Η θέση των Οικοσοσιαλιστών Ελλάδας για την ΑΟΖ

Σχετικά με τη διεκδίκηση ή όχι ΑΟΖ από την Ελλάδα, η Αριστερά και δη ο ΣΥΡΙΖΑ, συχνά καλείται να λάβει θέση, με πιεστικό τρόπο είναι αλήθεια.
Οι Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας, σε συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής τους, την 11η Μαρτίου 2012, επικύρωσαν την παρακάτω θέση:

Ιστορικά και Τεχνικά στοιχεία του θέματος:
Με βάση τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982), ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος μεχρι 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Παράλληλα, η Σύμβαση αναφέρει οτι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Στην ουσία, η Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση. Η Τουρκία και η Βενεζουέλα δεν υπέγραψαν ποτέ τη Σύμβαση λόγω της ΑΟΖ, επειδή και οι δυο έχουν κοντά στα παράλιά τους νησιά που δεν τους ανήκουν και έτσι θα έχουν περιορισμένη ΑΟΖ.
Η Κύπρος έχει συμφωνήσει με Αίγυπτο, Λίβανο και Ισραήλ για την ΑΟΖ με βάση την αρχή της μέσης γραμμής.
Η Τουρκία, αν και δεν αποδέχεται τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, συμφώνησε με τη Σοβιετική Ένωση, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία για την μεταξύ τους ΑΟΖ.
Η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ αν και έχει συμφωνήσει για υφαλοκρηπίδα με Ιταλία και Αλβανία (η συμφωνία με Αλβανία ακυρώθηκε από το Αλβανικό ανώτατο δικαστήριο).
Κλειδί στην οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ είναι το Καστελόριζο. Με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, το σύμπλεγμα νησιών της περιοχής, εξασφαλίζει την επαφή της ελληνικής με την κυπριακή ΑΟΖ. Οι δύο αυτές παρεμβάλλονται μεταξύ τουρκικής και αιγυπτιακής, γεγονός που περιορίζει σημαντικά την τουρκική ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σύμφωνα με τα ισχύοντα, ένα κράτος αποκτάει ΑΟΖ με μονομερή δήλωση ανακήρυξης. Στη συνέχεια, συνάπτει συμφωνίες οριοθέτησης με τα γειτονικά κράτη. Αν δεν καταστεί δυνατή συμφωνία, οι χώρες λύνουν τις διαφορές τους στο Διεθνές Δικαστήριο. Προς το παρόν, όμως, ελληνική ΑΟΖ δεν υπάρχει, επειδή η Αθήνα δεν την έχει ανακηρύξει. Η Ελλάδα με την Τουρκία, διαφωνούν στο αν τα Δωδεκάνησα έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Το Διεθνές Δικαστήριο, σε παρόμοια περίπτωση, σε διαμάχη Ρουμανίας – Ουκρανίας, δεν έδωσε δικαιώματα ΑΟΖ σε Ουκρανικό νησί της Μαύρης θάλασσας. Παρ’ όλα αυτά, Ελλάδα και Τουρκία δεν συμφωνούν να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο.

Πολιτικά:
Η ΑΟΖ είναι χρήσιμη στα κράτη, προκειμένου να εκμεταλλεύονται αποκλειστικά όλους τους πόρους της περιοχής. Έτσι, στην περίπτωσή μας, μια μεγάλη ΑΟΖ θα κάνει τους Έλληνες ψαράδες αποκλειστικούς εκμεταλλευτές των κοπαδιών του Αιγαίου. Ακόμα περισσότερο όμως, τα κοιτάσματα πετρελαίου και αερίων στο Αιγαίο και μέρους της ανατολικής Μεσογείου, θα είναι προς αποκλειστική εκμετάλλευση από το ελληνικό Κεφάλαιο.
Η Τουρκία, παρά τις πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας το 2010 πως σε Έγγραφο Εθνικής Ασφάλειας, η Ελλάδα θεωρείται συνεργάτης και όχι εχθρός και πως η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια δεν θα θεωρηθεί αιτία πολέμου, εμπλέκει την κυριαρχία της στην ανατολική Μεσόγειο, με τις ΑΟΖ. Ο Ερντογάν δήλωσε πως: «Στα διεθνή ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου θα βλέπουν πιο συχνά τα πολεμικά μας πλοία. Κυρίως στις ΑΟΖ (Ισραήλ και Κύπρου)». Επιπλέον ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ντερβίς Ερογλου δήλωσε οτι «θα θεωρηθεί αιτία πολέμου ο σφετερισμός των υποθαλάσσιων φυσικών πηγών της Κύπρου από τους Ελληνοκύπριους». Στο χορό μπήκαν και οι Ισραηλινοί που φέρονται να διαμήνυσαν σε έλληνες αξιωματούχους: «Καθορίστε την ΑΟΖ σας με την Κύπρο, και οποιαδήποτε απειλή, αντίδραση και πρωτοβουλία της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας θα θεωρείται για εμάς Casus Belli».
Το ελληνικό κεφάλαιο άραγε θα συνέτεινε στη χρήση πολεμικών μέσων προκειμένου να καρπωθεί τα υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου;
Το χρήμα από πετρέλαιο και αέριο φαίνεται ικανό να προκαλέσει στρατιωτική σύγκρουση στην περιοχή μας. Οφείλουμε λοιπόν όλοι μας, να μην υποδαυλίζουμε την ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ειδικά τώρα που οι δυο Λαοί έχουν να αντιμετωπίσουν άλλα πιο σημαντικά ζητήματα. Η στάση της Κύπρου άλλωστε στο ζήτημα αυτό και η εκχώρηση της εκμετάλλευσης σε αμερικάνικες εταιρίες, δείχνει πως ακόμα και αν η περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλείται από την εξόρυξη και χρήση του πετρελαίου ως μέσου παραγωγής ενέργειας ήταν αποδεκτή, τα κέρδη, δεν θα πήγαιναν στο Λαό, αλλά στους εκμεταλλευτές Του. Πόσω μάλλον που είναι απαράδεκτη η αποδοχή ενός μέσου που καταστρέφει το περιβάλλον για πλουτισμό, ο οποίος είναι έτσι κι αλλιώς ασήμαντος σε σχέση με τον βέβαιο θάνατο του πλανήτη μας.
Στην μελλοντική περίπτωση που ο Λαός μας θα ήταν κύριος του τόπου του και ο πλούτος θα γινόταν ισότιμα κτήμα όλων, η διεκδίκηση πλουτοπαραγωγικών πηγών (όχι όμως των ορυκτών καυσίμων) θα μας ενδιέφερε. Τότε όμως, θα έχουμε φτάσει στον Σοσιαλισμό, οπότε οι Λαοί Ελλάδας, Τουρκίας, Αιγύπτου, Συρίας, Λιβάνου, Ισραήλ κλπ, δεν θα έχουν τίποτα να μοιράσουν με όρους κυριαρχίας.
Μέχρι τότε λοιπόν, μέχρι δηλαδή να κερδίσουμε τη μάχη για το Σοσιαλισμό, δεν έχουμε κανένα λόγο να αγωνιούμε για το αν τον πλούτο του Αιγαίου και της Μεσογείου θα τον εκμεταλλεύονται οι πολυεθνικές σε συνεργασία με έλληνες πλουτοκράτες ή οι πολυεθνικές σε συνεργασία με τούρκους πλουτοκράτες. Πολύ περισσότερο, δεν είμαστε διατεθειμένοι να εμπλακούμε σε πόλεμο με την Τουρκία, για τα πετρέλαια.
Χρήσιμο είναι να θυμίζουμε διαρκώς στους πολίτες την υποκρισία των κυβερνώντων που υποτίθεται οτι διεκδικούν τα «εθνικά δίκαια» αλλά δεν διεκδικούν π.χ. την ΑΟΖ. Μέχρι εκεί όμως. Ο πλούτος δεν είναι «εθνικός», ούτε «πατριωτικός». Ο πλούτος είναι ταξικός και μόνο έτσι μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε.