρμενική συνοικία της Σμύρνης, που την ονομάζει «το Κολωνάκι της Σμύρνης».
Πώς έφτασαν από εκεί προς τα πλοία.
Πώς έμειναν για 11 ολόκληρες ημέρες σε παράγκες στο Τσεσμέ χωρίς φαγητό και νερό και πώς βίαζαν τις νεαρές κοπέλες οι Τούρκοι. «Αλλά τις φωνές μας δεν τις άκουγε κανείς» λέει με πόνο.
Περιγράφει τις στιγμές που μέσα στο σπίτι της συνεδρίαζε η επιτροπή που θα αποφάσιζε τι θα γινόντουσαν.
«Υπήρχαν 52 πλοία στον κόλπο της Σμύρνης, ο κόσμος, όμως, νομίζοντας ότι θα γίνει διεθνές κράτος δεν έφυγε. Κι έτσι φύγαν και τα ελληνικά πλοία. Τότε ο κόσμος πανικοβλήθηκε και πήρε όπλα.
Την επομένη φάνηκαν οι τουρκικές σημαίες στο απέναντι βουνό. Σε δέκα λεπτά είχαν φθάσει, και λεηλατούσαν τα πάντα».
Με παράπονο μας αφηγείται ότι η Ευρώπη δεν τους βοήθησε καθόλου. Στη γειτονιά της δεν έμεινε τίποτα.
Μάζεψαν τους άντρες από 16 μέχρι 70 χρονών και τους έβαλαν σε στρατώνες, τους υπόλοιπους τους σκότωσαν.
Τον Πατριάρχη Χρυσόστομο τον έδεσαν σε μια κολώνα, του βγάλαν τα νύχια, τα δόντια.... Τον τυράννησαν.
Τρία μερόνυχτα γινόταν μάχη με τους Τούρκους, στην εκκλησία Αγ. Στεφάνου όπου βρίσκονταν 3.500 Αρμένιοι. Η ίδια κατάφερε να ξεφύγει μπαίνοντας σ' ένα βαπόρι προς το Κορντόμποϊ.
«Ακόμη θυμάμαι τους Τούρκους που ακόνιζαν τα μαχαίρια», μας αφηγείται.
Τελικά, με ένα ελληνικό πλοίο έφτασαν στη Χίο και στη συνέχεια στον Πειραιά.
Εζεκελιάν Ανούκ
Γεννήθηκε στα 'Αδανα το 1909.
Τα πρώτα παιδικά της χρόνια ήταν όμορφα, γεμάτα ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές. Η οικογένειά της αποτελούνταν από επτά άτομα.
Το 1922, όταν η ίδια ήταν 13 ετών, οι Γάλλοι που ήταν στα 'Αδανα τους είπαν να φύγουν, γιατί θα τους έσφαζαν όλους.
Όταν άρχισαν οι σφαγές, θυμάται ότι οι Τούρκοι έκαψαν όλα τα παιδιά του αρμενικού σχολείου Απκαριάν. Τα κλείδωσαν μέσα, περιέλουσαν το κτήριο με πετρέλαιο και τα 'καψαν.
Το ίδιο έκαναν και στην εκκλησία, όπου έπιασαν και εγκλώβισαν όποιον βρήκαν μπροστά τους. Εκεί χάθηκε μια θεία της, 18 ετών τότε.
Η υπόλοιπη οικογένειά της πήρε το τρένο για το Μερσίς. Στη διαδρομή, μέχρι να φτάσουν στο τρένο, έβλεπαν τις σφαγές. Οι άνδρες θανατώνονταν επί τόπου, οι γυναίκες βιάζονταν και σκοτώνονταν με τους πιο βίαιους τρόπους.
Στη συνέχεια πήγαν με πλοίο στη Σμύρνη, όπου δεν αποβιβάστηκαν φυσικά, αφού εκεί παιζόταν μια άλλη πράξη του ίδιου δράματος, και τελικά έφθασαν στο Λαύριο.
Αφού έμειναν εκεί για κάποιο διάστημα, πήγαν στο Δουργούτι και αργότερα κατέληξαν στον Καρέα.
Καλαϊτζιάν Ναζάρ
Θυμάται ότι το 1915 ήταν τεσσάρων ετών και ζούσε στη Σμύρνη, όπου η οικογένειά του είχε καταφύγει το 1909 για να γλιτώσει από τις σφαγές στα Αδανα.
Θυμάται την ημέρα που βαφτίσανε το μικρό του αδερφό. Την ώρα που βγαίνανε από την εκκλησία έφθασε ο ταχυδρόμος που τους ενημέρωσε ότι έπεσε το Μαράς και ότι οι Τούρκοι έσφαξαν τον κόσμο.
Τότε, ο πατέρας του ξαναμπαίνοντας στην εκκλησία ζήτησε από το δεσπότη να σβήσει από τα χαρτιά το όνομα Χάικ, όπως είχε αρχικά βαφτισθεί ο αδελφός του και να γράψει το όνομα Βρεζ (το οποίο στ' αρμενικά σημαίνει «εκδίκηση»).
Από τη Σμύρνη έφυγαν κυνηγημένοι, όπως όπως. Ο ίδιος κρατούσε στον ώμο του τον αδερφό του Βρεζ, ενώ οι Τούρκοι τους κυνηγούσαν με ξιφολόγχες.
Ο πατέρας του πέθανε από ανακοπή, όταν είδε την τουρκική σημαία να κυματίζει στο αρμενικό Πατριαρχείο.
Η υπόλοιπη οικογένεια κατέφυγε σε ένα γαλλικό σπίτι κι από εκεί με ένα ελληνικό πλοίο έφτασαν στην Ελλάδα. Τ' άλλα αδέρφια του κι ένας θείος του, που τις τρομερές εκείνες ώρες βρέθηκαν σε μια βάρκα που ανατράπηκε, πνίγηκαν.
Η μητέρα του ποτέ δεν μπόρεσε να ξεχάσει το φρικτό χαμό του συζύγου και των δύο γιων της. Όσο ζούσε την κυνηγούσαν σαν φαντάσματα οι μορφές τους.
Μοραλιάν Γκάρο
Γεννήθηκε το 1902 στην Ανδριανούπολη, όπου υπήρχαν τότε 120-150 οικογένειες Αρμενίων.
Τον Απρίλη του 1915 εξορίστηκαν όλοι για την έρημο Ντερ Ζορ (Συρία).
Θυμάται πως ο 33χρονος θείος του πυροβολήθηκε μπροστά στα μάτια του.
Θυμάται ακόμα πως η αδερφή του, ενάμισι έτους, πέθανε από τις κακουχίες και την έθαψαν σ' ένα λάκκο.
Με τη βοήθεια ενός αρμένιου αστυνόμου, με πλαστό τουρκικό όνομα, κατάφεραν να βρεθούν στη Δαμασκό, όπου έζησαν έως το 1918, οπότε ξαναγύρισαν στην Ανδριανούπολη - 3 άτομα είχαν απομείνει πια από τη 17μελή οικογένειά του.
Από εκεί, όπου έζησε μέχρι το 1919, πέρασε στην Ξάνθη, όπου έζησε όλα τα υπόλοιπα χρόνια.
Παντρεύτηκε κι έζησε χρόνια γεμάτα από τις αναμνήσεις αυτές.
Ο ίδιος λέει πως το πιο ευχάριστο γεγονός της ζωής του ήταν που γνώρισε τη γυναίκα που έγινε σύντροφός του τόσα χρόνια

(www.acrobase.gr)







Γενοκτονία των Αρμενίων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


1915
Ως γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης Αρμενίων πολιτών τηςΟθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Εντολές για εκκαθαρίσεις Αρμενίων είχαν δοθεί νωρίτερα από το Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ (1894-96) ωστόσο η κύρια ευθύνη για τις πλέον εκτεταμένες σφαγές τους αποδίδεται στο κίνημα των Νεότουρκων (1908-18)[1]. Ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915[2], όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν.
Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000[3].
Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες[4]. Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού[5]. Μέχρι το 2009, 21 κράτη είχαν αναγνωρίσει επισήμως τα γεγονότα ως γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και η Διεθνής Ένωση Μελετητών για τη Γενοκτονία (International Association of Genocide Scholars)[6].
Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων.

Οι συνιστώσες για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ευρωεκλογές

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Αυγή.

Οι συνιστώσες για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ευρωεκλογές
Ζαγάρας Κ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/04/2009
Δύο μήνες πριν από την κρίσιμη μάχη των ευρωεκλογών, που διεξάγονται μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, η ριζοσπαστική αριστερά καλείται να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών, αλλά και να προτάξει τις εναλλακτικές της προτάσεις για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Η "Αυγή", με αφορμή τη 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και την προετοιμασία για τις ευρωεκλογές, ζήτησε από εκπροσώπους όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσουν για τις ευρωεκλογές και τα επίδικα αυτών.


Επαναδιαπραγμάτευση των όρων συμμετοχής μας στην ΟΝΕ.

Στο χώρο της Αριστεράς, γίνεται λόγος για έξοδο από την Ε.Ε.. Είναι βέβαια μια ένωση καπιταλιστών η οποία δεν τηρεί ούτε τις βασικές της αρχές, όπως της ελεύθερης μετακίνησης. Δεν ξεχνάμε πως ακόμα και Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου και άλλα πολιτικά πρόσωπα, εμποδίστηκαν να αποβιβαστούν στην Ιταλία, πηγαίνοντας στη διεθνή διαδήλωση της Γένοβα. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, όπως στην περίπτωση που ο ευρωβουλευτής τότε, Α.Αλαβάνος προκάλεσε την οδηγία για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, η συμμετοχή στην Ε.Ε. φάνηκε να βοηθά. Θέλει λοιπόν πολλή συζήτηση.
Το κυριότερο αυτή τη στιγμή είναι η σχέση μας με την ΟΝΕ.
Το 1999, ο Χανς Όλαφ Χένκελ, πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, σε συνέντευξη στη Λε Μόντ, είπε πως «κύρια ευεργετική συνέπεια του Ευρώ, είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά Εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα». Η πιο πάνω δήλωση, δείχνει τον αληθινό λόγο δημιουργίας της ΟΝΕ. Στη χώρα μας με την ασταθή οικονομία η είσοδος στην Ο.Ν.Ε. παρουσιάστηκε ως σωτήρια, μπορούμε όμως τώρα να δούμε τα «ευεργετικά αποτελέσματα». Οι εξαγωγές της χώρας δεν αυξήθηκαν, ούτε βελτιώθηκε το εμπορικό ισοζύγιο. Οι μισθοί και οι συντάξεις καθηλώθηκαν τύποις – μειώθηκαν κατ’ουσία. Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων παίρνει διαρκώς την κατιούσα. Ο πληθωρισμός, δεν έδειξε να φοβάται το νέο νόμισμα. Η κερδοσκοπία έγινε ο κανόνας στις εμπορικές συναλλαγές και στην παροχή υπηρεσιών (το μεγάλο πανηγύρι βέβαια το ζήσαμε όλοι την εποχή της μετάβασης στο ευρώ). Όσο για τους οικονομικούς δείκτες, τείνουν μα μας ξεπεράσουν και οι νέες χώρες της Ένωσης, αυτές δηλαδή της Ανατολικής Ευρώπης.
Η συνθήκη επιβάλει έλεγχο των οικονομικών της χώρας από την ΕΚΤ και της στερεί βασικά οικονομικά εργαλεία. Εργαλεία βέβαια που θα χρησιμοποιήσει μια άλλη –της Αριστεράς- κυβέρνηση, με λαϊκή στήριξη και συμμετοχή.
Πέρα από την ΟΝΕ όμως, ο ευρωστρατός, η Συνταγματική Συνθήκη, οι εργασιακές σχέσεις, η Αγροτική Πολιτική, είναι τομείς που θα χρειαστεί να δώσουμε πολύ μεγάλες μάχες... Ενωμένοι.

Τάσος Πανταζίδης, Γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας».

Στις νέες συνθήκες ποια αριστερά χρειαζόμαστε;

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Εποχή: 12/12/2004


130 ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Στις νέες συνθήκες ποια αριστερά χρειαζόμαστε;
Μερικούς μήνες πριν, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν με τα πανό του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Λιγότερους μήνες πριν, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ψήφισαν το ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και εκατοντάδες που δεν ανήκαν σε καμία από τις συνιστώσες του στρατεύτηκαν σε ένα τέτοιο εγχείρημα για πρώτη φορά ή μετά από πολλά χρόνια.
Μερικούς μήνες πριν, οργανώσεις και άτομα με εντελώς διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές διαδρομές συναντήθηκαν και συλλειτούργησαν αρμονικά σε όλες τις κινητοποιήσεις, από τη Γένοβα ως τη Φλωρεντία και από το Ναύπλιο και τη Σούδα ως τη Θεσσαλονίκη.
Λιγότερους μήνες πριν, όλοι και όλες ελπίσαμε ότι έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά (ίσως και άλμα...) για να ξεπεράσουμε τον κατακερματισμό, την περιθωριοποίηση, την εσωστρέφεια και τη μιζέρια του μικρόκοσμου.
Ισχύει ή όχι πως λίγους μήνες πριν εμείς οι ίδιοι αποδείξαμε ότι, παρόλο που η νεοφιλελεύθερη και ιμπεριαλιστική επίθεση εντείνονται, και στην Ελλάδα η Αριστερά και τα κινήματα μπορούν να αντεπιτεθούν, μπορούν να βρουν τα "περάσματα" για να (ξανά)συναντηθούν με την κοινωνία, να αποδείξουν ότι Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εφικτός;
Μερικούς μήνες μετά ο αέρας που φυσά δεν είναι δροσερός. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην εύλογη υποχώρηση που ακολούθησε το "κινηματικό εξάμηνο" της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε. και στη φυσιολογική κάμψη του διεθνούς αντιπολεμικού κινήματος μετά την κατάληψη του Ιράκ από τους αμερικανοβρετανούς σταυροφόρους. Ούτε και στην πολιτική αμηχανία που προκαλούν οι πρώτοι μήνες της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία. Μιλάμε, συνυπολογίζοντας όλα τούτα, για την αδράνεια, την εσωστρέφεια και τον κατακερματισμό που κυριαρχούν σε εκείνη την Αριστερά που μερικούς μήνες πριν έκανε το μεγάλο βήμα (ίσως και άλμα...) του Φόρουμ και του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.
Λίγους μήνες μετά, σαν να μη συνέβησαν όλα αυτά, σε αυτή την Αριστερά είναι έντονα τα φαινόμενα της βυζαντινολογίας, της υποκρισίας, της ομφαλοσκόπησης και του ναρκισσισμού, καθώς και η αναζήτηση "λύσεων" χωρίς να συζητείται το πρόβλημα, με τρόπο συχνά αυτοκαταστροφικό και βεβαίως ουδεμία σχέση έχοντα με τη ζωντάνια της εποχής της Γένοβα ή το δυναμισμό του περσινού χειμώνα. Την ίδια στιγμή -ευτυχώς- χιλιάδες αγωνιστές/στριες της Αριστεράς και του κινήματος που εμπνεύστηκαν από τις εμπειρίες στις οποίες προαναφερθήκαμε, είναι σε κατάσταση αναμονής: απογοητευμένοι αλλά όχι παραιτημένοι, πιο απαιτητικοί αλλά όχι αδιάφοροι, με έντονη κριτική διάθεση αλλά όχι απορριπτικοί, αναζητούν τα σημάδια μιας νέας ελπίδας και νέων προωθητικών εγχειρημάτων.
Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι να μασάμε την μπουκιά και μετά να τη φτύνουμε ή πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως, ό,τι κι αν γίνει, η Αριστερά έχει ένα όριο που αποκλείεται να το ξεπεράσει;
Δεν είμαστε ούτε αιθεροβάμονες ούτε αφελείς. Δεν πιστεύουμε ότι διεθνώς και στην Ελλάδα η κατάσταση είναι εύκολη. Δεν νομίζουμε ότι εγκλήματα και τραγωδίες δεκαετιών, από τον "υπαρκτό" μέχρι τη χειραγώγηση κινημάτων και το ξεπούλημα αγώνων, έχουν αφήσει αλώβητο οποιοδήποτε ρεύμα της Αριστεράς. Ούτε θεωρούμε ότι η πασοκική πολιτεία, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η γραφειοκρατικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, οι αναδιαρθρώσεις στην εργασία, ο εθνικισμός και η "τηλεοπτική δημοκρατία" αφήνουν ανεπηρέαστη στην Αριστερά - κάθε άλλο. Ακόμα, ξέρουμε ότι η ιμπεριαλιστική ηγεμονία και η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, αν και προκαλούν μαζική αγανάκτηση, προς το παρόν δεν έχουν γεννήσει εκείνα τα μαζικά ανταγωνιστικά υποκείμενα διεθνώς που θα αποτελέσουν με μόνιμο και δυναμικό τρόπο χώρους ελευθερίας και θερμοκήπια ιδεών για την Αριστερά.
Είναι γι' αυτό -ανάμεσα σε πολλά άλλα- που ιδιαίτερα σε μια τέτοια συγκυρία, η Αριστερά πρέπει να οριοθετείται από την "κεντροαριστερά" και τον κυβερνητισμού και ταυτόχρονα να μην εμπλέκεται στις διεκδικήσεις αξιωμάτων, που δεν αντιστοιχούν στην οριοθέτηση αυτή και δεν προέρχονται απ' την άμεση εκλογή, μέσω της λαϊκής ψήφου.
Είναι γι' αυτό που είναι αδύνατον να αγνοήσουμε ότι οι ηγεμονικοί κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί επιβάλλουν πρόεδρο που θα συμβολίζει τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση και θα σέβεται τις επιλογές του αστικού δικομματικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή επιβάλλουν πρόεδρο που δεν μπορεί να προέρχεται από την Αριστερά.
Κι αν αυτό συμβεί από ένα καπρίτσιο της Ιστορίας, τότε ο πρόεδρος αυτός αναγκαστικά ξεκόβει από την Αριστερά και την εκθέτει.
Αυτά τα ξέρουμε, γι' αυτό δεν περιμένουμε από την Αριστερά της εποχής μας να είναι πλειοψηφική και να θέτει επί τάπητος το αίτημα της κοινωνικής αλλαγής. Περιμένουμε όμως από την Αριστερά της εποχής μας, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα, να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και να συντονίζει το βηματισμό της με τις ανάγκες και τις αγωνίες των "από κάτω". Και το περιμένουμε γιατί η κατάσταση μπορεί να είναι δύσκολη αλλά τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα διαμορφώνονται ρεύματα, γεννιούνται κινήματα και ξεσπούν αγώνες που αποδεικνύουν ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τα "παγωμένα χρόνια" των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας. Γιατί ακόμα τμήματα των εργαζομένων και της νεολαίας, χωρίς πολλές φορές, είναι αλήθεια, σαφή προσανατολισμό, δείχνουν τη διάθεση να αγωνιστούν και κυρίως κοιτούν προς τα αριστερά.
Είναι υπερβολή, λοιπόν, να θέλουμε μια Αριστερά που μέσω της ενότητάς της να αποδεικνύεται χρήσιμη στα λαϊκά στρώματα και μέσω της ανασύνθεσής της να ελκύει τα πιο πολιτικοποιημένα και ριζοσπαστικά τμήματά τους;
Αν ισχύει ότι μερικούς μήνες πριν δείξαμε ότι μπορούμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα (ίσως και άλμα...), ότι η Αριστερά μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από το να μασάει την μπουκιά και μετά να τη φτύνει και πως αυτή η Αριστερά, παρά τις δυσκολίες, μπορεί να πραγματώνει αποτελεσματικές μορφές ενότητας και ελκυστικές διαδικασίες ανασύνθεσης, τότε έχουμε κάθε λόγο να δηλώνουμε και να διαδηλώνουμε:
- Ότι, είτε ανήκουμε σε κόμματα και οργανώσεις είτε είμαστε ανένταχτοι-ες, θεωρούμε πως η ενότητα και η ανασύνθεση της Αριστεράς είναι μονόδρομος. Ενότητα με εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, τον εθνικισμό και το ρατσισμό. Ανασύνθεση με εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που επιδιώκουν την κοινωνική αλλαγή, άρα τη δημιουργία πραγματικών συσχετισμών για την υλοποίησή της, και όχι τον "εξανθρωπισμό του συστήματος" μέσω κεντροαριστερών σεναρίων ή την "αποκάλυψή" του μέσω προπαγανδιστικών ρητορειών.
- Ότι η σχέση Αριστεράς - κινήματος δεν είναι σχέση δασκάλου - μαθητή (εξάλλου, και αυτή αμφισβητείται...), αλλά μία σχέση συνεχούς αλληλεπίδρασης και πως χωρίς την κοινωνική αυτενέργεια και τη μαζική συμμετοχή η Αριστερά στην καλύτερη περίπτωση περιθωριοποιείται και στη χειρότερη -και συνηθέστερη- γίνεται τμήμα του πολιτικού συστήματος ή (και) δύναμη χειραγώγησης των εργαζομένων. Το σχήμα "τα κινήματα διεκδικούν, η Αριστερά τα εκπροσωπεί" είναι ιστορικά ανεκδιήγητο και πολιτικά καταστροφικό. Δεν θέλουμε μια Αριστερά... "εκπρόσωπο". Θέλουμε μια αριστερά από τα κινήματα, μαζί με τα κινήματα, για τα κινήματα.
- Ότι η δημοκρατία, η πολυτασική κουλτούρα, ο πολιτισμός της συνύπαρξης και της ανασύνθεσης, μέσα από αντιπαραθέσεις που δεν διαλύουν, αλλά συνθέτουν, η αντίληψη ότι η ιστορία της Αριστεράς είναι η ιστορία των ρευμάτων της, ότι ο κομματικός πατριωτισμός δεν μπορεί να υπερισχύει της κινηματικής αλληλεγγύης, ότι η πραγματικότητα είναι μία αλλά πολύσημη (και συχνά αμφίσημη...), επομένως οι αλήθειες που προκύπτουν απ' αυτήν πολλές και όχι μία, όπως και οι ταυτότητες των ανταγωνιστικών υποκειμένων, όλα τούτα και πολλά άλλα είναι κατακτήσεις της Αριστεράς και του κινήματος, που χωρίς αυτές τόσο η ενότητα όσο και η ανασύνθεση γελοιοποιούνται.
- Ότι, τέλος, τόσο η εμπειρία του Φόρουμ όσο και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α -με διαφορετική βαρύτητα και δυναμική- δείχνουν ότι και στην Ελλάδα η πλειονότητα των αριστερών που νοιάζονται για την Αριστερά, που θέλουν να είναι ενεργοί, να δρουν στους χώρους που ζουν, δουλεύουν και σπουδάζουν, που θέλουν "να κάνουν πολιτική στα μικρά και στα μεγάλα, στους δρόμους και στην κεντρική πολιτική σκηνή", ενδιαφέρονται για μια Αριστερά ενωτική, μαζική, πολυτασική, χωρίς παραγοντισμούς, με δημοκρατικές λειτουργίες βάσης, αγωνιστική και κινηματική.
Ο χρόνος που περνάει αμήχανα, μετράει αντίστροφα για το εγχείρημα της ενότητας και της ανασύνθεσης. Μετράει αντίστροφα για τις διαθεσιμότητες και τις στρατεύσεις. Μετράει αντίστροφα για την αμοιβαία προσέγγιση και συνεννόηση, για την επιβεβαίωση των κοινών τόπων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ για τη ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και κάθε άλλη ανάλογη πρωτοβουλία, είναι ανάγκη να υπηρετήσουν, χωρίς ανταγωνισμούς, κοινούς στόχους, παράλληλους ή επάλληλους και πάντως ενιαίους. Είναι ανάγκη άμεσα να υπερβούν αμηχανίες, σκοπιμότητες και αυτοεπιβεβαιωτικές περιχαρακώσεις.
Οι υπογραφές που ακολουθούν δηλώνουν προφανώς τη συμφωνία, τουλάχιστον με το γενικό πνεύμα αυτού του κειμένου. Δηλώνουν όμως ταυτόχρονα την κοινή επιθυμία για μια ανοιχτή, αλλά σχεδιασμένη και συμφωνημένη πανελλαδική ενεργοποίηση διαρκείας, την υποστήριξη, όλων όσων διεκδικούν να δώσουν ενωτικές απαντήσεις και ενωτικό δείγμα γραφής στα επίκαιρα ερωτήματα και στα κρίσιμα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα της περιόδου.

Οι υπογραφές

Αθανασίου Κώστας, Αθανασόπουλος Αντώνης, Αλμπάνης Γιάννης, Απέργης Σπύρος, Αργαλιώτης Κώστας, Βαλλιάνος Χρήστος, Βαλσαμής Σταύρος, Βλαχογιάννη Μαρία, Βλαχογιάννης Νίκος, Βωβός-Τουμπάνης Παναγιώτης, Γαβριηλίδης Άκης, Γεωργιάδης Γιώργος, Γιαννόπουλος Αρίστος, Γιαννόπουλος Νίκος, Γιανουλέας Γιώργος, Γιούλης Παναγιώτης, Γολέμης Χαράλαμπος, Γουδέλη Μαίρη, Δεληγιάννης Γιώργος, Δημητριάδης Μίμης, Δημούλης Δημήτρης, Ζυρίνης Κώστας, Θεοδωρίδης Νάσος, Θεοχάρη Καίτη, Ιμπιρλής Δημήτρης, Κακλαμανάκης Θοδωρής, Καπλανόγλου Μαρία, Καρακώστας Γιώργος, Κατσίμπας Σωτήρης, Κόλιας Θοδωρής, Κοσμάς Πάνος, Κοτρωνάκη Λουκία, Κοτσόβολης Δημήτρης, Κούρτης Βαγγέλης, Κυριακάκης Ηλίας, Κωνσταντάτος Χάρης, Λαβατσής Δημήτρης, Λογοθέτη Αλεξάνδρα, Λούντου Ελισάβετ, Μαγγανιά Κατερίνα, Μαγγανιάς Ηλίας, Μαΐστρος Γιάννης, Μανωλάς Νίκος, Μελά Βάνα, Μέξα Αλίκη, Μηλιός Γιάννης, Μητραλιά Σόνια, Μητραλιάς Γιώργος, Μουρατίδης Κυριάκος, Μπαρζέφσκυ Μάνια, Μπαρτσίδης Μιχάλης, Μπεμπρέκ Χουσεΐν, Μποζίκη Φαίδρα, Νικολάου Κώστας, Ντοκόπουλος Δημήτρης, Ντούρου Ευγενία, Οικονομίδη Τζένη, Παπαδόπουλος Χριστόφορος, Παπαδοπούλου Ναταλία, Παπάζη Εύη, Παρτάλης Θανάσης,, Περγιαλιώτη Ελένη, Πετράκη Γεωργία, Πιλάλης Βαγγέλης, Πορτάλιου Ελένη, Πρίφτης Γιώργος, Ρήγος Άλκης, Ρολχόιζερ Άχιμ, Σαπουνάς Γιώργος, Σίσκα Μάρθα, Σμυρνής Κώστας, Σούνδιας Τιμόθεος, Σουρλατζής Πέτρος, Σοφός Νίκος, Σπαθής Γεράσιμος, Σταθακάρου Τασία, Σταύρου Πέτρος, Σταύρου Σπύρος, Τζανετέας Κώστας, Τζιγέρ Τζεμίλ, Φλόκου Θεοδώρα, Φορμόζη Μαρία, Χαραλαμπόπουλος Χρήστος, Χατζιδάκις Αλέκος, Χελάκης Γιώργος, Χοντολίδου Ελένη, Χριστοδουλοπούλου Τασία, Χρυσός Θανάσης, Χρυσός Πάρης, Ψυκάκος Δικαίος, Αναστασάκος Δημήρης, Ηλίας Κώστας, Μαγαλιού Ελένη, Παπαρούση Μαρίτα, Πολίτης Τάκης, Χανιωτάκης Νίκος, Γρηγοριάδης Γιάννης, Ζδούκος Θοδωρής, Καραγιαννίδης Θόδωρος, Καρανίκα Ξανθούλα, Κατσαρέλης Κώστας, Κρασοπούλου Αλέκα, Λάσκος Χρήστος, Ξανθόπουλος Κώστας, Παπαδοπούλου Μαρία, Πεχλιβανίδης Στάθης, Σαμαντζή Ελένη, Σταμάτης Κώστας, Τοζίδης Γιώργος, Φέστας Θοδωρής, Φτεργιώτης Διονύσης, Σαμανίδης Νίκος, Γεωργόπουλος Πανάγος, Δρίτσας Θοδωρής, Ζευγωλατάκος Βρασίδας, Καστρινάκης Μιχάλης, Λαμπρίδης Χρήστος, Μπελαβίλας Νίκος, Πανταζίδης Τάσος, Σαρρής Μανόλης, Χονδρός Γιώργος

Έτσι ονειρευόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Εποχή" της 12ης Απριλίου 2009.

Έτσι ονειρευόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ
Το ερώτημα απλό, ίσως το πιο απλό απ΄ όλα, ίσως και το πιο δύσκολο. «Πως ονειρεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ;» Και απαντάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον θέλουμε, όπως τον θέλαμε να είναι. Να είναι ζωηρός, επικίνδυνος, να είναι κινηματικός, θεσμικός, αντισυστημικός... Να είναι επαναστατικός, ενωτικός, να διευρύνεται, να ενισχύει τη σημερινή του ταυτότητα. Να είναι ανοιχτός στο σοσιαλιστικό χώρο ή στους αντιεξουσιαστές, να είναι με τα κινήματα, να είναι συλλογικός, συμμετοχικός, να έχει μέλη... Να είναι εκλογική συμμαχία, να δώσει το βάρος του στον κόσμο της εργασίας, στους χωρίς φωνή. Να μετεξελιχθεί σε ενιαίο φορέα με όλους ή με κάποιους.
Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν: ένας αστερισμός απόψεων, διαφορετικών, αλλά που οι περισσότερες από αυτές συγκλίνουν στην ανάγκη ενός ΣΥΡΙΖΑ των αγώνων και των αντιστάσεων. Και παρότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν στο κοινό σπίτι του ΣΥΡΙΖΑ από διαφορετικές διαδρομές, σήμερα φαίνεται ότι αυτό το σπίτι, αν το φροντίζουμε όλοι και όλες, χωράει πάρα πολλούς.



Να ενωθούμε σε Συμμαχία και όχι σε Συνασπισμό

Οι λέξεις, παρά το ότι πολλές φορές τις αντιμετωπίζουμε επιπόλαια, έχουν τη σημασία τους. Η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ανταποκρίθηκε στην ανάγκη για άμυνα απέναντι στις επιθέσεις που δεχόταν η Αριστερά. Δεν δημιουργήθηκε για κάλυψη κάτω από την ίδια ασπίδα (συν-ασπίς). Η κύρια ανάγκη ήταν και παραμένει, ο συντονισμός των δυνάμεών μας και η αντεπίθεση. Δηλαδή, καλούμαστε από τον κόσμο (μας) να πολεμήσουμε μαζί, να συμ-μαχήσουμε. Επιπλέον, δεν μας ενώνει μόνο η ομπρέλα του αντι-καπιταλισμού ή του αντι-νεοφιλελευθερισμού. Μας ενώνει και η αγωνία για οικοδόμηση του Σοσιαλισμού (όπως ο καθένας τον εννοεί). Αυτή η αγωνία ξεπερνάει κόμματα και οργανώσεις και γι’αυτό πολλοί αγωνιστές που είχαν εγκαταλείψει την ένταξη σε γραφειοκρατικούς κομματικούς μηχανισμούς, ενεργοποιήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα όμως είναι αν μπορούμε να διακρίνουμε αυτό το μεγάλο που μας περιβάλλει, ως μεγαλύτερο από μας. Οι διαδρομές κομμάτων και οργανώσεων είναι καθ’ όλα σεβαστές, ακόμα και αν πρόκειται για οργανώσεις όπως η δική μας, με σχεδόν δυο χρόνια ζωής. Σε ότι αφορά τους «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας» όμως, θα ήμασταν χαρούμενοι να μπορέσουμε να διαλύσουμε την οργάνωσή μας, όταν διαπιστώσουμε πως η οικοσοσιαλιστική λογική διαπνέει την πολιτική της Αριστεράς, στην πράξη και όχι στα λόγια. Δυστυχώς προς το παρόν, τα οικολογικά θέματα αντιμετωπίζονται από τους περισσότερους σαν συμπληρωματικά των οικονομικών και συνδικαλιστικών και όχι σαν φαινόμενα κρίσης του ίδιου συστήματος που επηρεάζουν άμεσα τα οικονομικά, κοινωνικά, συνδικαλιστικά.
Βέβαια, πέρα από τα πιο πάνω, έχουμε πολλή δουλειά ακόμα μέχρι να συμφωνήσουμε και σε θέματα όπως ΟΤΑ, εθνικά, εξωτερική πολιτική.
Σε ότι αφορά τέλος στον τίτλο που δώσαμε, καλά καταλάβατε. Κανείς μας δεν θέλει απλά να αποτελέσει ουρά άλλου, μεγαλύτερου κόμματος.

Τάσος Πανταζίδης
Γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής
των «Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας»


(δημοσιεύθηκαν και τοποθετήσεις των: Περικλής Κοροβέσης - βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Εύη Καρακώστα-Ενεργοί Πολίτες, Παναγιώτης Γεωργιάδης-Κρατούμενος-ΑΚΟΑ, Σωκράτης Μαντζουράνης- Μέλος Γραμματείας ΚΕΔΑ, Εύα Γαλιανού-Ανένταχτη - ΣΥΡΙΖΑ Σερρών,Ιωάννα Γαϊτάνη-Δ.Ε.Α-ΣΥΡΙΖΑ Ημαθίας,Κωνσταντίνα Κουλουμπή-ΑΚΟΑ– ΣΥΡΙΖΑ Πάτρας,Μαρίνα Μπρέστα-ΚΟΕ,Νίκος Ραδικόπουλος-Νεολαία Συνασπισμού,Αδάμος Ζαχαριάδης-Ομάδα ΡΟΖΑ - Αθήνα,Λευτέρης Γεωργέλλης-Πολιτική Οργάνωση Κόκκινο-ΣΥΡΙΖΑ Αγίων Αναργύρων,Ντόρα Τσικαρδάνη-δικηγόρος-Μέλος Κ.Π.Ε. ΣΥΝ,Στέλιος Αναστασόπουλος- γραμματέας Π.Κ. ΣΥΝ Καλλιθέας,Kώστας Παπακώστας -ανένταχτος - Νέα Ιωνία,Τζίμης Αργυρός Νέες – Νέοι ΑΚΟΑ).

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ & ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

(Κοινωνικός, Οικολογικός, Πολιτιστικός, Αθλητικός – η «Ένωση»)



Οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας», με πρωτοβουλία των μεταναστών μελών τους, στήριξαν τη δημιουργία Συλλόγου τους. Ο Σύλλογος στεγάζεται στη Νίκαια (Κρήνης 99 – 2ος Όροφος). Ο "Κοινωνικός, Οικολογικός, Πολιτιστικός, Αθλητικός Σύλλογος Αλληλεγγύης Ελλήνων & Μεταναστών - ΕΝΩΣΗ" είναι Σύλλογος που δραστηριοποιείται κυρίως στην περιφέρεια του Πειραιά και στόχο έχει τη συνεργασία και αλληλεγγύη, την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, την ανάδειξη του πολιτισμού της Ελλάδας και των χωρών προέλευσης των μεταναστών, την ανάπτυξη και διάδοση των ιδεών της Ελευθερίας, Δημοκρατίας και Ειρήνης, την προστασία των πολιτικών, συνδικαλιστικών και δημοκρατικών ελευθεριών, την ανάπτυξη δράσεων προστασίας αστικού, περιαστικού και λοιπού φυσικού περιβάλλοντος, τη διεξαγωγή πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων. Οι μετανάστες είναι συνήθως απομονωμένοι κοινωνικά και πολιτικά. Ο Σύλλογος αυτός καλείται να συμβάλει στην ανατροπή του σκηνικού και στην ανάδειξη της πολιτικής τους δράσης.
Σας καλούμε όλους να τον στηρίξετε..

«ΤΡΕΧΟΥΜΕ» ΜΕ .… 100

Σύδνεϋ, Μπραζίλια, Σάντος, Κεμπέκ, Τορόντο, Βανκούβερ, Ελσίνκι, Μασσαλία, Παρίσι, Κάιρο, Κολωνία, Φρανκφούρτη, Μέξικο, Κουάλα Λουμπούρ, Όσλο, Μανίλα, Λισαβόνα, Μόσχα, Σεβίλλη, Στοκχόλμη, Γκέτεμποργκ, Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Μάντσεστερ, Κίεβο, Σικάγο, Νέα Υόρκη, είναι μερικές από τις περισσότερες από 100 πόλεις του κόσμου από όπου έχουν επισκεφθεί την ξενόγλωσση ιστοσελίδα μας http://ecosocialists.webs.com/. Οι επισκέπτες προέρχονται από 27 χώρες του κόσμου, ενώ οι συχνότεροι είναι από τις ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα, οι χώρες των επισκεπτών μας, είναι οι ακόλουθες: Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Χιλή, Κροατία, Δανία, Εσθονία, Αίγυπτος, Φιλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Μαλαισία, Μεξικό, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία, Φιλιππίνες, Πορτογαλία, Πουέρτο Ρίκο, Ρωσία, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ουκρανία, ΗΠΑ και φυσικά Ελλάδα.
Παράλληλα, το ιστολόγιό μας http://ecosocialistsgreece.blogspot.com/, έχει δεχθεί ήδη περισσότερες από 31000 επισκέψεις.
Φιλοδοξούμε η παρουσία μας στο διαδίκτυο, να αποτελέσει αιτία πληρέστερης ενημέρωσης σχετικά με τα θέματα περιβάλλοντος και οικοσοσιαλισμού, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σας ευχαριστούμε όλους.
http://ecosocialists.webs.com/

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ;

Εικόνες σαν τις πιο πάνω, τείνουμε να τις συνηθίσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν; Στα πεζοδρόμια (όπου υπάρχουν) δεν μπορεί να κινηθούν υπερήλικες, κινητικά ανάπηροι ή γονείς με μωρά σε καροτσάκι. Οι Δήμαρχοι κατά κανόνα δεν ενδιαφέρονται καθόλου να λύσουν τα προβλήματα αυτά. Δεν φτάνει που δεν υπάρχουν κοινόχρηστοι χώροι όπως πλατείες, πάρκα και παιδικές χαρές, μας κόβουν και την πεζή μετακίνηση; Μήπως κάποιοι μας σπρώχνουν υποχρεωτικά στους «παιδότοπους» όπου κλεισμένοι σε ανεπαρκείς χώρους και με τσουχτερό κόστος, συναθροίζονται γονείς και παιδιά;
Αντίσταση χρειάζεται. Οργάνωση σε εναλλακτικά Δημοτικά σχήματα και ομάδες πολιτών.
Δεν χαρίζουμε σε κανέναν τις πόλεις που ζούμε..

ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ
Κάθε 3-4 χρόνια, οι αγρότες της χώρας αναγκάζονται από τις συνθήκες να προβαίνουν σε κινητοποιήσεις, μεταξύ των οποίων και τα μπλόκα. Πράγματι, όταν οι μεγαλέμποροι προσφέρουν π.χ. 0,015 του ευρώ για ένα κιλό πορτοκάλια, πολύ – πολύ λιγότερο απ’ότι χρειάζεται μόνο για να μαζευτούν δηλαδή, λογικό είναι να έρχεται η απόγνωση στους αγρότες. Τούς γονάτισε το κόστος παραγωγής, που δεν καλύπτεται από τις τιμές διάθεσης των προϊόντων τους στο εμπόριο. Την ίδια στιγμή οι τιμές καταναλωτή παραμένουν στα ύψη, από τους μεσάζοντες, την ασυδοσία και την αισχροκέρδεια.
Το κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη αγροτικής πολιτικής, τόσο από τα κόμματα εξουσίας, όσο και από τα κόμματα της αριστεράς.
Τα 500 εκατομμύρια ευρώ που θα διαθέσει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, δεν φτάνουν για να αντιμετωπίσουν το συνολικό πρόβλημα. Άλλωστε και να έφταναν, δεν υπάρχει σχέδιο για αξιοποίησή τους. Τα χρήματα του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού αλλά και τα χρήματα της Ε.Ε. που δίνονται μέσω επιδοτήσεων εδώ και δεκαετίες, απλά διανέμονται και δεν αξιοποιούνται.
Ο αγροτικός τομέας δεν εκσυγχρονίσθηκε, δεν οργανώθηκε, δεν κατασκευάστηκαν έργα υποδομής, δεν αναπτύχθηκαν και δεν επεκτάθηκαν οι συνεταιρισμοί ώστε να συνδεθούν και με το κίνημα των καταναλωτών, για να παραμεριστούν οι μεσάζοντες, οι οποίοι εκμεταλλεύονται και τους παραγωγούς και τους καταναλωτές. Με την ένταξη στην ΟΝΕ και την εφαρμογή της ΚΑΠ, οι αγρότες σύρθηκαν σε αυτή την κατάσταση και είναι τα πρώτα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Με τις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν από την παγκοσμιοποίηση της αγοράς και την κοινή Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Έλληνας αγρότης θα έπρεπε να λειτουργεί συλλογικά, όχι μόνο για την παραγωγή προϊόντων, αλλά και για τη μεταποίηση και τη διάθεσή τους απευθείας στην κατανάλωση. Βασικό εργαλείο για την εφαρμογή μιας αποτελεσματικής αγροτικής πολιτικής είναι η λειτουργία και η ανάπτυξη ενός υγιούς συνεταιριστικού κινήματος, κατά το μοντέλο της Σουηδίας, το θαυμαστό παράδειγμα της Κύπρου, αλλά και ορισμένων οργανώσεων στην Ελλάδα, όπως των μαστιχοπαραγωγών της Χίου, των παραγωγών των Πεζών της Κρήτης, της Νεμέας, της Ζίτσας, του Κρόκου της Κοζάνης κ.ά. Οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, δέχθηκαν πολλά χτυπήματα από την μεταξική δικτατορία, την Κατοχή, την απριλιανή χούντα, αλλά δυστυχώς και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Στη φάση της μεγάλης ανάπτυξής του μετά τη δικτατορία, το συνεταιριστικό κίνημα δέχτηκε τα πρώτα χτυπήματα από τον κομματισμό στη δεκαετία του 1980, όταν το ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας την άλωσή του, οδήγησε μεγάλες οργανώσεις στη χρεοκοπία και στη διάλυση. Η Νέα Δημοκρατία, παρ' όλο που με το πρόγραμμά της υποσχέθηκε εξυγίανση, στήριξη και ανάπτυξη, έδωσε τη χαρακτηριστική βολή στους συνεταιρισμούς, διότι, πολύ απλά, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της δεν συμπορεύεται με την ιδέα των συνεταιρισμών.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης, εκτός από τα δύο κόμματα εξουσίας, έχουν και οι ίδιοι οι αγρότες για την κατάρρευση του συνεταιριστικού κινήματος. Ορισμένοι, μάλιστα, είχαν το θάρρος να το ομολογήσουν και στις τηλεοπτικές κάμερες, που κατέγραφαν δηλώσεις στα μπλόκα. Σήμερα πληρώνουν όλοι, και θα πληρώσουν ακόμη, βαρύ τίμημα για το μεγάλο έγκλημα διάλυσης των συνεταιριστικών οργανώσεων.
Δεν μπορεί κάθε αγρότης χωριστά να έχει γνώσεις όπως ξένες γλώσσες και εξοικείωση με το Ιντερνετ και γνώση των κανόνων του μάρκετινγκ για να προωθήσουν και να παρουσιάσουν προϊόντα ποιοτικά και με ταυτότητα. Δεν μπορούν να το κάνουν οι περισσότεροι αγρότες μόνοι τους, μπορούν όμως να το κάνουν οι οργανώσεις τους: οι συνεταιρισμοί, οι ομάδες παραγωγών, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα στελεχωθούν με ανθρώπους που έχουν τέτοιες γνώσεις και όχι από ισόβιους υπαλλήλους που διορίστηκαν με κομματικά κριτήρια. Αυτά θα μπορούσαν να γίνουν από ομάδες παραγωγών και συνεταιρισμούς «άλλου είδους», όχι σαν τους ερειπωμένους του παρελθόντος, που τους έφαγε ο σκώρος της κομματικοκρατίας. Απαιτείται μια πολιτική στον αντίποδα της σημερινής: μελέτη των προβλημάτων εις βάθος, επεξεργασμένες ξεκάθαρες θέσεις, ενθάρρυνση και διευκολύνσεις, μέριμνα, εγρήγορση και αυστηρός έλεγχος. Ιδού ένα απλό παράδειγμα προς αποφυγή: από τότε που άνοιξε ο «δρόμος της Κίνας» (μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Πεκίνο), ποιες ήταν οι ενέργειες των αρμόδιων υπουργείων (Γεωργικής Ανάπτυξης, Ανάπτυξης και Εξωτερικών), καθώς και της ελληνικής πρεσβείας στην Κίνα, ώστε να διευκολυνθούν οι παραγωγοί και οι έμποροι; Τι έκαναν ώστε να τιμωρηθούν παραδειγματικά εκείνοι οι αεριτζήδες που πλάσαραν «ποσότητες δεύτερου λαδιού», με αποτέλεσμα να μειωθεί κατά πολύ το ενδιαφέρον των Κινέζων για το ελληνικό λάδι; Τίποτα απολύτως.
Οι αγρότες βρίσκονται εν πολλοίς σε ένα κοινό κοινωνικό πλαίσιο, κυρίως λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Γενικότερα οι αγροτικές κοινωνίες είναι και οι σταθερότερες εξαιτίας αυτού.
Βέβαια, το ότι είναι αλλοτριωμένοι με την ίδια νοοτροπία που έχει και ο μέσος κάτοικος των πόλεων, είναι γεγονός. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί έχουν ύφος φεουδάρχη, κάτι που φάνηκε στην Μανωλάδα με τους μετανάστες και την παραγωγή φράουλας, επιδιώκοντας τον εύκολο πλούτο και την άκρως ατομική ευμάρεια.
Πράγματι, είναι λίγοι οι επαγγελματίες αγρότες που δεν έχουν κάθε είδους όχημα και κανά δυο σπίτια, εκτός των μεγάλων εκτάσεων που δεν είναι εξ' ολοκλήρου παραγωγικές, ακριβώς λόγω της συγκέντρωσής τους σε λίγα άτομα. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε ενοικιάσεις γης, όπως γινόταν και επί φεουδαρχίας.
Στην πραγματικότητα, σήμερα επιβιώνει το μέσο προς τα πάνω στρώμα αγροτών κατ' επάγγελμα, ενώ οι μικροκαλλιεργητές και οι υπόλοιποι αγρότες, έχουν προχωρήσει στην απαλλαγή ή την υιοθέτηση και άλλων εργασιών μαζί με τις αγροτικές καλλιέργειές τους. Κάτι που συμβαίνει στο 80% της Ελληνικής επικράτειας, όπου οι συνθήκες του εδάφους και του κλίματος δεν επιτρέπουν μεγάλες καλλιέργειες, μα παρόλα αυτά, έχουν μια πολύ αξιόλογη παραγωγή (λάδι, εσπεριδοειδή).

Γιατί οι κυβερνώντες να κάνουν κάτι για να αλλάξει η κατάσταση;
Οι αγρότες είναι οι βασικοί ψηφοφόροι της ΝΔ και μερικές φορές και του ΠΑΣΟΚ. Ποτέ δεν στήριξαν τις φωνές που προειδοποιούσαν για την καταστροφή. Οι ίδιοι στήριξαν τα λαμόγια που κατάκλεψαν τους συνεταιρισμούς. Πάρα πολλοί, τις επιδοτήσεις τις ξόδεψαν σε αγορές φιγούρας και προβολής. Κατοικίες, αυτοκίνητα, τρακτέρ, τζόγος, σκυλάδικα κλπ. Δεν έγινε καμία επένδυση σε έργα ή κατασκευές και σχεδιασμό για το μέλλον. Έφτασαν σε σημείο να κόβουν τα ελαιόδεντρα για να πάρουν επιδότηση. Καμία ιδέα συνεργατικότητας. Ενώνονται μόνο προσωρινά στα μπλόκα, όπου πηγαίνουν με τα δεύτερα ή τρίτα (παλιά) τρακτέρ τους.
Εάν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί δούλευαν όπως πρέπει, θα μπορούσαν οι ίδιοι να χτυπήσουν τους μεσάζοντες, διαθέτοντας τα προϊόντα τους φθηνότερα και βάζοντας στην τσέπη τους περισσότερα - όπως κάνουν με επιτυχία μερικοί αγροτικοί συνεταιρισμοί στην Ελλάδα και οι περισσότεροι στο εξωτερικό. Οι επιδοτήσεις και οι προωθούμενες μονοκαλλιέργειες σακάτεψαν την αγροτική ζωή και έστρεψαν τους αγρότες στον ευκολότερο και χειρότερο γι' αυτούς αδιέξοδο δρόμο. Σίγουρα σκόπιμα. Αλλά είναι απαράδεκτο ένας νέος και μορφωμένος αγρότης ιδιοκτήτης μεγάλης αγροτικής έκτασης εκατοντάδων στρεμμάτων να καλλιεργεί αποκλειστικά αζήτητο βαμβάκι - επί χρόνια - και να μην εξετάζει ενδεχόμενο πολυκαλλιέργειας, αλλά ν' απαιτεί επιδοτήσεις για την μόνιμη χασούρα του. Παράλληλα απαιτεί να ξοδεύει το 99% του νερού του Νομού του και να του επιτρέπεται να χρησιμοποιεί κάθε είδους λίπασμα – δηλητηριώδες ή μη- προκειμένου να αυξήσει την παραγωγή του. Απαραίτητη είναι η επανεκπαίδευση των αγροτών στον τρόπο αντιμετώπισης της γης τους και της παραγωγής τους. Οι αγρότες όμως δεν έχουν τέτοιο αίτημα.
Κατά καιρούς εμφανίζεται ένα κίνημα το οποίο ζυμώνεται και το οποίο έχει ξεπουληθεί πολλές φορές από κομματικούς αγροτοπατέρες. Δεν μπορούμε να απαξιώσουμε το κίνημα αυτό. Τον επόμενο χρόνο όμως, οι αγρότες θα ξανακαλλιεργήσουν τα ίδια ακριβώς προϊόντα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τους ίδιους προμηθευτές, τις ίδιες διαδικασίες πώλησης, φθάνοντας στο ίδιο αδιέξοδο. Ακόμα και νέοι αγρότες, που διαχειρίζονται εκμεταλλεύσεις εκατοντάδων στρεμμάτων, συνεχίζουν να βαδίζουν στην αποτυχημένη πεπατημένη των συμβατικών μονοκαλλιεργειών, με τους μεταλλαγμένους στείρους σπόρους των πολυεθνικών και τους κερδοσκόπους μεσάζοντες. Οι ντόπιοι χονδρικοί καταναλωτές (π.χ. αλευρόμυλοι) προτιμούν να εισάγουν αγροτικά προϊόντα απ' το εξωτερικό για την τιμή και την ποιότητά τους.
Η κατάσταση είναι πολύ σύνθετη για να βελτιωθεί χωρίς ριζοσπαστικές αλλαγές.
Παρά το ότι οι κυβερνήσεις είναι ανίκανες και απρόθυμες ν' αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα και είναι ικανές μόνο να συμμορφώνονται στις επιταγές της αγοράς, οι αγρότες (όπως και όλες οι άλλες παραγωγικές ομάδες της χώρας) χωρίζονται σε γαλάζιους, πράσινους και κόκκινους, χωρίς ταξική ενότητα και πρακτική. Ίσως τελικά δεν υπάρχει "κίνημα" της αγροτιάς. Υπάρχει απόγνωση και οργή, αλλά στραμένη προς λάθος κατεύθυνση. Καλόμαθαν τόσα χρόνια με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, μην υπολογίζοντας οτι έχουν ημερομηνία λήξης και λόγω της κρατικής ανυποληψίας και ανικανότητας, αντί να τις χρησιμοποιήσουν προς μακροπρόθεσμη βελτίωση της κατάστασής τους, τις εξάντλησαν όπως προαναφέραμε. Όσοι δεν αφέθηκαν να κατευθυνθούν από τους γεωτεχνικούς της ρεμούλας και την κουτοπονηριά, δεν βρίσκονται σήμερα στα μπλόκα, γιατί συμμετέχουν σε σωστούς και λειτουργικούς συνεταιρισμούς ή έχουν υγιείς αγροτικές επιχειρήσεις.
Τα μπλόκα δεν έχουν πολιτικό προσανατολισμό. Στην ουσία, οι κινητοποιήσεις αυτές χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης την δυσαρέσκεια των υπολοίπων πολιτών γι' αυτές. Από την άλλη πλευρά, οι αγρότες δεν ρισκάρουν τίποτα αυτήν την περίοδο. Είναι νεκρή από πλευράς αγροτικών εργασιών στα προϊόντα που παράγουν. Αν δεν ήταν στα μπλόκα, θα βρίσκονταν στα καφενεία, μουρμουρίζοντας για τα χρέη τους και τις δυσκολίες αποπληρωμής τους. Την ίδια στιγμή υπάρχουν νέοι αγρότες που κάνουν δεύτερες και τρίτες δουλειές για να μεγαλώσουν οικογένειες, στις προγονικές τους εστίες, σε μια εγκαταλελλειμένη και υποβαθμισμένη ύπαιθρο που φυσικά δεν ανήκουν στην ομάδα που προαναφέραμε. Στην ομάδα δηλαδή των «δημοσίων υπαλλήλων» που ζουν από τις επιδοτήσεις. Ακόμα και η έλλειψη μητρώου αγροτών δυσχεραίνει την κατάσταση και ευνοεί τα λαμόγια που επιδοτούνται σαν αγρότες χωρίς να είναι.
Τι θα γίνει όμως όταν το 2013 κοπούν οι επιδοτήσεις; Τα μπλόκα που ζητούν περισσότερα χρήματα από την κυβέρνηση, τι θα μπορούν να πετύχουν;
Το «κίνημα» των μπλόκων, σίγουρα κουβαλάει αμαρτίες του παρελθόντος. Σίγουρα προσκολλούνται πάνω του τα παλιά συμφέροντα και οι αγροτοπατέρες. Σίγουρα δεν έχει πάρει ακόμα σαφή μορφή και κατεύθυνση. Υπάρχουν όμως νεοσύστατες ενώσεις νέων αγροτών. Υπάρχουν επιτυχημένοι συνεταιρισμοί, έστω σε αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν αγρότες που συμμετέχουν σε σεμινάρια για νέες καλλιέργιες, που ενδιαφέρονται για τη δουλειά τους, που ασχολούνται με την τοπική αυτοδιοίκηση. Συνεχίζουν την παράδοση και κρατούν ζωντανή την ταυτότητά τους.
Αυτοί οι νέοι άνθρωποι αποτελούν τη μαγιά του αγροτικού κινήματος και το κυριότερο είναι ενάντια σε παλαιοκομματικές αντιλήψεις. Αυτοί αποτελούν το πραγματικό αγροτικό κίνημα. Το πώς κρίνουμε εμείς τον αγώνα τους είναι πλέον κάτι που έχει σχέση με τα κριτήριά μας.
Η Αριστερά τι κάνει;
Ουσιαστικά, μόνο το ΚΚΕ, θέτει θέμα Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και Ε.Ε. κι αυτό βέβαια από τη δική του οπτική γωνία.
Στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μόνο οι Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας μιλάνε για μια εναλλακτική αγροτική πολιτική, ενώ και το ΔΗΚΚΙ θέτει θέμα ΚΑΠ. Τα περισσότερα κόμματα της Αριστεράς αντιμετωπίζουν το αγροτικό σαν ένα ζήτημα μακρινό και διαφορετικό από την αστική τους ασφάλεια και την εξειδίκευσή τους στα «εργατικά» ζητήματα.
Προκύπτει η ανάγκη, να χαραχθεί η δική μας, πραγματικά επαναστατική κατεύθυνση. Κι αυτός είναι ο "ρόλος" που θα έπρεπε και θα μπορούσε ένα Κίνημα σαν το δικό μας να αποκτήσει, όχι αυτό του "παραπονιάρη" και "καταγγέλλοντα" καθώς αυτός είναι ο ρόλος του μικροαστού.
Το παράδειγμα και την πρόταση μπορούμε να το δούμε ιστορικά σε πρωτοπόρους συνεταιριστές, όπως ο Αλέξ. Μπαλτατζής, ο οποίος μαζί με άλλους προοδευτικούς αγρότες, πέτυχαν να δημιουργήσουν ισχυρές συνεταιριστικές οργανώσεις, να πετύχουν με τις τιμές ασφάλειας στήριξη του αγροτικού εισοδήματος, να παραμερίσουν τους μεσάζοντες ιδρύοντας οργανώσεις εμπορίας, προμηθειών γεωργικών εφοδίων (λιπάσματα, εργαλεία κ.λπ.), να ιδρύσουν μεγάλες βιομηχανίες μεταποίησης και αξιοποίησης της παραγωγής, να αυξήσουν τις εξαγωγές προς όλες τις χώρες, ακόμη και της τότε ανατολικής Ευρώπης. Πέτυχε, ακόμη, να ιδρύσει 500 σουπερμάρκετ στα αγροτικά κέντρα και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς στα μεγάλα αγροτικά κέντρα.

Ήρθε η ώρα να κάνουμε ουσιαστικές παρεμβάσεις.
• Επανασχεδιασμός του αγροτικού χάρτη της χώρας.
• Στροφή σε μη υδροβόρες, παραδοσιακές καλλιέργειες
• Ενίσχυση των (πραγματικών) βιοκαλλιεργητών
• Δημιουργία εθνικού δικτύου οργάνωσης και παροχής συμβουλών στους αγρότες από εξειδικευμένους επιστήμονες
• Καθορισμός μέγιστου ποσοστού κέρδους από τον παραγωγό ως τον καταναλωτή (π.χ. 20%)
• Χρήση ανακυκλωμένου ή αφαλατωμένου νερού για πότισμα
• Ίδρυση συνεταιριστικών επιχειρήσεων συσκευασίας, τυποποίησης και διάθεσης των αγροτικών προϊόντων, ανά νομό ή νησί
• Ενίσχυση της ορεινής γεωργίας (σε βαθμίδες ή «ξερολιθιές») στη νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα
• Παύση της υπεραλίευσης
• Ενημέρωση σε εθνικό επίπεδο των καταναλωτών για στροφή στη φυτική διατροφή

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ

Του Δημήτρη Γεωργά (Φυσιολατρικό & Κοινωνικό Κίνημα Κρίκος του Λαού )

Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες ή αλλιώς αποκαλούμενοι «ιδιωτική πρωτοβουλία», είναι περί τις 800.000 και με τους υπαλλήλους που απασχολούν, τους λογιστές, τους πλασιέ, τους εργάτες, τις οικογένειές τους, τους υπολογίζω περίπου πάνω από τον μισό Ελληνικό πληθυσμό. Όταν βάζουν λουκέτο στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις τους, μπαίνουν όλοι στις ουρές των ανέργων. Αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείφθηκαν στην μοίρα τους ενώ, όλοι σχεδόν τους απομυζούν. Είναι σαν μια «ισχνή αγελάδα, που όλοι την αρμέγουν χωρίς κανείς να φροντίζει να την ταΐζει». Βλέπουμε να κατεβάζουν τα ρολά των καταστημάτων τους, με απρόβλεπτες για την κοινωνία συνέπειες (μέχρι θανάτους και αυτοχειρίες έχουμε).
Για να ορθοποδήσουν, πρέπει να πάρουν χαμηλότατα δάνεια με ευκολίες αποπληρωμής για να βάλουν πράγματα στα ράφια τους, ή να ενισχύσουν τις επιχειρήσεις τους, για να μην έχουμε τον «θάνατο του εμποράκου». Πρέπει η Κυβέρνηση μαζί με την αντιπολίτευση να βρει τρόπους υποστήριξης με σχέδια και αναφορές.
Εάν δεν γίνει αυτό και τους φέρεστε σαν «Ιαβέρηδες», τότε, κακό της κεφαλής τους, όπως λένε οι Κρητικοί στις μαντινάδες τους. «Η αγελάδα θα ανακαλύψει την δύναμή της και θα παρασύρει πασσάλους που την έχουν δέσει» και στην προκειμένη περίπτωση δεν θα δώσει ψήφο στα «αφεντικά» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ειδικά όταν βλέπουν πως οι πόλεις γεμίζουν πολυκαταστήματα χιλιάδων τετραγωνικών όπου δουλεύουν οι σύγχρονοι σκλάβοι των 680 ευρώ, όλη μέρα. Οι μικροέμποροι, όσοι άντεξαν την επέλαση των σούπερ μάρκετ, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τη διαφήμιση, τα εξαντλητικά ωράρια και τις χαμηλές τιμές. Έτσι συντηρούν τα καταστήματά τους με ζημία, ώσπου να πάρουν σύνταξη ή κλείνουν. Στις γειτονιές τα άδεια μαγαζιά πληθαίνουν.
Όσο για τους καταναλωτές, η φτώχεια δεν τους επιτρέπει να στηρίξουν το έστω και λίγο ακριβότερο της γειτονιάς.
Το ξανατονίζουμε ότι είναι όλοι μαζί πάνω από τον μισό Ελληνικό πληθυσμό.
«Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω».

Ρήγας Φεραίος

Αποσπάσματα από τον Θούριο, για την ταξική και Βαλκανική ενότητα, ενάντια στους δυνάστες.
……Καλλιώναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, Παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή. ….Σκοτώθηκαν κι' Aγάδες, με άδικον σπαθί. Kι' αμέτρητ' άλλοι τόσοι, και Τούρκοι, και Ρωμιοί…. Σ' Aνατολή και Δύσι, και Nότον και Bοριά, Για την Πατρίδα όλοι, νάχωμεν μια καρδιά. Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη, Στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζύ. Βουλγάροι, κι' Αρβανήτες, Αρμένοι και Ρωμιοί, Aράπιδες, και άσπροι, με μια κοινή ορμή. Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί, Πως είμασθ' αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθή…… Ν' ανάψωμεν μία φλόγα, σε όλην την Τουρκιά, Nα τρέξ' από την Μπόσνα, και ώς την Αραπιά….

ΖΩΓΡΑΦΟΥ: Τσιμέντο το πράσινο με πρόσχημα... Πανεπιστήμιο

Την τσιμεντοποίηση μιας ακόμη έκτασης πρασίνου στην περιοχή Ζωγράφου δρομολογεί με συνοπτικές διαδικασίες ο Δήμος, ο οποίος μάλιστα προβάλλει ως δικαιολογία τη δημιουργία ενός «πρότυπου Δημοτικού πανεπιστημίου». Οι κάτοικοι βρίσκονται στο πόδι αντιδρώντας στα σχέδια του Δημάρχου, καταγγέλλοντας ότι πίσω από τις εξαγγελίες για την ίδρυση πανεπιστημίου «κρύβεται η ανέγερση ενός μεγάλου συνεδριακού κέντρου με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος». Αλλά και στην περίπτωση που δεν καταφέρει να δημιουργήσει πανεπιστήμιο, ο Δήμαρχος έχει έτοιμη την εναλλακτική λύση, που μάλλον φαίνεται η πιθανότερη. Θα χρησιμοποιήσει τις κτηριακές εγκαταστάσεις για εμπορικούς σκοπούς, ενώ προσανατολίζεται να μεταστεγάσει εκεί και το Δημαρχείο. Το σχέδιο του Δημάρχου Ζωγράφου προβλέπει την κατασκευή ενός τεράστιου κτιρίου στην έκταση 17 στρεμμάτων που βρίσκεται στο Νέο Τέρμα Ζωγράφου. Το κτίριο θα καταλαμβάνει έκταση 14,5 στρεμμάτων και θα περιλαμβάνει υπόγειο πάρκινγκ χωρητικότητας 500 θέσεων, χώρους διαλέξεων, υποδοχής, καταλύματα, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, αμφιθέατρα κ.ά. Επίσης δεν έχει καθοριστεί ούτε η κατεύθυνση του Δημοτικού πανεπιστήμιου. Εάν τα σχέδια δεν ολοκληρωθούν προς αυτή την κατεύθυνση, ο Δήμος θα αλλάξει προσανατολισμό και το κτήριο θα χρησιμοποιηθεί για εμπορικές χρήσεις, όπως για παράδειγμα για τη διοργάνωση συνεδρίων, θεατρικών παραστάσεων, διαλέξεων κ.ά. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η έκταση των 17 στρεμμάτων, από τις λίγες που έχουν απομείνει στην πυκνοδομημένη περιοχή Ζωγράφου, θα οικοδομηθεί. Ποια ακριβώς θα είναι η χρήση του κτιρίου, δεν απασχολεί ιδιαίτερα τους κατοίκους, καθώς το μόνο που ζητούν είναι η έκταση να μετατραπεί σε χώρο πρασίνου και αναψυχής.
Έχουν συγκροτήσει για τον σκοπό αυτό επιτροπή, η οποία δραστηριοποιείται για τη διάσωση των εναπομεινάντων ελεύθερων χώρων της περιοχής.
Κάτοικοι και παρατάξεις της αντιπολίτευσης έχουν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με βασικό αίτημα να μην οικοδομηθεί ο χώρος. Στο μεταξύ προσπαθούν όπως λένε «με νύχια και με δόντια» να αποτρέψουν ενέργειες της δημοτικής αρχής που κατά καιρούς προσπαθεί να περιφράξει τον χώρο. Παράλληλα έχουν προχωρήσει στη δενδροφύτευση πεύκων, τα οποία τα φροντίζουν και τα ποτίζουν μόνοι τους.
Ένα ακόμη συνεδριακό κτήριο δεν χρειάζεται, ειδικά δίπλα στα κτήρια του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου. Αντίθετα, αν μείνει ελεύθερη η έκταση, θα αποτελέσει μια όαση στην τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή. Το Λεκανοπέδιο διαθέτει μόλις 2,55 τετραγωνικά μέτρα πράσινο ανά κάτοικο και βρίσκεται στον πάτο του καταλόγου των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Ειδικά στις πυκνοδομημένες γειτονιές του Δήμου Αθηναίων, αλλά και στου Ζωγράφου, με τους ιδιαίτερα υψηλούς συντελεστές δόμησης, η αναλογία είναι μόλις 0,4 τετραγωνικό ανά κάτοικο, κάτι περισσότερο από... τίποτα. Στην κορυφή του ευρωπαϊκού μέσου όρου εξακολουθούν να παραμένουν το Αμστερνταμ, με 27 τετραγωνικά, και το Βερολίνο με 13.

ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ ΤΟΥΣ;

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες σε όλο τον κόσμο, διαπίστωσαν λόγω της κρίσης μείωση των κερδών τους και αποφάσισαν να κόψουν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα των εργαζομένων, απολύοντας παράλληλα όσους εργαζόμενους «περισσεύουν». Ανέκαθεν επικαλούνταν ότι εκείνοι ρισκάρουν τα λεφτά τους και γι’ αυτό δεν έδιναν μεγάλες αυξήσεις, δεν μείωναν τις ώρες εργασίας και δεν έδιναν περισσότερες παροχές. Τώρα που λιγόστεψαν τα υπερκέρδη τους, θέλουν το «ρίσκο» να το πληρώσουμε εμείς. Στην υπηρεσία των εργοδοτών μάλιστα, οι διάφοροι οικονομολόγοι, αυτοί που απέτυχαν να προβλέψουν την κρίση, αυτοί που έστελναν τον κοσμάκη να αγοράζει μετοχές «φούσκες», έρχονται τώρα να προτείνουν σχέδια εξόδου από την κρίση.
Οι διαδοχικές κρίσεις, είναι βασικό συστατικό του καπιταλισμού. Είναι μέρος της «οικονομίας του τρελοκομείου» της αγοράς. Οι αγορές ποτέ δεν αυτορυθμίζονται, ζητάνε πάντα τα χρήματά μας, ενίοτε και το αίμα μας.
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΔΩΣΟΥΜΕ. Δεν υπάρχει προοδευτική πρόταση για την οικονομία της αγοράς όπως υποστηρίζουν οι σοσιαλδημοκράτες (ΠΑΣΟΚ και συνέταιροι). Ο Καπιταλισμός δεν αναμορφώνεται. Ανατρέπεται.
Το μέλλον μας δεν είναι ο Καπιταλισμός. Είναι ο Οικοσοσιαλισμός.

ΟΧΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ

Όσο κι αν σας φαίνεται αδιανόητο, στο κλειστό νεκροταφείο της Νεάπολης Νίκαιας, η ιθαγενής μας Αριστερά , προσπαθεί να κατασκευάσει ….. σχολείο. Ναι καλά διαβάσατε. Σχολείο. Παρά την αντίθετη άποψη του Οργανισμού Αθήνας και του Υπουργείου Υγείας, με τη σύμφωνη γνώμη του περιβαλλοντικά ευαίσθητου ΥΠΕΧΩΔΕ, χάριν ψηφοθηρίας, τόσο η Διοίκηση του Δήμου (ΚΚΕ) όσο και η χωρίς εκλεγμένο Σύμβουλο παράταξη που στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝ, ΚΟΕ, ανένταχτοι) επιμένουν στην ανέγερση σχολείου σε ένα χώρο όπου δεν έχουν ακόμα απομακρυνθεί τάφοι και οστά (!) από το έδαφος. Ο Δήμος μάλιστα προχώρησε σε επιχωματώσεις, καταφέρνοντας απλά να μολυνθεί και το νέο χώμα. Καμία περιβαλλοντική ή άλλη μελέτη δεν έχει γίνει για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
Πριν τις εκλογές του 2006, για ψηφοθηρικούς λόγους, οι αντιμαχόμενες παρατάξεις, ελάχιστα είχαν ψελλίσει για το θέμα. Η υποκρισία όμως είναι πως οι «σύντροφοι» που ωρύονταν «ούτε ένα μέτρο τσιμέντο» στο Ελληνικό ή στον Ελαιώνα, στην περιοχή τους στηρίζουν το «καλό» τσιμέντο. Για την αποκατάσταση της αλήθειας, το 19ο Δημοτικό Σχολείο, θα μπορούσε να στεγαστεί στον χώρο που βρίσκεται και τώρα, αν κατεδαφιζόταν το παλιό ισόγειο κτίσμα και τη θέση του έπαιρνε διώροφο, σύγχρονο. Αυτό όμως δεν εξυπηρετεί τους «επαναστάτες». Η αντιπολίτευση σιωπά, εκτός του πρώην Δημάρχου Νίκαιας και Πειραιά, Στ.Λογοθέτη, ο οποίος έχει οδηγήσει το θέμα στη Δικαιοσύνη. Στη φωτογραφία (από το Google Earth) φαίνονται τα κτήρια του υπάρχοντος σχολείου που αν αντικατασταθούν με νεότερα, υπερκαλύπτουν τις ανάγκες.

ΤΑ «ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ» ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Ο Κος Γ.Παπανδρέου, μιλά συνεχώς για «πράσινη ανάπτυξη». Αναφέρεται στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στο φυσικό αέριο, στην εξοικονόμηση νερού και μείωση φυτοφαρμάκων στη γεωργία, στην ανακύκλωση και σε φιλικό προς το περιβάλλον τουρισμό και συγκοινωνίες. Πρόκειται όμως για «πράσινα άλογα». Για αναποτελεσματικά ημίμετρα δηλαδή που εκφωνούνται από επίσημα χείλη.
Τις πιο πάνω θέσεις έχει ανακοινώσει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλώντας στους Έλληνες Βιομήχανους μαζί με μέτρα που δείχνουν τον αληθινό προσανατολισμό: Μίλησε παράλληλα για διατήρηση «εκσυγχρονισμένων» μονάδων λιγνίτη, δημιουργία ιδιωτικών αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων, ανταγωνιστικά ελληνικά αγροτικά προϊόντα, ταφή απορριμμάτων, αλλαγή του στόλου των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και στροφή στον ποιοτικό τουρισμό. Μιλά δηλαδή για νέες ευκαιρίες κερδών για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, με προκάλυμμα την προστασία του περιβάλλοντος. Στην ουσία όμως προτείνει πολιτικές που αναιρούν τις υποτιθέμενες αγαθές προθέσεις. Καπιταλισμός / κέρδη και περιβάλλον, δεν συμβιβάζονται.
Λύση είναι οι Οικοσοσιαλιστικές και όχι οι «« Σοσιαλιστικές»» πολιτικές.

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Σχόλιο του Σαλίμ Τσουντρί, μετανάστη από το Πακιστάν.

Ζω στην Ελλάδα εδώ και 14 χρόνια. Όλο το προηγούμενο διάστημα οι μετανάστες και οι μετανάστριες έβρισκαν σχετικά εύκολα δουλειά: στην οικοδομή, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στη βιοτεχνία, στο εμπόριο, στην καθαριότητα. Βέβαια πάντα υπήρχαν φαινόμενα εκμετάλλευσης (χαμηλά μεροκάματα, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες και αργίες, σεξουαλικές παρενοχλήσεις). Τώρα τελευταία όμως η εκμετάλλευση αρχίζει να γίνεται κανόνας. Οι μετανάστες εργαζόμενοι, ενίσχυσαν τα προβληματικά ασφαλιστικά ταμεία και συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη της χώρας και την αύξηση του ΑΕΠ. Τώρα όμως, γίνονται τα εύκολα θύματα της κρίσης. Η εντατικοποίηση και η εκμετάλλευση έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Τα αφεντικά θέλουν να μας χωρίσουν σε ντόπιους και ξένους εργάτες. Θέλουν να στρέψουν τους μεν ενάντια στους δε. Την κρίση δεν την προκάλεσαν οι εργάτες. Η κρίση προκαλείται από τα τεράστια κέρδη των επιχειρηματιών, ενάντια στις ζωές μας. Οι εργαζόμενοι έχουν μόνο ένα όπλο. Ενωμένοι, Έλληνες και μετανάστες να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν και να πουν στα αφεντικά:
Εμείς σας κάναμε πλούσιους. Τώρα πληρώστε εσείς την κακοδιαχείριση. Δεν σας παραχωρούμε τίποτα.

ΒΙΟΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

της Κωνσταντίνας Γεωργά, ειδικευμένης σε θέματα Ανακύκλωσης και Βιοκλιματικής Αρχιτεκτονικής, μέλος του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου.



Τα κτήρια είναι υπεύθυνα για το 40% περίπου της συνολικής τελικής κατανάλωσης ενέργειας σε εθνικό επίπεδο. Η κατανάλωση αυτή, είτε σε μορφή θερμικής (κυρίως πετρέλαιο) είτε σε μορφή ηλεκτρικής ενέργειας, έχει ως αποτέλεσμα, εκτός της σημαντικής οικονομικής επιβάρυνσης και τη μεγάλη επιβάρυνση της ατμόσφαιρας με ρύπους, κυρίως διοξείδιο του άνθρακα (CO2), που ευθύνεται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης στα κτήρια, επιτυγχάνεται με απλές μεθόδους και τεχνικές, με τον κατάλληλο σχεδιασμό των κτιρίων (βιοκλιματική αρχιτεκτονική) και με συστήματα και τεχνολογίες, όπως τα παθητικά ηλιακά συστήματα.
Η βιοκλιματική αρχιτεκτονική αφορά στο σχεδιασμό κτιρίων και χώρων (εσωτερικών και εξωτερικών - υπαίθριων) με βάση το τοπικό κλίμα, αξιοποιώντας την ηλιακή ενέργεια και άλλες περιβαλλοντικές πηγές. Βασικά στοιχεία του βιοκλιματικού σχεδιασμού αποτελούν τα παθητικά συστήματα που ενσωματώνονται στα κτίρια με στόχο την αξιοποίηση των περιβαλλοντικών πηγών (π.χ. ήλιο, αέρα - άνεμο, βλάστηση, νερό, έδαφος, ουρανό) για θέρμανση, ψύξη και φωτισμό των κτιρίων. Ο βιοκλιματικός σχεδιασμός εξαρτάται από το τοπικό κλίμα και βασίζεται στις παρακάτω αρχές: Α) Θερμική προστασία των κτηρίων τόσο το χειμώνα, όσο και το καλοκαίρι, ιδιαίτερα με την κατάλληλη θερμομόνωση και αεροστεγάνωση του κτιρίου και των ανοιγμάτων του. Β) Αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας για τη θέρμανση των κτιρίων τη χειμερινή περίοδο και για φυσικό φωτισμό όλο το χρόνο. Αυτό επιτυγχάνεται με τον προσανατολισμό των χώρων και ιδιαίτερα των ανοιγμάτων και την διαρρύθμιση των εσωτερικών χώρων. Γ) Προστασία των κτηρίων από τον καλοκαιρινό ήλιο, κυρίως μέσω της σκίασης. Δ) Απομάκρυνση της θερμότητας που το καλοκαίρι συσσωρεύεται μέσα στο κτίριο με φυσικό τρόπο προς το εξωτερικό περιβάλλον. Ε) Βελτίωση του κλίματος έξω και γύρω από τα κτήρια, με τον βιοκλιματικό σχεδιασμό των χώρων γύρω και έξω από αυτά.
H βιοκλιματική αρχιτεκτονική είναι ένας νέος τρόπος να μιλήσουμε για τον παραδοσιακό τρόπο οικοδόμησης: «εκμετάλλευση» του ήλιου, του αέρα, του νερού και της γης. Παραδείγματα πολλά. Όπως οι ιθαγενείς των τροπικών δασών, που κατασκευάζουν ξυλοκαλύβες ανοικτές από παντού, που εξασφαλίζουν, όμως, βαθιά σκιά στους χρήστες τους. Αντίθετα, οι στέγες από μπετόν ή από σίδηρο, δεν μπορούν να αντανακλάσσουν την ηλιακή ακτινοβολία. Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, χρησιμοποιεί το καλύτερο μονωτικό: την πέτρα. Σε πολλούς παραδοσιακούς οικισμούς οι δρόμοι είναι στενοί για να κυκλοφορεί ο αέρας και να δημιουργεί ρεύματα. Όλα τα σπίτια στα άνυδρα νησιά του Αιγαίου έχουν ταράτσες για να μαζεύουν το νερό.
Ένα βιοκλιματικό σπίτι μπορεί να βελτιώνει το μικροκλίμα ακόμα και όταν τα γύρω του, αδικημένα από την κατασκευή τους, δημιουργούν μιαν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει ακόμα και ανάμεσα στις πολυώροφες πολυκατοικίες της Αθήνας. Υπάρχουν επίσημες ενδείξεις ότι ένα τέτοιο σπίτι έχει 40% οικονομία στη θέρμανση και πολύ καλό αερισμό. Μπορεί να φτάσει σε μείωση των λογαριασμών, ως και 60%.
ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΒΙΟΚΛΙΜΑΤΙΚΟΥ ΚΤΗΡΙΟΥ
-Χρησιμοποιούνται μόνο παθητικά συστήματα ψύξης / θέρμανσης.
-Υπάρχει σωστός προσανατολισμός των ανοιγμάτων του σπιτιού (π.χ. μεγάλα ανοίγματα στο Νότο και μικρά παράθυρα στο Βορρά).
-Για τη θέρμανση μπορεί να υπάρχει θερμοκήπιο με διπλό τζάμι και τοίχος που αποθηκεύει την ηλιακή ενέργεια υπό μορφή θερμότητας (τρόμπ).
-Υπάρχει διαμπερής αερισμός με παράθυρα σε νευραλγικά σημεία του κτηρίου.
-Αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας
-Θερμική προστασία κτιρίων
-Προστασία μέσω σκίασης
-Συστήματα και τεχνικές παθητικού δροσισμού
-Βελτίωση - ρύθμιση των περιβαλλοντικών συνθηκών
-Φυσικός φωτισμός
-Βελτίωση ή ακόμα και δημιουργία μικροκλίματος.
Ο οικοδομικός τομέας συμμετέχει στην παραγωγή CO2, όχι μόνο εξαιτίας της καύσης ορυκτών καυσίμων για την ψύξη/θέρμανση των σπιτιών, αλλά επειδή για την εξόρυξη, την κατασκευή και τη μεταφορά των οικοδομικών υλικών καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες ενέργειας, άρα ακόμα περισσότερα ορυκτά καύσιμα.
Ένα κτήριο «ρυπαίνει» επιπλέον όταν αποβάλλει στο χώμα, στο νερό ή στον αέρα, τοξικές ουσίες. Για παράδειγμα, τα διαλυτικά χρωμάτων αποτελούν βασικό συντελεστή της δημιουργίας φωτοχημικού νέφους. Στον αντίποδα αυτών βρίσκονται τα οικολογικά υλικά, αυτά που είναι κατά το δυνατόν φυσικά, δεν χρειάζονται μεγάλη ενέργεια για την παραγωγή τους, δεν έχουν τοξική δράση, ενώ απορροφούνται και διαλύονται εύκολα μετά το τέλος της χρήσης τους.
Σε κλίμα με ηλιοφάνεια σαν της Ελλάδας, μπορούμε να έχουμε 100% θερμική αυτοτέλεια. Τα φωτοβολταϊκά μπορούν να καλύψουν και τη μεγαλύτερη ποσότητα ηλεκτρισμού που χρειαζόμαστε.
Υπάρχει και βιοκλιματική πολεοδομία. Ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός, δεν έχει καμία αναφορά στο πώς ένα σύστημα πόλης μπορεί να αξιοποιήσει τον ήλιο, τον αέρα, το νερό και τη γη. Ακόμα και μελέτες πανεπιστημιακών για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί το κλίμα ώστε να επιτευχθεί πολεοδομική άνεση, για την Κεντρική Αγορά της Αθήνας, για το ολυμπιακό χωριό και άλλες, δεν λαμβάνονται υπόψη καθώς θίγονται οικονομικά συμφέροντα εργολαβιών. Αν το κτήριο σχεδιαστεί σύμφωνα με τις αρχές τις βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής και λειτουργήσει ορθολογικά τότε σε κάποιο χρονικό διάστημα (ανάλογο της επένδυσης που έχει γίνει), εξοικονομώντας ενέργεια θα «αποδίδει χρήματα» σε σχέση με τα συμβατικά κτήρια. Η επιπλέον οικονομική επιβάρυνση της επένδυσης αποσβένεται σε περίπου οκτώ χρόνια. Κατασκευάζοντας ένα κτήριο, σύμφωνα με τις βιοκλιματικές αρχές, το θωρακίζουμε προστατεύοντάς το έτσι από το κρύο και τη ζέστη. Επίσης συντελούμε στη μείωση των εκπομπών CO2 που ευθύνεται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατανάλωση ενέργειας προκαλεί περιβαλλοντική υποβάθμιση. Αντίθετα, τα βιοκλιματικά και χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης κτήρια βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων μέσα σε αυτά. H ποιότητα ζωής σ' ένα βιοκλιματικό σπίτι δεν συγκρίνεται με αυτήν του συμβατικού, όσα μηχανήματα κι αν έχουμε εφοδιαστεί για να το φωτίζουμε, να το αερίζουμε, να το ζεσταίνουμε, να το κρυώνουμε. Εκτός αυτού συμμετέχουμε στον αγώνα των λογικών ανθρώπων για βιώσιμο περιβάλλον.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ

ΜΠΕΛΕΜ (ΒΡΑΖΙΛΙΑ) - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2009

Στις 2 Φεβρουαρίου, μία ημέρα μετά την τελική συνεδρίαση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ στο Μπέλεμ της Βραζιλίας, περίπου 110 αντιπρόσωποι συμμετείχαν στη δεύτερη συνάντηση του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου.
Η πρώτη συνάντηση του Δικτύου, προσελκύοντας 60 οικοσοσιαλιστές, πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 2007 (σ.σ. - όπου συμμετείχαν με δυο μέλη τους και οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας»).
Η συνάντηση εκείνη, αποτελούμενη κυρίως από διανοούμενους του βόρειου ημισφαιρίου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δεύτερη συνάντηση έπρεπε να συγκεντρώσει οικοσοσιαλιστές του Νότου συμπεριλαμβανομένων αυτοχθόνων πληθυσμών. Ο στόχος επιτεύχθηκε πλήρως στο Μπέλεμ. Λιγότεροι από 25 αντιπρόσωποι ήταν του Βορρά (τρεις από τον Καναδά, οι άλλοι κυρίως ευρωπαίοι). Οι υπόλοιποι ήταν Νοτιοαμερικανοί κυρίως από τη Βραζιλία με μια μεγάλη ομάδα από το Περού συμπεριλαμβανομένου των βετεράνου επαναστάτη Hugo Blanco και από έναν από την Αφρική και την Ινδία.
Ένα από τα κύρια αντικείμενα της συνάντησης ήταν η εξέταση του σχεδίου της «Οικοσοσιαλιστικής Διακήρυξης του Μπελέμ», μιας αναθεωρημένης έκδοσης του «Οικοσοσιαλιστικού Μανιφέστου» που έγραψε ο Τζόελ Κόβελ και ο Μίκαελ Λόεβι, σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα.
Δικαίως ένα μέρος της συζήτησης κινήθηκε γύρω από τη σοφία της χρήσης του όρου «σοσιαλισμός», με τους αρνητικούς συνειρμούς του στο Περού όπου το «Φωτεινό Μονοπάτι», μία Μαοϊκή Οργάνωση, δολοφόνησε χιλιάδες χωρικούς εδώ και μια δεκαετία, αλλά στη Χιλή, όπου η αδύναμη και υποχωρητική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση αυτοαποκαλείται «σοσιαλιστική», χωρίς να λέει τίποτα για τις καταχρήσεις και την καταστροφή του περιβάλλοντος στην πρώην ΕΣΣΔ. Το συμπέρασμα αυτής της συζήτησης φάνηκε να είναι η διατήρηση του ονόματος «Οικοσοσιαλισμός», με την υπενθύμιση ότι πρόκειται για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα της Κούβας και της Βενεζουέλας και όχι του «Φωτεινού Μονοπατιού» και του Τσέρνομπιλ.
Ο Τζόελ Κόβελ εξήγησε ότι εάν ο παραδοσιακός σοσιαλισμός επικεντρώθηκε στην μεγαλύτερη παραγωγή και την περισσότερη δουλειά, ο οικοσοσιαλισμός αφορά στην μετατροπή της παραγωγής και την αναδιοργάνωση των πόλεων κάτω από οικοκεντρικές αρχές, αλλά και στη μείωση των ωρών εργασίας και τον εκδημοκρατισμό των χώρων εργασίας. Μόνο τα όρια στη συσσώρευση θα σώσουν τον πλανήτη, είπε, καταλήγοντας ότι η κοινωνία θα ξεπεράσει τον καπιταλισμό, μόνο με τον Οικοσοσιαλισμό.Ο Κόβελ είπε ότι ο οικοσοσιαλισμός είναι μια νέα ιδέα, μια ιστορική ιδέα, με την πρόθεση να κινητοποιήσει εκατομμύρια κόσμου σε δράση, να ανταποκριθεί στην πρόκληση της ενεργειακής ασφάλειας, της διατροφικής ασφάλειας και της κλιματικής αλλαγής. Ενώ η «Οικοσοσιαλιστική Διακήρυξη» είναι ένα εξελισσόμενο έγγραφο, με έντονη προσπάθεια και καλή οργάνωση του δικτύου, δήλωσε, θα μπορούσε να λάβει ένα εκατομμύριο υπογραφές παγκοσμίως που να την επικυρώνουν, ή και δέκα ή ακόμα και εκατό εκατομμύρια. Ο οικοσοσιαλισμός χρειάζεται να μπει στα δρώμενα, στα συνδικάτα, παντού. Αλλά αυτό απαιτεί μια οργανωτική δομή και έναν προϋπολογισμό, που δεν υπάρχει προς το παρόν. Το Διεθνές Οικοσοσιαλιστικό Δίκτυο, είναι σχεδόν καθ’ ολοκληρία, ένας εικονικός (on line) οργανισμός. Οργανωτική δομή, υπάρχει μόνο σε μερικές χώρες.
Παρόλο που κανείς από τους αυτόχθονες Καναδούς οργανωτές της συνάντησης των «Υπερασπιστών της Γης» που έγινε στο Γουίνιπεγκ το περασμένο φθινόπωρο, δεν ήταν παρών, έχω την εντύπωση ότι θα αισθάνονταν πολύ άνετα εδώ και στη βάση των αγώνων τους κατά της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, θα ήταν στην πρώτη γραμμή του Δικτύου.
Αρκετοί εκπρόσωποι τόνισαν τη σημασία του να κάνουμε την οικολογία αποδεκτή ως κεντρικό θέμα στο ΠΚΦ και να παρουσιάσουμε τον οικοσοσιαλισμό ως το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό κίνημα. Για την ώρα, ο οικοσοσιαλισμός είναι οριακός (νέος ως κίνημα) και με το να είναι αντικαπιταλιστικός, αντιμπεριαλιστικός, αντιρατσιστικός και σοσιαλιστικός, βρίσκεται στο περιθώριο του σημερινού περιβαλλοντικού κινήματος.
Οι επερχόμενες κατά το 2009 εκδηλώσεις & κινητοποιήσεις περιλαμβάνουν τον Οκτώβριο τους Υπερασπιστές της Μητέρας Γης στο Περού και τον Δεκέμβριο στην Κοπεγχάγη, τον Δεύτερο Γύρο της Συμφωνίας του ΟΗΕ (Κιότο), με τη δεύτερη να αναμένεται να προσελκύσει τεράστιο αριθμό περιβαλλοντιστών, ορισμένοι από τους οποίους έχουν ως στόχο να ματαιώσουν τις συνεδριάσεις.
Η συνέλευση αποφάσισε ότι απαιτείται περισσότερη δουλειά για την «Οικοσοσιαλιστική Διακήρυξη», ιδίως ώστε να είναι μικρότερη, πιο δημοφιλής και πιο δηκτική.Στην πράξη λίγα αποφασίστηκαν σχετικά με τα οργανωτικά, εκτός του ότι θα δουλέψουμε στην κατεύθυνση της θέσπισης εθνικών και περιφερειακών επιτροπών και τελικά ενός διεθνούς γραφείου.
Προφανώς, πολλή δουλειά περιμένει μπροστά μας (σχόλια του Cy Gonick).

Για τον Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα

H οικολογική, οικονομική και κοινωνική κρίση, συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και θα έπρεπε να τις βλέπουμε σαν ξεχωριστές εκδηλώσεις ενός προβληματικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος: του καπιταλισμού. Οι βιομηχανικοί ρυθμοί ραγδαίας αύξησης της παραγωγής σε συνδυασμό με την αντίληψη του ότι τα πάντα μπορούν να θυσιαστούν στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους, καταστρέφουν τη δυνατότητα της φύσης να συγκρατεί την οικολογική αποσταθεροποίηση. Την ίδια στιγμή, η μορφή του ιμπεριαλισμού, γνωστή ως παγκοσμιοποίηση καταστρέφει τις κοινωνίες από τα θεμέλιά τους. Η ανάγκη του καπιταλισμού να επεκτείνει διαρκώς την κερδοφορία του, καταστρέφει τη φύση, σπαταλά τους φυσικούς πόρους και οδηγεί σε ένα μέλλον όπου δεν θα μπορεί να υπάρχει κανενός είδους ανάπτυξη, καπιταλιστική, σοσιαλιστική ή άλλη.
Το κεφάλαιο χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ως εργατική δύναμη και όσους δεν χρειάζεται τους περιθωριοποιεί ή ακόμη και τους οδηγεί σε αναγκαστική φυσική εξόντωση (αφού έχει προηγηθεί η οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική). Βασικά εργαλεία αυτής της πρακτικής, είναι η πολιτιστική ομοιογένεια – ισοπέδωση, η μαζική κατανάλωση, η αποπολιτικοποίηση, η πνευματική πενία και ο εγωκεντρισμός.
Οι τοπικοί ηγέτες του κόσμου, έχουν αναλάβει το έργο της καταστολής των κινημάτων αντίδρασης και την ωραιοποίηση της κατάστασης. Ακόμα και οι διεθνείς Οργανισμοί, λειτουργούν ώστε να εξασφαλίζουν την κυριαρχία των ισχυρών δυνάμεων της Δύσης, να υπονομεύουν την αυτονομία των χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας και να εξαναγκάζουν όλους σε μια κούρσα εξοπλισμών, δανείων και πολιτικών συναλλαγών, με τους λαούς πάντα στο περιθώριο.
Ο Καπιταλισμός δεν μπορεί να ρυθμίσει και να ξεπεράσει τις κρίσεις που ο ίδιος προκαλεί. Δεν μπορεί να σταματήσει την οικολογική κρίση επειδή, για να το κάνει, θα έπρεπε να θέσει όρια στη συσσώρευση των κερδών. Επίσης δεν μπορεί να σταματήσει την κρίση των διεθνών εντάσεων γιατί τότε θα έχανε το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα και οι ελευθερίες προς τους λαούς θα ανέκοπταν την «ανάπτυξη». Παράλληλα, δεν μπορεί να εμποδίσει τις ολοένα και πιο σοβαρές οικονομικές κρίσεις γιατί τότε θα έχανε τη δυνατότητα της διαρκούς αφαίμαξης της οικονομίας των νοικοκυριών και θα αναγκαζόταν να υποκύψει σε πιέσεις για παροχές, αυξήσεις, άνοδο βιοτικού επιπέδου κλπ.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να βελτιωθεί. Πρέπει να τον αντικαταστήσουμε με ένα άλλο σύστημα. Τον Σοσιαλισμό.
Μετά την εμπειρία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και κυβερνητικών σχημάτων του προηγούμενου αιώνα, οι πολίτες είναι επιφυλακτικοί σε μια τέτοια προοπτική. Ευθυνόταν όμως ο Σοσιαλισμός για τις λανθασμένες ερμηνείες του; Όχι βέβαια. Από τη στιγμή που συμφωνούμε πως πρέπει να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό ώστε να επιβιώσει η ανθρωπότητα (για τέτοια κρισιμότητα μιλάμε), μοναδική επιλογή είναι ο Σοσιαλισμός. Όχι όμως ο Σοσιαλισμός που γνωρίσαμε στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία ως «Κομμουνισμό» ούτε όπως τον είδαμε στη Δύση ως «Σοσιαλδημοκρατία». Μιλάμε για ένα Σοσιαλισμό που θα είναι ικανός να ξεπεράσει τις κρίσεις που δημιούργησε το κεφάλαιο και που θα μπορέσει να ξεπεράσει και τις κρίσεις που κατά καιρούς θα προκαλούνται στη βάση της «ανάπτυξης» και της εξέλιξης. Ένα Σοσιαλισμό που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας. Υπάρχει η αναγκαιότητα για ένα «Μεταβατικό Πρόγραμμα» όχι ακριβώς όπως το έθεσε ο Τρότσκι, μα όπως το προσπαθούν οι προοδευτικοί ηγέτες στη Λατινική Αμερική σήμερα. Είναι αλήθεια πως χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μπαίνουν στο επαναστατικό κίνημα, μα σκοντάφτουν στον γραφειοκρατικό μηχανισμό της ηγεσίας του κινήματος. Η ευθύνη λοιπόν των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς, του σοσιαλισμού, της οικολογίας, του κομμουνισμού, είναι πολύ μεγάλη. Ευθύνη πρακτικής, τακτικής μα και ιδεολογικών ερμηνειών και στόχων. Το όραμα δεν μπορεί να είναι οι «σοσιαλισμοί» του 20ου αιώνα. Ο σύγχρονος σοσιαλισμός πρέπει να είναι αυτός της ανθρώπινης ανάπτυξης. Μιας κοινωνίας σοσιαλιστικά και οικολογικά ανεπτυγμένης με στόχο τον μετασχηματισμό των αναγκών και τη μετατόπισή τους προς την ποιοτική διάσταση. Μιλάμε δηλαδή για τον επανακαθορισμό τόσο της οδού όσο και του στόχου της σοσιαλιστικής παραγωγής μέσα σε ένα οικολογικό πλαίσιο, με σεβασμό στα «αναπτυξιακά όρια» που είναι σημαντικά για τη βιωσιμότητα της κοινωνίας και του οικοσυστήματος.
Σε σχέση με την παραγωγή, αυτό σημαίνει έμφαση στη χρηστική αξία και παράλληλα στην οριοθέτηση προτεραιοτήτων πρόληψης και εξασφάλισης των βασικών αναγκών, απέναντι στις προτεραιότητες που βασίζονται στην ανταλλακτική αξία. Άλλωστε οι εκπτώσεις στην πρόληψη και την εξασφάλιση των βασικών αναγκών, οδηγούν στην καταστροφή, ακόμα και με καπιταλιστικά δεδομένα.
Ας μιλήσουμε ειδικότερα για την Ελλάδα: Μια καταστροφή που θα προκαλέσει για παράδειγμα ένα πετρελαιοφόρο στο Αιγαίο, δεν θα είναι μόνο οικολογική. Η Οικολογική καταστροφή καταστρέφει και την τοπική οικονομία άρα και τις τοπικές κοινωνίες. Μια σειρά από πετρελαιοκηλίδες τεραστίων διαστάσεων, θα καταστρέψουν για δεκαετίες τον τουρισμό και την αλιεία στην περιοχή, θα στερήσουν δηλαδή από αναγκαίους οικονομικούς και φυσικούς πόρους. Την ίδια στιγμή, οι εκτροπές ποταμών και η εξάντληση των υδάτων των λιμνών για πότισμα των καλλιεργειών, λύνει μόνο προσωρινά προβλήματα, δημιουργώντας πολλαπλάσια στη συνέχεια. Με τις εκτροπές ποταμών δεν λύνεται το πρόβλημα της διαρκούς ξηρασίας και της ερημοποίησης που αντιμετωπίζουν ήδη περιοχές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο, την Αττική, την Εύβοια και αλλού (για να μη μιλήσουμε για χώρες ολόκληρες στην Αφρική, την Ασία και την Αμερική). Η καταστροφή των οικοσυστημάτων της Αράλης στο Καζαχστάν / Ουζμπεκιστάν, της Κάρλας στη Θεσσαλία , του Ασωπού στη Στερεά Ελλάδα, δεν αφορούν μόνο τους φυσιολάτρες. Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστράφηκαν οικοσυστήματα, αποφέροντας προσωρινά οφέλη. Αυτά όμως ήταν πολύ μικρότερα από αυτά που χάθηκαν από τη διατήρησή τους και σήμερα οι πολίτες και οι επαγγελματίες αναζητούν λύσεις αναπλήρωσης των απωλειών. Τα τελευταία χρόνια, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, έχει μειώσει και τη ζήτηση του Ελληνικού τουριστικού προϊόντος. Η έλλειψη ελεύθερων χώρων, η άναρχη δόμηση καταλυμάτων, η καταστροφή (φυσική και αισθητική) αρχαιολογικών χώρων και παραδοσιακών οικισμών, η μόλυνση θαλασσών και ατμόσφαιρας, η επέκταση χωρίς μέτρο και σχεδιασμό λιμανιών, αεροδρομίων, τουριστικών οικισμών, η υποχώρηση του παραδοσιακού τρόπου ζωής, έχουν καταστήσει την Ελλάδα λιγότερο δημοφιλή προορισμό, ακόμα και σε αγορές που κατείχε τα πρωτεία. Τη θέση της Ελλάδας έχουν πάρει άλλες Μεσογειακές και Βαλκανικές περιοχές όπου υπήρξε μέτρο και σχεδιασμός στην ανάπτυξη. Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η οικολογική κατάρρευση, φρενάρει την ανάπτυξη. Αν είχαν τεθεί όρια εγκαίρως, η ανάπτυξη, ακόμα και με καπιταλιστικούς όρους, θα συνεχιζόταν απρόσκοπτα.
Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστρέφονται δάση, αποξηραίνονται λίμνες, δηλητηριάζονται καλλιέργειες, τροποποιούνται γενετικά οι ζωντανοί οργανισμοί, η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιείται αλόγιστα, νοθεύονται οι τροφές και γενικά τα πάντα εμπορευματοποιούνται εις βάρος των καταναλωτών. Ακόμα και οι καλλιέργειες, μετατρέπονται σε βιοκαύσιμα αυξάνοντας την πείνα στις υπανάπτυκτες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Την κλιματική αλλαγή που προκαλεί η δραστηριότητα της οικονομίας της Αγοράς, την πληρώνουν πρώτοι απ’ όλους οι οικονομικά ασθενέστεροι οι οποίοι πλήττονται αβοήθητοι από τις καταστροφές. Οι ίδιοι επίσης οδηγούνται λόγω ανέχειας στις φτηνές μεταλλαγμένες και χαμηλής θρεπτικής αξίας τροφές, χρησιμοποιούν οικιακό εξοπλισμό ενεργοβόρο και μη ανακυκλώσιμο και γενικά εξαναγκάζονται σε μια καθημερινότητα που καταστρέφει το περιβάλλον, συμμετέχοντας στη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου. Η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την αποδυνάμωση του βιομηχανικού καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού των πλούσιων κρατών. Το ίδιο εργαλείο που απελευθερώνει τους λαούς των πετρελαιοπαραγωγών χωρών αλλά και τους λαούς των χωρών που υποφέρουν από την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις υπόλοιπες συνέπειες της οικολογικής κρίσης. Σκόπιμα βέβαια, κάποιοι κύκλοι προτείνουν την πυρηνική ενέργεια ως λύση για φτηνή ηλεκτρική ενέργεια που θα βοηθήσει στη διατήρηση του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η λύση αυτή όμως δεν είναι Σοσιαλιστική. Εκτός του ότι το οικονομικό κόστος μεσοπρόθεσμα δεν είναι μικρότερα από άλλες γνωστές πηγές, το κοινωνικό θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Η πιθανότητα ατυχήματος και η άμεση συμβολή των αντιδραστήρων στην αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, θα φέρουν πολλαπλάσια καταστροφή που θα την πληρώσουν οι φτωχοί του κόσμου, όπως γίνεται ήδη με όλες τις καταστροφές.
Η χρήση ανανεώσιμων – οικολογικών πηγών ενέργειας απελευθερώνει τους λαούς από διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξαρτήσεις που έχουν σαν αφορμή την ενέργεια. Επίσης περιορίζει την κερδοσκοπία καθώς οι πολίτες και οι κοινότητές τους γίνονται σχεδόν αυτόνομες και ελέγχουν την κατανάλωση και το κόστος της. Το κόστος της χρήσης καυσίμων που μολύνουν, το πληρώνουν οι καταναλωτές (ακριβό πετρέλαιο, πρόστιμα στη χώρα για τους ρύπους – τα οποία πληρώνουν τελικά οι πολίτες κλπ). Ο προσανατολισμός των κυβερνήσεων για κατασκευή εργοστασίων λιθάνθρακα, πυρηνικά εργοστάσια, αύξηση της χρήσης ΙΧ και «επένδυση» σε αυτοκινητόδρομους, απαξίωση του σιδηροδρόμου, παρεμπόδιση των ποδηλατών και των πεζών κλπ, διευκολύνει όσους θέλουν να κερδοσκοπούν σε βάρος της τσέπης μας και κυρίως της ποιότητας ζωής μας και της υγείας των παιδιών μας.
Ο Σοσιαλισμός του παρόντος και του μέλλοντος λοιπόν είναι επιτακτικός και πρέπει να έχει σαν βασικά του χαρακτηριστικά:
• την άμεση ανακούφιση των λαών του κόσμου από τα καθημερινά προβλήματα
• την πολιτιστική αναβάθμιση σε κάθε τόπο με διατήρηση και ενίσχυση των ιδιαίτερων στοιχείων και χαρακτηριστικών
• την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων στα οφέλη της συλλογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας (τεχνολογία, ανέσεις, ιατρικές ανακαλύψεις, προστασία από φυσικούς κινδύνους, μόρφωση, πολιτισμός, διάφορες επιστήμες κλπ)
• τη Λαϊκή Συμμετοχική Άμεση Συλλογική Δημοκρατία σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με παράλληλη εγκατάλειψη κάθε είδους κομματικής γραφειοκρατίας
• την προστασία, αναβάθμιση, αποκατάσταση των οικοσυστημάτων του πλανήτη και της κάθε είδους φυσικής ζωής
• την αναδιανομή του πλούτου, χωρίς γραφειοκρατικές κλπ αγκυλώσεις
• την απόλυτη απελευθέρωση από διακρίσεις απέναντι σε φύλλο, φυλή, καταγωγή, σεξουαλικές – θρησκευτικές – πολιτιστικές επιλογές
• την υιοθέτηση οικονομικών μοντέλων τοπικής, μικρής οικονομίας
• την τοποθέτηση ως προτεραιότητα στη χρηστική, πνευματική και αισθητική αξία, τόσο της παραγωγής, όσο και του τρόπου ζωής, κόντρα στη διαφήμιση και τον καταναλωτισμό

ΟΙ ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗ 2η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Από τη Οργάνωσή μας, τοποθετήθηκαν από του βήματος το Σάββατο 11 Απρίλη ο σ. Τάσος Πανταζίδης και την Κυριακή 12 Απρίλη ο σ. Σαλίμ Τσουντρί.

Ομιλία του Ρούντι Ρινάλντι, συντονιστή της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, για το άνοιγμα της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ

Ένα χρόνο μετά την πρώτη Πανελλαδική Σύσκεψη ξεκινάμε τις εργασίες της δεύτερης Πανελλαδικής Σύσκεψης σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση έτσι όπως διαγράφονται οι εξελίξεις από την οικονομική κρίση και την ολομέτωπη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, από την ολοένα και βαθύτερη σήψη του δικομματικού συστήματος, από τις αποφάσεις και τις αντιπαραθέσεις των μεγάλων και ισχυρών όπως διαφάνηκαν στις διεθνείς συνόδους του G8 και στην σύνοδο για τα 60 χρόνια του ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο και τέλος από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση που θα διεξαχθεί σε αυτές τις συνθήκες, 57 μέρες πριν τις ευρωεκλογές.

Η 2η Πανελλαδική Σύσκεψη έχει να συζητήσει, αντιμετωπίσει και να καταλήξει σε δύο καίρια ζητήματα. Πρώτο το ζήτημα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και δεύτερο στην πολιτική προετοιμασία του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Για να φθάσουμε έως εδώ έχουν πραγματοποιηθεί αρκετά πράγματα. Η επιτροπή προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, οι θεματικές επιτροπές, και οι συνελεύσεις τοπικών και κλαδικών επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ εργάστηκαν για την σύνταξη του προγράμματος που παρουσιάζουμε σήμερα και η Πανελλαδική Σύσκεψη θα το εμπλουτίσει ακόμα περισσότερο. Για τις ευρωεκλογές παρουσιάζουμε ένα πολιτικό πλαίσιο που έχει επεξεργαστεί η επιτροπή για την Ευρώπη της Γραμματείας και μέσα από την συζήτηση που θα διεξαχθεί στην Σύσκεψη θα αποσαφηνιστεί ακόμα περισσότερο η πολιτική γραμμή και οι στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με την πορεία της Ευρώπης και την μάχη των ευρωεκλογών. Αλλά για αυτά θα αναφερθούν πολύ πιο αναλυτικά οι δύο εισηγητές για το κάθε θέμα εκ μέρους της Γραμματείας ο σ. Δήμος Τσακνιάς για το Πρόγραμμα και ο σ. Θόδωρος Παρασκευόπουλος για τα ευρωπαϊκά.

Ο χρόνος που πέρασε σημαδεύτηκε από πολύ σημαντικά γεγονότα πολιτικά – οικονομικά – κοινωνικά που επέδρασαν –δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά- και την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι τα κυριότερα από αυτά;

Πρώτον η αλλαγή του συσχετισμού μέσα στο καρτέλ του δικομματισμού, η στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου από ισχυρά κέντρα και η διαφαινόμενη πρωτιά του ΠΑΣΟΚ. Πολιτικά δηλαδή δεν έχουμε μια πανίσχυρη ΝΔ και ένα σπαρασσόμενο από αντιθέσεις ΠΑΣΟΚ και μια σχετικά εύκολη επικράτηση του Κ. Καραμανλή απέναντι στους αντιπάλους του. Δεν έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ σε κρίση και μια αντίστοιχη εύκολη είσπραξη της δυσαρέσκειας της βάσης του προς τα αριστερά και ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η αλλαγή που πήρε μόνιμα χαρακτηριστικά το χρόνο που πέρασε σήμαινε την ανάγκη μιας αναδιατύπωσης της ταχτικής και της πολιτικής πραχτικής του ΣΥΡΙΖΑ αφού η προηγούμενη είχε στηριχτεί σε άλλα δεδομένα. Η πίεση που ασκήθηκε και ασκείται στον ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ήταν ισχυρή και πιθανόν να ισχυροποιηθεί και άλλο.

Δεύτερον η οικονομική κρίση που ξέσπασε από το καλοκαίρι του 2008 και συνεχίζεται χωρίς κανείς να γνωρίζει ακόμα το πραγματικό της βάθος. Όταν όμως λέγεται -και κανείς σοβαρός δεν το αμφισβητεί αυτό- ότι δηλαδή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την μεγαλύτερη συστημική δομική κρίση που γνώρισε ποτέ ο καπιταλισμός, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως μέσα στο περιβάλλον της κρίσης, όλοι οι προηγούμενοι όροι ύπαρξης – δράσης και πολιτικής συμπεριφοράς του πολιτικού πεδίου και των κοινωνικών στρωμάτων τροποποιούνται και χρειάζεται μια σχεδιασμένη και αποφασιστική παρέμβαση της Αριστεράς. Κι αν σε αυτό το γεγονός προσθέσουμε ότι είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται τέτοια μεγάλη κρίση με απουσία σε παγκόσμιο επίπεδο ενός πόλου και μιας παρέμβασης της Αριστεράς καταλαβαίνετε πως οι συνθήκες για τη δράση μας θα είναι σε ένα βαθμό πρωτότυπες, θα ανοίγουν δρόμους και άρα προϋποθέτουν τόλμη, αποφασιστικότητα, δοκιμασία, σταθερότητα.

Τρίτο η εξέγερση του Δεκέμβρη έφερε με στοιχειακό τρόπο στην επιφάνεια την κοινωνική οργή και τον θυμό όχι μόνο της νεολαίας αλλά κύρια της νεολαίας για τα αδιέξοδα που συσσωρεύει ένα γερασμένο και σε κρίση σύστημα, για τη βαρβαρότητα, τον κυνισμό και την υποκρισία που δείχνει το κράτος και οι μηχανισμοί του απέναντι στην νέα γενιά και τους νέους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή ο Δεκέμβρης έδειξε πως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν μπορεί πια να εξωθείται στο περιθώριο και στον αποκλεισμό χωρίς να αντιστέκεται και να εξεγείρεται. Κι όταν έχουμε εξεγέρσεις και ξεσπάσματα, τότε τα γνωστά κλασσικά και εικονογραφημένα που λέγαμε κάποτε, δεν λειτουργούν. Πρέπει να πάρεις θέση, πρέπει να δείξεις σε ποια όχθη στέκεσαι και να παρέμβεις. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε θέση καθαρή θέση στο πλευρό του νεολαιίστικου ξεσπάσματος και αυτό δεν άρεσε καθόλου σε όλες τις δυνάμεις που στον ένα ή στον άλλο βαθμό στηρίζουν αυτό το σύστημα κοινωνικών σχέσεων… Εμείς αισθανόμαστε περήφανοι που η Αριστερά ήταν κοντά στην εξεγερμένη νεολαία της χώρας μας!

Τέταρτο, και σε συνάρτηση με όσα είπαμε στα 3 προηγούμενα σημεία, ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε μια συστηματική και συνδυασμένη επίθεση από τα άλλα κόμματα και σχεδόν όλα τα ΜΜΕ. Πολλά ισχυρά κέντρα θορυβήθηκαν από την απήχηση και την εμβέλεια που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ και κατάλαβαν καλά πως οποιαδήποτε αναστήλωση του σε κρίση δικομματισμού περνά μέσα από την αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ. Δύο επομένως είναι οι κύριοι λόγοι αυτής της επίθεσης: Πρώτο Για να λειτουργήσει το δικομματικό παιχνίδι, πρέπει να πέσει η δύναμη και η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Το αν θα υπάρχει ή όχι αυτοδυναμία, το αν θα εξελιχθούν τα πολιτικά πράγματα σε μια εναλλαγή χωρίς τριγμούς κλπ αυτό εξαρτάται ευθέως μέσα από την δύναμη και την δυναμική που θα επιδείξει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερο η αστική τάξη όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης ζει υπό το φόβο των κοινωνικών ξεσπασμάτων και των εξεγέρσεων. Όταν λοιπόν έχει δείγματα μιας συνάντησης του πολιτικού με τις ανάγκες του πιο πληττόμενου τμήματος της κοινωνίας έχει κάθε λόγο να ανησυχεί. Όταν βλέπει ότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τα κινηματικά χαρακτηριστικά του κι ότι ο ριζοσπαστισμός του δεν είναι μια μόδα που ξεφτίζει, όταν σε όλα τα μικρά και μεγάλα κινήματα και αντιστάσεις συναντά τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, τότε αυτό είναι άκρως ανησυχητικό. [Αρθρο 16, περιβάλλον, Ελαιώνας, κατασχέσεις σπιτιών, Κούνεβα εργασιακές σχέσεις, λιθάνθρακας, τράπεζες, ακρίβεια, Γάζα, βάσεις κλπ]

Η συνδυασμένη και συντονισμένη επίθεση ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε από το καλοκαίρι του 2008 και συνεχίζεται αμείωτη σε ένταση μέχρι σήμερα, είναι μια πρωτοφανής επίθεση σε αριστερό κοινοβουλευτικό κόμμα, δεν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο προηγούμενο σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης από το 1974 μέχρι σήμερα.

Αυτά τα τέσσερα πολύ σημαντικά πολιτικά – οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα επέδρασαν και επιδρούν στην πορεία μας. Το σοφό ρηθέν από τον Αλέκο Αλαβάνο «είμαστε όλοι υπό δοκιμή» ισχύει και για το ΣΥΡΙΖΑ συνολικά και για κάθε ένα που θέλει να συμβάλει στο εγχείρημα αυτό. Το λογικό συμπέρασμα πως τα τεστ δεν είναι καθόλου εύκολα, τα διλήμματα μεγάλα, οι αποφάσεις και οι συγκλίσεις δύσκολες, συνοδεύεται πιθανά και από τρανταγμούς που θα μπορούσαν να επιφέρουν τέτοια γεγονότα σε δυνάμεις που θέλουν να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν όχι στα συνηθισμένα πάνελ και τα έδρανα της Βουλής αλλά δυνάμεις που θέλουν να εκφράσουν μια νέα λαϊκή δυναμική, να ταράξουν τα βαλτωμένα νερά, να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, να ανοίξουν νέους δρόμους, να γυρίσουν σελίδα, να ανατρέψουν το σκηνικό του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Και φυσικά υπάρχει απόσταση από το να θέλεις να τα πετύχεις όλα αυτά από το να είσαι σε θέση να τα πετύχεις!

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ έχει αισθητήριο. Καταλαβαίνει την σοβαρότητα των καταστάσεων. Διαισθάνεται ότι πλησιάζουμε σε αποφασιστικές μάχες και επιλογές που θα κρίνουν και ολάκερη την πορεία μας. Ένα τμήμα του ανησυχεί, θα ήθελε πιο πειστικές απαντήσεις, πιο καθαρές προτάσεις. Ολόκληρος ο οργανισμός του ΣΥΡΙΖΑ επιζητά πιο αποφασιστικές δεσμεύσεις και κυρίως εφαρμογή των αποφάσεων και κατευθύνσεων που παίρνουμε. Η 2η Πανελλαδική Σύσκεψη οφείλει να εξοπλίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τέτοια στοιχεία. Το Πρόγραμμα και το πολιτικό πλαίσιο των ευρωεκλογών και κυρίως η καθημερινή παρέμβασή μας σε όλους τους χώρους και στην κεντρική πολιτική σκηνή θα δείξουν την δυναμική που έχει το εγχείρημά μας, θα κρίνουν την πορεία μας.

Αλλά επιτρέψτε μία πιο γενική σκέψη. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το γενικό του σύνθημα «αριστερά και ενωτικά» τάραξε τα νερά και αποτέλεσε μια νέα πραγματικότητα για το πολιτικό σύστημα. Η δυναμική του ήταν μεγάλη και αυτό τρόμαξε όταν είδαν ότι δεν είναι αφομοιώσιμη δύναμη. Η ίδια η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ –παρά τις αδυναμίες, τα λάθη, τις αντιθέσεις και πιθανά τις μικρότητες που απαντιούνται σε όλα τα εγχειρήματα- είναι ένα γεγονός που πρέπει να εκτιμηθεί με σοβαρότητα και ψυχραιμία γιατί αποτελεί ακόμα το νέο στοιχείο της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης, με την έννοια ότι μόνο αυτό μπορεί να σηματοδοτήσει και να συμπυκνώσει μια διαδικασία συσπείρωσης και νικηφόρας πολιτικής παρέμβασης σε διάφορα μέτωπα και να αλλάξει τους συσχετισμούς στην κεντρική πολιτική σκηνή. Βάλτε το μυαλό σας να σκεφτεί: Μπορούμε να πείσουμε η φθορά του δικομματισμού να πάει προς τα αριστερά και πιο ειδικά προς την ενωτική ριζοσπαστική Αριστερά; Μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στα πλαίσια της Αριστεράς προς όφελος μιας ριζοσπαστικής κινηματικής ανοικτής μετασχηματιστικής αριστεράς και σε βάρος μιας σεχταριστικής, δογματικής, αντικινηματικής, ασάλευτης πτέρυγας; Μπορούμε να κατοχυρώσουμε μια δύναμη που θα παίζει πιο κεντρικό, πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου;

Μπορούμε σύντροφοι και συντρόφισσες και έχει τεράστια αξία η ίδια η ύπαρξη αυτού του εγχειρήματος. Ενός πρωτότυπου ενωτικού εγχειρήματος της αριστεράς που δεν είναι μια εκλογική ομπρέλα αλλά απαντά σε βαθύτερες ανάγκες και διεργασίες της ελληνικής κοινωνίας. Και τέλος –αλλά όχι μικρότερο παρά το ότι το ξεχνάμε συχνά- το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρει και επηρεάζει πολλές δυνάμεις της Αριστεράς στην Ευρώπη. Πρόσφατα στο Στρασβούργο αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ πήρε μέρος σε μια συνάντηση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, όπου πέρα από άλλους σχηματισμούς υπήρχαν και το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα στην Γαλλία και το Μπλόκο της Αριστεράς της Πορτογαλίας και σας διαβεβαιώνω πως το ενδιαφέρον όλων ήταν μεγάλο και ειλικρινές. Έχουμε να μάθουμε πολλά από όλες τις διαδικασίες και εκδοχές της ευρωπαϊκής αριστεράς αλλά έχουμε και να δώσουμε με το παράδειγμά μας και τη στάση μας την συνεισφορά μας. Αυτά μην τα ξεχνάμε.

Φυσικά στα πλαίσια ενός ανοίγματος της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης δεν μπορεί κανείς να αποφύγει ορισμένα απολογιστικά στοιχεία. Και εμείς, επειδή είμαστε μια διαφορετική αριστερά, ξέρουμε και μπορούμε να συζητάμε πιο ανοικτά πιο θαρρετά τα λάθη και τις αδυναμίες μας.

Όπως προαναφέραμε ήταν μια δύσκολη χρονιά και θα δοκιμαζόμασταν όλοι στην αντιμετώπισή της. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ήμασταν έτοιμοι πολιτικά – ιδεολογικά και οργανωτικά να αντιμετωπίσουμε όλα τα θέματα που τέθηκαν και αυτό σε ένα βαθμό είναι φυσιολογικό. Το κύριο και βασικό ζήτημα είναι ότι θα μπορούσαμε να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση και να εκφράζαμε ένα μεγάλο ρεύμα και μια έντονη δυναμική.

Δεν αξιοποιήσαμε, δεν σταθήκαμε ικανοί να απαντήσουμε στην τεράστια «ζήτηση για ΣΥΡΙΖΑ» που εκφράστηκε πέρσι τέτοιο καιρό. Δεν αξιοποιήσαμε τον ενθουσιασμό και την όρεξη που έδειξε ένα μεγάλο δυναμικό της Αριστεράς, αλλά και του σοσιαλιστικού χώρου, που είδε το εγχείρημα αυτό με ιδιαίτερη θέρμη και ήθελε να πάρει μέρος σε αυτό.

Το να χάνεται ή να αφήνεται να εξατμιστεί μια τέτοια δυνατότητα δεν είναι μικρό πράγμα, χωρίς αντίτιμο. Πώς θα μπορούσε να είχε γίνει αυτό; Με δύο τρόπους και με τον συνδυασμό των τρόπων αυτών: α) με την εφαρμογή των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης και β) με την ανάληψη τολμηρών πρωτοβουλιών για την υποδοχή του κόσμου που ήθελε να έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ και την πραγματική συγκρότηση των επιτροπών – συνελεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ παντού.

Αυτά δεν έγιναν. Υπάρχει ένα και μόνο παράδειγμα που δείχνει πολλά πράγματα για την στασιμότητα που δείξαμε σε αυτούς τους τομείς: Η απόφαση για πλουραλιστική εκπροσώπηση στα ΜΜΕ. Σε πολλές συνελεύσεις για τα 15 σημεία όπως και για το πρόγραμμα διαπιστώνει κανείς το θυμό και την οργή (αλλά και το κυριότερο την απογοήτευση ενός κυρίως ανένταχτου δυναμικού) για το ζήτημα αυτό.

Εδώ όμως υπάρχει ένα σοβαρότατο ζήτημα για έναν πολιτικό οργανισμό: Οι αποφάσεις που παίρνονται πρέπει να εφαρμόζονται. Γιατί η αξιοπιστία ενός πολιτικού οργανισμού κρίνεται από το αν τα λόγια (κείμενα – αποφάσεις κλπ) γίνονται πράξη ή όχι.

Η μη εφαρμογή της απόφασης ειδικά για τα ΜΜΕ τραυμάτισε σε σημαντικό βαθμό την εικόνα και την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ακύρωνε στην πράξη το ενωτικό και πλουραλιστικό του χαρακτήρα και γιατί πολλές από τις θέσεις και απόψεις που διατυπώνονταν δεν έκφραζαν το ΣΥΡΙΖΑ. Τα όρια ανάμεσα στον ΣΥΝ μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ σαν αυτοτελές εγχείρημα έγιναν δυσδιάκριτα για να φθάσουμε να είναι σχεδόν αποδεκτό το κακόγουστο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι όμως κλαδεύουμε οι ίδιοι το κλαδί στο οποίο καθόμαστε…

Η 2η Πανελλαδική Σύσκεψη πρέπει να επαναβεβαιώσει την ανάγκη να εφαρμόζονται οι αποφάσεις και ειδικά αυτές που έχουν σχέση με την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ και τα ΜΜΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι όχημα προσωπικής προβολής μέσα από τα ΜΜΕ διαφόρων στελεχών, ούτε επιτρέπεται να αποκλείονται από αυτά συνιστώσες και δυνάμεις που δεν ανήκουν σε έναν χώρο.

Εδώ και τώρα να μπει τέρμα σε αυτήν την πραχτική. Να λυθεί το πρόβλημα όπως λύθηκε και ο γόρδιος δεσμός, άμεσα και αποφασιστικά. Το απαιτεί ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ, το απαιτούν οι συριζίτες και οι συριζίτισες. Κι όχι μόνο αυτό. Δεν φτάνει σήμερα να επιλυθεί το θέμα της εκπροσώπησης του ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ. Έχουμε ανάγκη και θα εφαρμόσουμε μια σειρά από άλλα που ήδη έχουν αποφασιστεί στην γραμματείας: περιοδικού διαλόγου και ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, πανελλαδικά συντονιστικά κάθε 2-3 μήνες, εβδομαδιαία δίωρη εκπομπή του ΣΥΡΙΖΑ ενημέρωσης και προβληματισμού, χρησιμοποίηση του τύπου που διαθέτουν οι συνιστώσες για σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά στην πορεία μέχρι την 3η Πανελλαδική Σύσκεψη πρέπει να έχουν ήδη εφαρμοστεί!

Όμως τα προβλήματα που διαφάνηκαν στην πορεία ήταν περισσότερα και πιο σύνθετα. Δεν είναι εύκολο να συμπορευτούν 11-12 συνιστώσες και χιλιάδες ανένταχτοι μαζί, δεν είναι εύκολο να επιλυθούν ζητήματα μεγάλων ανισομετριών πολλών λογιών μέσα στα πλαίσια ενός κοινού εγχειρήματος. Έτσι στην πράξη υπήρχαν πολλά κέντρα αποφάσεων και εκφώνησης πολιτικής γραμμής. Κοινοβουλευτική Ομάδα, δύο πρόεδροι, γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ, καθοδηγήσεις των κομμάτων που συναποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρητικά και μόνο θεωρητικά η Γραμματεία ήταν το αποφασιστικό όργανο, στην πράξη όμως με μεγάλη δυσκολία θα έπαιζε έναν συντονιστικό ρόλο.

Κωδικά, επομένως, τα βασικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ

Η μη επίλυση της αντίθεσης ανάμεσα στην μεγάλη εμβέλεια και την ισχνή οργανωτική του συγκρότηση

Η αμφισημία γύρω από την κεντρική γραμμή του με δηλώσεις, προτάσεις ή και πράξεις διαφόρων τμημάτων του.

Η ακύρωση των βασικών χαρακτηριστικών του εγχειρήματος μέσα από την μη εκπροσώπηση όλων των πλευρών του ειδικά μέσα από τα ΜΜΕ

Η αδυναμία ή η έλλειψη να παρθεί μια μεγάλη πρωτοβουλία – καμπάνια που να υποβοηθά την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα μέσα στην κρίση και την γείωση , το ρίζωμα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ πανελλαδικά

Πρέπει να αντιμετωπιστούν με μεγάλη σοβαρότητα το επόμενο διάστημα κι ιδιαίτερα αμέσως μετά τις ευρωεκλογές.

Λέγοντας αυτά δεν ακυρώνονται διόλου τα βήματα που έγιναν ούτε μικραίνει τη σημασία τους. Το ότι παίρνουν μέρος στην γραμματεία οι σ. Αλαβάνος και Τσίπρας είναι ένα σημαντικό βήμα στην αναβάθμιση της γραμματείας. Το ότι γίνονται συχνές συναντήσεις και συζητήσεις ανάμεσα στην ΚΟ και την Γραμματείας και αυτό είναι θετικό. Το ότι συντάχθηκε κανονισμός λειτουργίας της ΚΟ και καθορίστηκαν πιο συγκεκριμένα οι σχέσεις της με την Γραμματεία είναι κι αυτό θετικό, παρόλο που η σύνταξη έγινε αμέσως μετά την αστοχία 4 βουλευτές μας να μην παραστούν στην επικύρωση της Ευρωσυνθήκης αρνούμενοι να ψηφίσουν κατά όπως είχε αποφασίσει η ΚΟ και η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Χωρίς ρητορικές εξιδανικεύσεις και απλοποιήσεις και μέσα από συγκεκριμένα βήματα που παίρνουν υπόψη τους ανισομετρίες και προβλήματα, ωριμάζουν οι συνθήκες να ανοίξει οργανωμένα η συζήτηση για το οργανωτικό του ΣΥΡΙΖΑ, ωριμάζουν οι συνθήκες για το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ που λειτουργεί και δραστηριοποιείται πιο ενιαία και πιο συντονισμένα. Για αυτό και έχει καθοριστεί στην Γραμματεία και η Πανελλαδική Σύσκεψη θα επικυρώσει με τις αποφάσεις η 3η Πανελλαδική Σύσκεψη να έχει σαν θέμα την οργάνωση και λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύσκεψη αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα στους επόμενους 6 μήνες και πάντως παίρνοντας υπόψη και τις πολιτικές εξελίξεις. Για το λόγο αυτό αμέσως μετά τις ευρωεκλογές θα ανοίξει η συζήτηση για το ζήτημα αυτό.

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Στο μακρινό Μπελέμ του Αμαζονίου διεξήχθη πριν λίγο καιρό το παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Πέρα από τα κινήματα που ήταν παρόντα με ιδιαίτερα σημαντική παρουσία του ιθαγενικού στοιχείου, σε μια συνάντηση πήραν μέρος και 4 πρόεδροι χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ο Λούλα δεν καλέστηκε σε αυτήν και αυτό είναι σημαδιακό: Πήραν μέρος ο Ραφαέλ Κορέα, πρόεδρος του Εκουαδόρ, ο Φερνάντο Λούγκο, πρόεδρος της Παραγουάης, Έβο Μοράλες, πρόεδρος της Βολιβίας, και ο Ούγκο Τσάβες, πρόεδρος της Βενεζουέλας. Το "μπλοκ της νοτιοαμερικάνικης πραγματικής Αριστεράς" που εκπροσωπούν οι πρόεδροι τεσσάρων χωρών (Βολιβία, Βενεζουέλα, Παραγουάη, Εκουαδόρ) ζητά μια μεγαλύτερη συστράτευση των κινημάτων στην πορεία οικοδόμησης του "μετα-νεοφιλελεύθερου κόσμου" και όλα θα κριθούν από την επιτυχία αυτής της πορείας.

Ο Ραφαέλ Κορέα μεταξύ άλλων είπε: «Είναι ώρα να αντιπαραθέσουμε στο νεοφιλελευθερισμό, το Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Τι είναι ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα; Είναι μια σειρά καθηκόντων: παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, σχεδιασμός, κυριαρχία της ανθρώπινης εργασίας επί του κεφαλαίου, αξία χρήσης πιο σημαντική από την ανταλλακτική αξία, οικολογικά καθήκοντα, ισότητα των φύλων, ισονομία και δικαιώματα για τους αυτόχθονες λαούς, αυτοκριτική, πίστη ότι δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές, πίστη ότι ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα δεν είναι μοναδικός, ούτε στατικός. Δεν πιστεύουμε σε δόγματα, ούτε σε φονταμενταλισμούς.

Αντιπροτείνουμε το "να ζούμε καλύτερα", με σκοπό να φέρουμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους πιο φτωχούς του πλανήτη, και να δημιουργήσουμε μια νέα αντίληψη περί ανάπτυξης. Όμως, για να υλοποιήσουμε το Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, πρέπει να εμβαθύνουμε ακόμα μερικές πρωτοβουλίες μας και να προχωρήσουμε την ενοποίησή μας: την Τράπεζα του Νότου, το Ταμείο του Νότου, την Petrosur, την UNASUR, τη δημιουργία κοινού νομίσματος.

Περισσότερη ενοποίηση σημαίνει εγγύηση για τις διαδικασίες αλλαγής και προόδου των χωρών μας».

Ενώ ο Φερνάντο Λούγκο, πρόεδρος της Παραγουάης τόνισε:

«Μερικές φορές μου λένε πως πρέπει να έχουμε υπομονή. Εγώ αντιλέγω πως στη Λατινική Αμερική, μετά από τόσο καιρό βασάνων και αδικιών, αυτό που πρέπει να μας διακατέχει είναι η ανυπομονησία. Γιατί ανυπομονούμε να φτιάξουμε επιτέλους τη Λατινική Αμερική που θέλουμε».

«Μιλάει ο μύθος» καθόλου για μας ή όλα αυτά μας κρατούν παγερά αδιάφορους γιατί βρισκόμαστε στην Γηραιά Ήπειρο και οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές;

Τελειώνοντας συντρόφισσες και σύντροφοι

Στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ θέτω δύο ερωτήματα που νομίζω ότι απασχολούν και πρέπει να απαντιούνται κάθε μέρα κάθε στιγμή και όταν μπαίνουν. Είναι ευχαριστημένος κάθε συριζίτης και συριζίτισα από τον ΣΥΡΙΖΑ; Και το δεύτερο: Είναι ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ για τους εργαζόμενους την νεολαία, την Αριστερά;

Αυτά τα δύο ερωτήματα μας οδηγούν στις ανάγκες που υπάρχουν για τον ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης μέρας, για τον ΣΥΡΙΖΑ των αγώνων και των αντιστάσεων, για τον ΣΥΡΙΖΑ σαν εγχείρημα για να γίνει η Αριστερά ανεξάρτητη από το δικομματισμό δύναμη και σε πραγματική αντιπαράθεση με αυτόν, για την ύπαρξη μιας αριστεράς που θα πρωταγωνιστεί όχι μόνο στις κεντρικές εξελίξεις αλλά θα είναι κοντά και θα συνδέεται με τις ανάγκες και τους πόθους των από τα κάτω, που θα είναι αντισυστημική δύναμη που θα δείχνει με την γραμμή της, το ήθος της, την πράξη της ότι η χρεοκοπία του καπιταλισμού και του δικομματισμού πρέπει να αντικατασταθούν από άλλα, από καινούργια πράγματα!

Είμαστε ευχαριστημένοι με την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε ευχαριστημένοι με την παρουσία του στους μικρούς και μεγάλους αγώνες σε όλη τη χώρα. Πασχίζουμε να δείξουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πιο χειροπιαστή την πιο ρεαλιστική ελπίδα για τους εργαζόμενους, ότι είναι ένα ελπιδοφόρο εγχείρημα σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Επιτρέψτε μου μια κάπως προσωπική υπόμνηση μπροστά σε όλο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν συντονιστής της γραμματείας προσπάθησα όσο μπορούσα να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, να επιτευχθεί λειτουργία και ο συντονισμός του. Τίποτα από όσα έκανα δεν ήταν αυθαίρετο και πάντα μετά από συζήτηση και αποφάσεις της γραμματείας. Το αναφέρω γιατί διάφορα ταμ-ταμ μιας ειδικής «ενημέρωσης» θέλουν να παρουσιάζουν αλλιώς τα πράγματα. Για τους απαιτητικούς υπάρχουν πάντα όλα τα πρακτικά των συνεδριάσεων της γραμματείας. Αλλά αυτή η επαλήθευση ή διάψευση όσων υποστηρίζω δεν έχει και τόση σημασία γιατί έχουμε άλλα πολύ πιο σοβαρά θέματα όλοι να ασχοληθούμε. Μέχρι τη πραγματοποίηση της 3ης Πανελ. Σύσκεψης αποφασίσαμε να υπάρχει μια μεταβατική λειτουργία του συντονιστικού της γραμματείας και επόμενος συντονιστής θα είναι ο σ. Γιάννης Θεωνάς. Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη της γραμματείας για την συνεργασία που είχα μαζί τους καθώς κι όλα μέλη των τοπικών κλαδικών των θεματικών επιτροπών.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Απέναντι σε όλες τις Κασσάνδρες που πολεμούν αυτό το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ απαντάμε: Όποια και αν είναι η πορεία, τα υλικά ίχνη που ήδη έχει αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν πραγματικότητα, σαν ανάγκη, σαν ελπίδα καταγράφονται στις υπαρκτές δυνατότητες και παρακαταθήκες για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι μια τεράστια συνεισφορά για την Αριστερά που έχουμε ανάγκη.

Οι 3 μέρες των εργασιών μας εδώ, εύχομαι να είναι αποδοτικές, χρήσιμες και μεστές. Στις 55 μέρες που θα απομένουν για τις ευρωεκλογές να δώσουμε ένα άλλο μήνυμα ελπίδας και αντίστασης στους εργαζόμενους και τη νεολαία και να αλλάξουμε τους συσχετισμούς. Για να μπορέσουμε από τις 8 Ιουνίου από καλύτερες θέσεις πιο ώριμοι, πιο εξοπλισμένοι πολιτικά να ανταποκριθούμε στα δύσκολα καθήκοντα που έτσι κι αλλιώς έρχονται.

Η φράση της Ρόζας Λούξεμπουργκ: «Οι καινούργιοι καιροί θέλουν όμως και καινούργια τραγούδια» διατηρεί όλη τη σημασία της και για το εγχείρημά μας! Καινούργια τραγούδια σύντροφοι και συντρόφισσες.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, το ταξίδι του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται!