Το ολοκαύτωμα των ομοφυλόφιλων

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Στο Βερολίνο στήθηκε μνημείο στη μνήμη τους.
Τον Μάιο, αποκαλύφθηκε στο Βερολίνο μνημείο αφιερωμένο στους χιλιάδες ομοφυλόφιλους, άνδρες και γυναίκες, θύματα του Ολοκαυτώματος που διώχθηκαν και εκτελέστηκαν στη ναζιστική Γερμανία, 75 χρόνια από την έφοδο και δημόσια καύση των βιβλίων που έγινε έξω από τα γραφεία του Ινστιτούτου για τη Σεξουαλική Επιστήμη του Μάγκνους Χίρτφελντ και η οποία σήμανε την έναρξη της εκστρατείας του ναζιστικού καθεστώτος κατά της ομοφυλοφιλίας. Το μνημείο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Μνημείο του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος. Ο επικεφαλής της επιτροπής του μνημείου για το ολοκαύτωμα των ομοφυλοφίλων Αλμπερτ Έκερτ είπε: «Χαίρομαι γιατί το μνημείο είναι έτοιμο για την 75η επέτειο των εφόδων κατά του ιδρύματος αλλά λυπάμαι γιατί έκανε τόσο καιρό να γίνει» και σημείωσε ότι οι ομοφυλόφιλοι που είχαν συλληφθεί από τους ναζί, εξακολουθούσαν να είναι στη φυλακή και τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 διότι οι νόμοι εναντίον της ομοφυλοφιλίας εξακολουθούσαν να ισχύουν μέχρι το 1969. Ο Μάγκνους Χίρτσφελντ, πρωτοπόρος της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, ήταν ένας Εβραίος γιατρός, ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη της ομοφυλοφιλίας και στην πίεση στη γερμανική κυβέρνηση να ακυρώσει τους νόμους που καθιστούσαν παράνομη την ομοφυλόφιλη συμπεριφορά ακόμη και μεταξύ συναινούντων ενηλίκων. Για αυτή του τη δουλειά, έγινε στόχος των ναζί, οι οποίοι τον χαρακτήρισαν ως παράδειγμα της εκφυλιστικής επιρροής των Εβραίων και των μπολσεβίκων που μεταδόθηκε στην αγνότητα του γερμανικού λαού, δελεάζοντας την Άρια φυλή σε νόθα και καταστρεπτική διαστροφή. Τα Ες-Ες, με δηλώσεις του Χίμλερ, άρχισαν πρώτα, πριν από τον πόλεμο την ιδεολογική επίθεση στους ομοφυλόφιλους. Ο Έρνστ Ρόμ, επικεφαλής των Ταγμάτων Εφόδου δολοφονήθηκε από τους Ναζί το 1934, ως προδότης, κατηγορούμενος όμως ως ομοφυλόφιλος ήδη από το 1925. Οι βουλευτές του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος διακήρυτταν οτι πίσω από το ομοφυλοφιλικό κίνημα κρύβονταν οι Εβραίοι, οι οποίοι ήθελαν να υποσκάψουν την ηθική του γερμανικού έθνους. Προέβαλαν το επιχείρημα ότι η ομοφυλοφιλία αποτελούσε καίριο κτύπημα για την αύξηση του Άρειας καταγωγής πληθυσμού και της άρειας οικογένειας - και συνεπώς ολόκληρης της Γερμανικής ισχύος. Άρα, η ομοφυλοφιλία είναι ασύμβατη με την φυλετική καθαρότητα. Το 1935 θεσπίστηκε από τους Ναζί (από το ’33 κυβερνούσαν τη χώρα) ο Ποινικός Κώδικας που ποινικοποιούσε την Ομοφυλοφιλία (ακόμα και την πρόθεση). Οι ομοφυλόφιλοι κατά τη διάρκεια του πολέμου, αποκαλούνταν από τους Ναζί «υπάνθρωποι». Στα Στρατόπεδα συγκεντρώσεως οι ομοφυλόφιλοι φορούσαν ένα ροζ τρίγωνο, όπως οι Εβραίοι ένα κίτρινο αστέρι του Δαυίδ. Οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι είχαν ιδιαίτερα σκληρή μεταχείριση από το προσωπικό των στρατοπέδων. Η συμπεριφορά προς αυτούς με το ροζ τρίγωνο ήταν κτηνώδης, ενώ οι φύλακες ενθάρρυναν τέτοια συμπεριφορά προς τους "ροζ" και από άλλες κατηγορίες κρατουμένων, ιδιαίτερα από αυτούς με το κόκκινο (ποινικοί) και το πράσινο τρίγωνο (πολιτικοί κρατούμενοι). Δεν τους επιτρεπόταν να αναλάβουν καμία θέση με την παραμικρή, έστω, ευθύνη. Η κατάσταση αυτή δημιουργούσε πρόσθετο ψυχολογικό βάρος στους ομοφυλόφιλους κρατούμενους, καθώς δεν είχαν τη δυνατότητα να ενισχύεται το ηθικό τους, δεχόμενοι συμπαράσταση από άλλες κοινωνικές ομάδες κρατουμένων. Έτσι, οι θάνατοι ομοφυλοφίλων ήσαν τριπλάσιοι συγκριτικά με των άλλων κοινωνικών ομάδων (των Εβραίων και των Αθιγγάνων, ασφαλώς, εξαιρουμένων). Χιλιάδες βασανίστηκαν μέχρι θανάτου ή εκτελέστηκαν. Μόνο στο Άουσβιτς, θανατώθηκαν 15.000 ομοφυλόφιλοι. Συνολικά πέθαναν 50 – 400 χιλιάδες άντρες. Οι γυναίκες πλέον θεωρούνταν «αναπαραγωγικά όντα» οπότε κανείς δεν ασχολήθηκε με τις σεξουαλικές τους επιλογές και οι ομοφυλόφιλες γυναίκες δεν διώχθηκαν. Έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι η εξόντωση αυτής ειδικά της κοινωνικής ομάδας δεν έλαβε την οφειλόμενη αναγνώριση στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Άλλωστε ο γερμανικός νόμος εξακολουθούσε να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως αδίκημα (το άρθρο 175 του Ποινικού Κώδικα καταργήθηκε οριστικά μόλις το 1969). Αντίθετα με άλλες ομάδες που υπέφεραν από τους Ναζί (Εβραίοι, κομμουνιστές, Τσιγγάνοι, διανοητικά & κινητικά ανάπηροι) οι Γερμανικές αρχές ουδέποτε ζήτησαν συγγνώμη από τους ομοφυλόφιλους για τα δεινά τους. Ακόμα και τα αποκαλυπτήρια του μνημείου τους, έγιναν με πολύ περιορισμένη επισημότητα καθώς το θέμα παραμένει ταμπού και οι νεοναζί καραδοκούν.
Τα πιο πάνω, δεν είναι πολύ μακριά από τις θεωρητικού τύπου επιθέσεις στους γάμους που τέλεσε ο Δήμαρχος της Τήλου. Η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, είναι ένα τεράστιο θέμα με πολλές προεκτάσεις και ιστορικό υπόβαθρο.